Morgunblaðið - 09.03.2007, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 9. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Rósa Sig-urbjörg Sig-
urjónsdóttir fædd-
ist 14. desember
1927 á Óðinsgötu
20 í Reykjavík. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð hinn 28.
febrúar sl. For-
eldrar hennar voru
Sigurjón Pálsson, f.
21. júní 1887, d. 4.
júní 1968, og Ás-
laug Guðmunds-
dóttir, f. 6. október
1901, d. 29. apríl 1961. Alsystkini
Rósu eru Hansína, f. 23. febrúar
1931; Guðfinna Pálína Ólöf, f. 3.
ágúst 1933; Margrét, f. 12. mars
1935; Guðný, f. 19. júní 1936, og
Svavar, f. 26. ágúst 1938. Systkini
Rósu samfeðra voru Björgvin, f.
21. október 1911, d. 18. júlí 1992;
Guðmunda Margrét, f. 13. júní
1912, d. 19. desember 1934 og
Valgeir, f. 4. júlí 1916, d. 31. maí
1999.
Rósa Sigurbjörg giftist Valdi-
mar Kristni Valdimarssyni hinn
15. nóvember 1947. Valdimar
Kristinn fæddist 9. júní 1926 á
Látrum í Aðalvík. Hann lést 6.
1955, búsett í Reykjavík, gift Sig-
urgeiri Skúlasyni landfræðingi, f.
1. apríl 1957. Börn: Sigurður
Skúli og Brynja Pálína. 5) Valdi-
mar Friðrik sagnfræðingur, f. 14.
mars 1958, búsettur í Kópavogi,
kvæntur Karenu Júlíu Júl-
íusdóttur hjúkrunarfræðingi, f. 8.
desember 1960. Börn: Gróa Mar-
grét, Þórunn Vala, Júlíus og Stef-
anía. 6) Rósa Áslaug kennari, f. 6.
mars 1959, búsett á Höfn í
Hornafirði, gift Sigurði Guðna-
syni lögregluvarðstjóra, f. 8. jan-
úar 1960. Börn: Hulda Rós, Val-
dís Ósk og Jón Guðni.
Barnabarnabörn Rósu Sig-
urbjargar eru tólf.
Rósa Sigurbjörg ólst upp í
Reykjavík á kreppuárunum. Hún
gekk í Miðbæjarskólann og lauk
þaðan barnaskólaprófi. Þau
Valdimar og Rósa byggðu sér hús
við Álfhólsveg í Kópavogi. Þar
bjó hún eiginmanni sínum og
börnum fallegt heimili. Rósa var
mikil handavinnukona og hafði
unun af lestri góðra bóka. Þó að
hún væri ekki langskólagengin
þá var hún fjölfróð.
Um árabil átti hún við heilsu-
leysi að stríða en bjó við einstaka
umhyggju Valdimars alla tíð. Síð-
ustu æviárin dvaldi hún á hjúkr-
unardeild Sunnuhlíðar í Kópavogi
og naut þar lofsamlegrar umönn-
unar starfsfólks.
Útför Rósu Sigurbjargar fer
fram frá Digraneskirkju í dag kl.
13.
júlí 2001. Foreldrar
hans voru Valdimar
Ásgeirsson vélstjóri,
f. 27. maí 1903, d. 7.
mars 1926, og Krist-
ín Jóna Friðriks-
dóttir, f. 7. júní
1905, d. 17. apríl
1933. Börn Rósu og
Valdimars eru: 1)
Brynjar Magnús
kennari, f. 1. sept-
ember 1947, búsett-
ur í Kópavogi,
kvæntur Steinunni
Sigurðardóttur
skrifstofumanni, f. 28. apríl 1946.
Börn: Sigurður, Friðrik, Rósa
Björg og Nanna Margrét. 2) Sig-
urjón viðskiptafræðingur, f. 11.
des. 1949, búsettur í Kópavogi,
kvæntur Ástu Björnsdóttur,
kennara, f. 9. nóvember 1953.
