Jólabókin - 24.12.1909, Síða 12

12
í dögun næsta morgun steig hann á hest sinn
til hcimferðar, eftir nokkurra stunda næturhvild.
Hann mundi gjarnan hafa kosið að dveljast leng-
ur í Jerúsalem, pví að hvergi hafði hann komið
er honum þætti svo liugðnæmt að vera sem þar.
En honum leið ekki úr minni hin þorstláta þrá,
sem skinið hafði út úr andliti Abgars konungs, og
nú vissi hann sig liafa meðferðis þá orðscnding,
er svala mundi sálu hans, líkt og regndögg, er
fellur á sólbrent og skrælnað land. — Pess vegna
mátti hann ekki tefja.
Kvöldið áður, er hann kom að húsi Gamaliels
Gyðings, hafði hann hitt að máli nokkra Grikki,
er komnir voru til borgarinnar eins og hann til
þess að fá að sjá Meistarann. En þeir töldu þess
litla von, að takast mætti að þröngva sór til hans
gegnum mannþyrþinguna.
Ananías fekk þó loks náð tali aí einum læri-
sveina hans, er kvaðst lieita Tómas. Ifonum fekk
hann brdf húsbónda síns til spámannsins, og bað
um að leiða sig fram fyrir hann, svo að hann gæti
þó lýst honum, er heim kæmi, eí hann fengi ekki
unnið hann til að fara meö sér til Edessu.
Tómas hafði skilað bréfi konungsins, en það
var á þessa leið:
»Abgar Arscliamsson
»til læknisins mikla, sem kominn er
»íram á Gyðingalandi, í Jerúsaleni.
»Heill sért þú!