Jólabókin - 24.12.1909, Page 36

36
barnanna okkar og ánægjan ómaöi í hverjum kima
á heimilinu. . . . Og seinna meir . . . einmilt þeg-
ar við vorum livaö efnuðust og ánægðust, — þeg-
ar konungurinn sæmdi þig heiðurs-viðurkenningu,
og söfnuðurinn hlýddi á þig með auðmýkt. Já,
það hefir sviðið í huga mér, Jóhannes . . . nætur
og daga . . . og þegar þú slóðst fyrir altarinu . . .
Hún lét dæluna ganga, meðan liún hjálpaði
honum í yfirhöfnina:
— Ó, að eg gæti farið með þér, Jóhannes. En
guð hefir hirt mig, — vesælu fæturnir mínir geta
varla borið mig niður þrepin. Ó, að það hefði
borið fyrir okkur meðan við vorum ung .... En
lofaður sje guð, að það kom þó áður en við skild-
um við þenna heim!
Iiún hnepti að honum yfirhöfnina með skjálf-
andi hendi og fylgdi honum út á dyraþrepið. —
Hvorugt þeirra gáði að því, að biskupinn liafði
að eins hvirfilhúfuna á höfðinu.
Um þetta skeið nætur stóð ókunni maðurínn á
breiðu brúnni, sem liggur yfir fljólið. En biskup-
inn æddi um strætin.
Hann stóð á miðri brúnni, þar sem yfirbygg-
ingin er hæst og fimm-álmaður ljósahjálmur liangir
niður úr henni. Hann liorfði niður í fljótið, sem
rann áfram með þunguin nið. Við og við bar
ljósglampa á bárukollana, sem teygðu sig upp í