Jólabókin - 24.12.1909, Síða 6

6
hafði konungurinn gengið á undan lýðnum, seni
féll fram fyrir líkneskinu og tilbað það.
En svo skall á náttmyrkrið, hljótt og skyndi-
lega, eins og það ber að á Austurlöndum, og
stjörnuljósunum skaut fram, hvikum og blilcandi.
En stórum yfirgnæfði þó ljóminn af blj'sum, kyndl-
um og lömpum konungshallarinnar, því að Abgar
hélt daginn hátíðlegan með dýrlegu gestaboði.
Pað leið að miðnætti.
Konungurinn fekk engrar værðarnotið í hvílu
sinni. Hann reis því á fætur aftur og gekk út að
glugga í efsta sal hallarinnar.
Úti fyrir lá hvitur bærinn í nábleiku stjörnu-
ljósinu, og húsin hreyktu sér hvert öðru hærra
upp eftir brekkunni, sem borgin var reist i. Alla
vegu umhverfis þandi sig Mesópótamíu-sléttan í
mjúkum myrkuröldum, og yfir hvolfdi himininn,
dimmur og ógurlegur.
Pað var »f/i;ds«-líkncskið nýja, sem fælt hafði
svefninn frá livílu konungsins.
Petta líkneski í keisaraskrúða, sem boðið hafði
verið að setja meðal guðanna, — það var hálfu
verra tákn hinnar rómversku kúgunar, en skalt-
gjaldskrafan á hendur þjóðinni: Maður at moldu
ger og ösku, syndugur og skeikull sem hann sjálf-
ur — það vakti hinn megnasla viðbjóð i huga
Abgars!
Og þó leyndistí þessari ofmetnaðar-frekju eitl-