Börn: Brandur, Valdimar Kol-
beinn, Signý Björg og Sara
Valný. 3) Ásgeir hagfræðingur, f.
7. maí 1952, búsettur í Reykjavík,
kvæntur Evu Hallvarðsdóttur
framhaldsskólakennara, f. 16.
apríl 1954. Börn: Hallvarður,
Valdimar Björn, Þorsteinn Frið-
rik og Herdís. 4) Kristín Sylvía
skrifstofumaður, f. 30. ágúst
Þegar ég minnist móður minnar
þá kemur fram mynd af konu sem
var ávallt til staðar. Konu sem hafði
ákveðnar skoðanir, ákveðna lífssýn
og ótrúlegt æðruleysi. Hún var víð-
sýn og kenndi mér að sjá fleiri en
eina hlið á hverju máli. Fyrsta minn-
ing mín um móður mína er af henni
við saumavélina, saumandi föt á okk-
ur systkinin, köflóttar skyrtur, bux-
ur, kjóla og kápur, auk þess liggur
eftir hana útsaumur sem er listavel
gerður. Þannig var hún sístarfandi
meðan heilsan leyfði.
Hún var alltaf tilbúin til að ræða
málin og var góður kennari. Ég
minnist fallega heimilisins sem hún
bjó okkur, ferðalaganna þar sem hún
var hrókur alls fagnaðar. Ég minnist
konu sem var falleg, hlý og brosandi,
yndisleg og æðrulaus. Ég er þakk-
látur fyrir að hafa átt slíka móður.
Megir þú hvíla í friði.
Þinn sonur,
Valdimar.
Elsku mamma. Núna ertu búin að
fá hvíldina sem þú hefur óskað eftir
að fá undanfarið. Pabbi er örugglega
mjög glaður að vera búinn að fá þig
til sín.
Mamma var fædd og uppalin í
Reykjavík, ólst upp á Sölvhólsgötu 7.
Hún var ekta Reykjavíkurmær. Þeg-
ar maður hugsar um hana eins og
hún var á myndum í gamla daga
detta manni í hug ljóðlínurnar ,,…
það er hún fröken Reykjavík, sem
gengur þarna eftir Austurstræti á
ótrúlega rauðum skóm" (Jón Múli
Árnason og Jónas Árnason).
Ég man eftir öllum kjólunum sem
hún saumaði á mig og peysunum sem
hún prjónaði. Mamma saumaði alltaf
nýja náttkjóla á okkur systurnar fyr-
ir hver jól, þeir voru með blúndum og
leggingu, mjög flottir. Hún saumaði
reyndar ekki bara á okkur heldur
líka á systurdætur sínar. Mamma
var mjög listræn og hefði eflaust far-
ið í listaskóla í dag. En þegar hún var
ung voru viðhorfin svolítið önnur en í
dag. Hún hafði gaman af tónlist,
kvikmyndum, lestri bóka og að
ferðast. Eftir að mamma varð fyrir
því áfalli að veikjast um fertugt
skertust lífsgæði hennar nokkuð.
Hún gat ekki gert allt sem hún gerði
áður og það getur verið erfitt að
sætta sig við það en hún tók þessu
með einstöku æðruleysi. Margar
myndir frá liðinni tíð fljúga í gegnum
hugann á stundum eins og þessum.
Hve róleg mamma var og nægjusöm
í gegnum tíðina. Heilsu hennar hrak-
aði síðan smátt og smátt eftir því sem
árin liðu. En síðastliðin ár hefur hún
verið á Hjúkrunarheimilinu Sunnu-
hlíð. Þar hefur verið hugsað vel um
hana og vil ég þakka starfsfólki
Sunnuhlíðar sérstaklega fyrir þá
umhyggju sem það hefur sýnt henni.
Kristín Sylvía.
