Jólabókin - 24.12.1909, Síða 7

7
hvaö það, er snart djúpa og hulda löngun og
hrennandi þorsta sálar hans. Pví að keisaralík-
neskið táknaði þó augu, sem sáu, eyru, sem heyrðu
og hendur, sem út mátti rétta til liandabands. Og
það sem mest var um vert: — hjarta sem bærðist.
En hvað fólst bak við hin önnur líkneski
musterisins, livort sem var Nebós líkneskið, Bels
eða Nisrochs? Eða jafnvel Bar-Sfhammins, sjálfs
höfuð-guðsins ? — Óendanlegur nístandi tómleiki—
svimandi fjarlægð — dauði — órjúfanleg þögn!
Allar hugar-raunir, sem upp til þeirra var beint
til úrlausnar, allar þarfir, óskir og kröfur, sem
til þeirra var skotið — alt kom það framan í
mann aftur, eins og steinar, sem fleygt er upp í
loftið!
Abgar konungur þráði þann guð, er að mætti
livísla, heyra lijarta hans slá — i samræmi við sitt
eigið hjarta. Guð, í hvers liöndum fela mætti
höfuð sitt, og í faðmi hans opna lijaiia sitt — í al-
gleymis fórn......
Og peim guði var þó Agústus keisari líkari en
hinir aðrir.
Og þó um leið svo ólikur, að sjálf likindin ollu
sársauka og urðu liáðung vonlausari þrá Abgars.
Því að Ágústus keisari var enginn guð. Hann
var holdlegur, dauðlegur, — með ráðvana, lijálp-
þrota myrkur inst í hjarta sínu. Gat þanið ríki
silt út um allan heim — en ekki þokað dauðanum
hárshreidd frá sínu egin hjarta!