Jólabókin - 24.12.1909, Page 27

27
gustur um salinn allan. Allir fundu til pess, og
enginn bjóst til aö ákæra manninn á ný.
Lögreglurnaðurinn bar hendina upp að lijálm-
inuni og mælti angurvær:
— Herra, eg gjöri að eins skyldu mína . . .
reiðist mér ekki.
En maðurinn sneri sér við og leit til konunn-
ar, sem hafði ákært hann, — en svaraði siðan lög-
reglumanninum:
— Eg fylgi pér.
Peir gengu síðan út úr búðinni og fólkið alt
á eftir.
Pví enginn hugsaði framar um kaupskapinn.
Búðarpjónarnir lögðu frá sér skæri ogkvarða ogfóru
með fjöldanum. Kaupmaðurinn gleymdi bræði
sinni og tjóninu, sem hann beið af pví að skifta-
vinirnir hlupu í burtu. Hann stóð kyrr og starði
á eftir ókunna manninum, og pegar hann var kom-
inn i hvarf, lokaði hann búðinni og hljóp á eftir
hinum.
Eftir pví sem lengra dró, óx manngrúinn, og
svo var ijöldinn orðinn mikill, að slíkt hafði ekki
sézt í manna minnum.
Fremstur fór ókunni maðurinn, svo spaklega,
sem væri hann fyrirliði, og á eftir honum lögreglu-
maðurinn. En á allar hliðar var fólkssægurinn í
péttri fylking.
Allir peir, er mættu liersing pessari, snéru viö
og slógust með í förina. Aliir spurðu og fengu