Hugsum okkur Kópavog fyrir
1950 þegar unga fólkið á höfuðborg-
arsvæðinu var að reyna að koma sér
fyrir. Pabbi kom norðan úr Aðalvík
og hitti mömmu, fallega Reykjavík-
urmær, sem alist hafði upp á Sölv-
hólsgötunni, í Skuggahverfinu eins
og það var þá kallað. Húsnæðiseklan
var mikil og unga parið settist að í
sumarbústað við Álfhólsveginn en
foreldrar mömmu höfðu fengið út-
hlutað sumarbústaðarlandi til rækt-
unar í Kópavogi á kreppuárunum.
Við Brynjar og Ásgeir, elstu bræð-
urnir, tókum þar okkar fyrstu skref
og þaðan eru fyrstu minnningarnar
um okkar einstaklega þolinmóðu og
góðu móður.
Fljótlega var hafin bygging húss
ofan við Álfhólsveginn, beint á móti
sumarbústaðnum, og flutt í það árið
1954. Börnunum fjölgaði: Kristín
fæddist 1955, Valdimar 1958 og Rósa
Áslaug 1959.
Það var í nógu að snúast með sex
börn og heimilishaldið hefur tekið
drjúgan tíma. Þegar skólaganga
okkar hófst komumst við fljótt að því
að móðir okkar hafði ætíð leiðbein-
ingar okkur til handa við námsefnið í
skólanum. Þrátt fyrir litla menntun
var hún vel talandi á ensku og ágæt-
lega lesandi á dönsku. Við bjuggum
að þessum hæfileikum hennar fram á
menntaskólaár.
Hún hafði mikinn áhuga á ferða-
lögum. Sem ung stúlka stundaði hún
kaupavinnu hjá frændfólki sínu fyrir
norðan og í Landeyjunum. Greini-
lega mátti heyra á henni hvað hún
hafði notið þeirra sumra.
Hún elskaði að ferðast og var dug-
leg við að ýta pabba af stað með allan
barnahópinn í sunnudagabíltúra um
nágrenni Reykjavíkur og berjatínsla
á haustin var hennar uppáhald.
Veikindi hennar takmörkuðu
vissulega ferðalögin en þrátt fyrir
þau fóru þau pabbi margar ferðirnar
austur á Hornafjörð eftir að Rósa
Áslaug settist þar að.
Helsta áhugamál pabba var fót-
boltinn og mamma tók þátt í því með
honum með því að fara með honum á
leiki og árum saman var hún einn
traustasti áhorfandi Breiðabliks og
þó sérstaklega kvennaliða félagsins.
En það er þessi yfirvegun og um-
burðarlyndi sem ætíð situr eftir í
þankanum; aldrei styggðaryrði um
nokkurn mann. Hvaðan kom öll þessi
gæska? Síðastliðið haust var haldið
fjölmennt ættarmót móðurættar
mömmu, þremenningar og fjór-
menningar saman komnir. Þar
kynntist ég mörgu fólki úr ætt ömmu
minnar og heyrði mörg dæmi um
þetta einstaka umburðarlyndi og
æðruleysi. Minntist ég þá aðdáunar
pabba og hinna tengdasonanna á
tengdamóður sinni. Gæsku hennar
minnist ég reyndar sjálfur þrátt fyr-
ir að hún dæi langt um aldur fram.
Einhvern veginn finnst mér að
þessi einstaka góðmennska og vænt-
umþykja séu bestu gjafirnar sem við
eigum og því gleðjumst við yfir að
þessir eiginleikar skuli koma fram
hjá afkomendunum.
Allt fólk á sér sitt ævintýri. Sög-
unni af móður minni, Reykjavíkur-
meynni sem faðir minn úr Aðalvík-
inni var svo lánsamur að kynnast, er
nú lokið. Áfram lifa afkomendurnir
þakklátir í minningunni um þetta
ævintýri.
Elsku mamma, pabbi bíður þín,
megir þú hvíla í friði við hlið hans til
eilífðar.
Sigurjón Valdimarsson.
Nú hefur tengdamóðir mín lokið
sinni jarðvist. Okkar kynni hófust
þegar ég kom inn í fjölskyldu henn-
ar, þá var hún tæplega fertug, ung
kona, sex barna móðir og húsmóðir á
stóru heimili.
Mér er í fersku minni sunnudag-
urinn í maímánuði 1968, þegar við
Brynjar buðum henni í ökuferð að
Kaldárseli, undir rótum Helgafells.
Þar fórum við í gönguferð en vorum
ekki komin langt þegar hún féll í
jörðina í krampakasti.
Einhvern veginn gátum við borið
hana að bílnum og ekið á slysavarð-
stofuna.
Æð hafði bilað í höfði hennar og
fljótlega var hún send til Kaup-
mannahafnar í aðgerð, sem ekki var
þá farið að framkvæma hér á landi.
Við Brynjar fluttum inn á heimili
tengdaforeldra minna þá, í þeim til-
gangi að rétta hjálparhönd á stóru
heimili. Dvöl okkar þar varð nokkrir
mánuðir og á þeim tíma kynntist ég
Rósu tengdamóður minni vel. Hún
var heimakær og nægjusöm naut
þess að lesa og sauma út, þó að
vinstri höndin setti henni takmörk
við það eins og annað.
Margar ferðir voru farnar á bráða-
móttöku, hvíldarinnlagnir á spítala
og sumarið 1997 vistaðist hún á
hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð, þar
sem hún naut góðrar umönnunar í
tæp 10 ár, og þar lést hún hinn 28.
febrúar .
Ég vil þakka tengdamóður minni
fyrir samfylgdina öll árin, fyrir sam-
tölin við eldhúsborðið, fyrir að hafa
fengið að þroskast í návist hennar í
gleði og sorg.
Að leiðarlokum bið ég henni bless-
unar.
Steinunn Sigurðardóttir.
Mig langar að minnast með nokkr-
um orðum Rósu tengdamóður minn-
ar sem kveður okkur nú þegar dag-
inn er farið að lengja svo um munar.
Hún fór ekki óvænt. Í nokkur ár
höfðum við fylgst með því þegar
þróttur hennar fjaraði smám saman
út. Stundum var erfitt að skilja það
sem hún sagði undir það síðasta, en í
skýru augnaráðinu glitti enn í Rósu
eins og hún var áður en veikindin
ágerðust svo mjög.
Ég man vel eftir Rósu þegar hún
kom á móti mér fram ganginn í
fyrsta skipti sem ég kom með Ásgeiri
syni hennar á Álfhólsveginn. Hún
var grönn og hávaxin, en ég tók eftir
því að hún haltraði lítillega og gat
ekki beitt vinstri handlegg jafnt á við
þann hægri vegna heilablóðfallsins
sem hún hafði fengið nokkrum árum
fyrr. Þrátt fyrir þetta var hún glæsi-
leg kona, og þótt húsverkin lægju
ekki eins vel fyrir henni eftir áfallið
var hún samt sem áður miðpunktur í
heimilishaldinu. Hún sat oft í góðum
stól í stofunni og saumaði út, lagði
kapal, púslaði eða las.
Þyrftu börnin hjálp við lærdóminn
komu þau ekki að tómum kofunum
hjá móður sinni, sem hafði staðið sig
svo vel í skóla að kennarar hennar
mæltu með því að hún fengi að ganga
menntaveginn. Hún var viðræðugóð
og minnug; þurfti til dæmis ekki að
skrifa hjá sér afmælisdaga afkom-
endanna þótt barnabörnin yrðu
mörg. Við kaffiborðið á Álfhólsveg-
inum var oft glatt á hjalla og þar var
vinsæll viðkomustaður allra í fjöl-
skyldunni eftir að börn Rósu og
Valdimars voru búin að stofna sín
eigin heimili. Brosmilda með dökka,
þykka hárið, klædda bláum V-háls-
málskjól með krosslagðar hendur sé
ég hana fyrir mér við borðsendann.
Valdimar tengdafaðir minn og Rósa
voru kankvís hvort við annað; hann
hellti upp á kaffið og færði henni, en
tók alltaf fram að þetta væru „fimm-
tán krónur“. Aldrei fékk hann pen-
ingana en alltaf bros eða hlátur. Þau
voru miklir félagar og létu fötlun
hennar ekki aftra sér frá að fara á
fjölmarga knattspyrnuleiki þar sem
vel fór um Rósu í framsæti bíls við
völlinn. Á sendiferðabílnum sem
Valdimar lagaði að þörfum hennar
seinni árin, með rennum og festing-
um fyrir hjólastól, ferðuðust þau
jafnt austur á Hornafjörð til yngri
dótturinnar sem til Vestfjarða í
berjamó.
Nú þegar hún slæst í för með hon-
um á ný mega þau líta stolt um öxl yf-
ir farinn veg.
Ég þakka Rósu og Valda öll góðu
árin sem við fylgdumst að.
Eva Hallvarðsdóttir.
Elsku amma okkar.
Nú ert þú farin og við vitum að þér
líður betur núna, en við eigum eftir
að sakna þín. Núna ert komin til afa
þar sem þú vilt vera. Okkur finnst þú
vera góð amma og okkur þykir vænt
um þig. Kysstu afa frá okkur.
Þín barnabörn,
Sigurður Skúli og Brynja Pálína.
Elsku amma Rósa,
Við kveðjum þig nú í hinsta sinni
og þökkum fyrir allt sem þú gafst
okkur í gegnum árin.
Við gleymum seint góðu stundun-
um hjá ykkur afa á Álfhólsveginum
þar sem ilmurinn af jólakökum –
mínus rúsínur fyrir okkur stelpurnar
– fyllti húsið og mettaði magana.
Sjaldan var komið að luktum dyrum
og ávallt var vel tekið á móti okkur.
Jólin og áramótin stóðu sérstaklega
upp úr því þá sameinaðist stórfjöl-
skyldan hjá ykkur og er mikil eft-
irsjá að þeim stundum þó svo að
minningarnar ylji okkur um ókomna
tíð.
Þú áttir alltaf þinn stað á Álfhóls-
veginum, í veglegum húsfreyjustól,
þar sem þú gast saumað út, glímt við
krossgátur og lesið bækur. Þú varst
mikil lestrarkona, áttir fjölmarga
bókaflokka og varst iðulega með bók
í hönd eða í seilingarfjarlægð. Þú
varst mjög handlagin og erum við
þakklát fyrir að eiga fallegar út-
saumaðar minningar frá þér.
Við minnumst þín sem einstaklega
sterkrar konu því ótrúlega þrautseig
varstu og dugleg þrátt fyrir marga
hvínandi stormana sem feykt hefðu
minni konum út í veður og vind. Þú
krafðist aldrei neins og lést veikindin
ekki stöðva þig. Afi var duglegur að
viðra þig í ferðum, löngum sem stutt-
um, þú vílaðir ekki fyrir þér að koma
með í kartöflugarðinn og á völlinn og
þurftum við því aldrei að líða ömmu-
skort sökum veikinda þinna.
Eftir að þú fluttist í Sunnuhlíð
komstu á helstu viðburði innan fjöl-
skyldunnar og nærvera þín var ávallt
notaleg.
Þrátt fyrir að sorgin hafi kveðið
dyra hjá okkur er huggun harmi
gegn að afi Valdi er alsæll með að
hafa þig loks aftur hjá sér. Þið voruð
sköpuð fyrir hvort annað og ást ykk-
ar svo skilyrðislaus að lærdóm ber að
draga af.
Elsku amma okkar, megir þú loks-
ins hlaupa frjáls um við hlið afa á
himnum.
Takk fyrir allt.
Þín sonarbörn,
Valdimar Kolbeinn, Signý Björg
og Sara Valný Sigurjónsbörn
Hún Rósa hefur nú fengið hvíld frá
langvarandi veikindum. Það eru yfir
60 ár síðan ég frétti af fallegri
Reykjavíkurmær sem hann Valdi
frændi minn og uppeldisbróðir væri
trúlofaður. Ég átti heima fyrir vest-
an og Valdi sendi mömmu mynd af
kærustunni sinni, henni Rósu, ég
man alltaf hvað mér fannst hún fal-
leg á þessari mynd. Ég kynntist
Rósu fyrst þegar hún var sumar-
langt hjá foreldrum mínum í Tungu í
Skutulsfirði á meðan Valdi var að róa
á lítilli trillu með Friðriki afa norður
á Látrum. Það voru áreiðanlega tals-
verð viðbrigði fyrir unga stúlku að
koma frá Reykjavík og eiga að búa
hjá væntanlegu tengdafólki nokkru
innan við Ísafjörð og unnustinn ekki í
kallfæri. Í Tungu þurfti að dæla öllu
neysluvatni upp úr brunni og skola
þvottinn úr ánni sem rann spölkorn
frá húsinu, og sími var bara á næsta
bæ. En Rósa sætti sig við þetta og
hjálpaði mömmu við húsverkin á
gestkvæmu heimili.
Valdi og Rósa hófu búskap í litlum
sumarbústað í Kópavoginum og að
fimm árum liðnum voru synirnir
orðnir þrír svo að Rósa hafði nóg að
gera við bleyjuþvott og barnaupp-
eldi. En hjónin voru samhent og
Valdi tók mikinn þátt í húsverkunum
eftir því sem útivinnandi heimilisfað-
ir hafði tök á. Rósa var afskaplega
dagfarsprúð kona og kvartaði ekki
þótt frístundir væru fáar. Hún hafði
mikið yndi af bóklestri og hannyrð-
um og fann því ævinlega einhverjar
stundir til að sinna þessum áhuga-
málum sínum. Aðstaða fjölskyldunn-
ar batnaði mikið þegar pabbi og
Valdi byggðu saman hús í Kópavogi.
Það er ekki vandalaust fyrir unga
konu með fullt hús af börnum að búa
undir sama þaki og tengdafólkið, en
aldrei varð ég vör við annað en mikla
vináttu á milli Rósu og mömmu. Þær
áttu sama afmælisdaginn og deildu
honum saman árekstralaust. En
unga fjölskyldan hélt áfram að
stækka og eftir 12 búskaparár voru
börnin orðin sex. Rósa var mikið
heima og alltaf til taks þegar börnin
þurftu á að halda. Hún reyndi að
finna stundir til að sauma fallega
púða og annað sem prýða mætti
heimilið og hún fann hvíld og til-
breytingu í því að lesa góðar bækur.
Foreldrarnir studdu hin efnilegu
börn sín við íþróttaiðkun, leik og
dans ásamt hefðbundnu skólanámi.
Rósa vék hiklaust húsverkunum til
hliðar þegar um var að ræða að fylgj-
ast með börnunum á íþróttavellinum
eða á danssýningu. Áhugamál
barnanna urðu jafnframt áhugamál
Rósu og Valda. Rósa bjó við skerta
heilsu í tugi ára en þrátt fyrir lang-
varandi heilsuleysi var það eitt
mesta áhugamál hennar að fylgjast
með knattspyrnuleikjum og öðrum
boltaíþróttum sem börnin hennar
eða barnabörnin tóku þátt í. Fjöl-
skyldan var henni alltaf efst í huga
og hún fylgdist vel með öllu eftir því
sem aðstæður leyfðu. Að lokum vil ég
þakka fyrir að hafa kynnst Rósu og
æðruleysi hennar við erfiðar aðstæð-
ur.
Við Jón Freyr vottum öllum að-
standendum innilega samúð.
Matthildur Guðmundsdóttir
Rósa Sigurbjörg
Sigurjónsdóttir