Tímarit lögfræðinga - 01.05.1981, Blaðsíða 8

VALTÝR GUÐMUNDSSON
Valtýr Guðmundsson borgarfógeti og fyrrum
sýslumaður og bæjarfógeti á Eskifirði andaðist
22. febrúar 1981.
Hann var fæddur 28. febrúar 1920 að Lóma-
tjörn í Höfðahverfi, yngstur 11 barna hjónanna
Valgerðar Jóhannesdóttur og Guðmundar Sæ-
mundssonar er þar bjuggu. Valtýr ólst upp að
Lómatjörn með foreldrum sínum og systkinum
við mikla glaðværð og mikinn söng. Þeir sem
til þekkja eru á einu máli um, að þarna hafi
verið mikið menningarheimili. Valtýr fór í
Menntaskólann á Akureyri og varð stúdent það-
an 1943. Lögfræðiprófi frá Háskóla íslands lauk
hann 1951, en að því loknu gerðist hann full-
trúi við embætti sýslumanns Suður-Múlasýslu.
Hann var skipaður sýslumaður þar 1966 og jafn-
framt varð hann bæjarfógeti á Eskifirði 1974. Hann var settur borgarfógeti í
Reykjavík 1976 og gegndi því starfi til dauðadags. Valtýr kvæntist árið 1960,
Birnu Björnsdóttur frá Eskifirði og eignuðust þau þrjú börn, Helenu, Völu, og
Valtý Björn, en þau eru nú öll við nám. Fyrir hjónaband eignaðist Valtýr son-
inn Jón Ólaf.
Valtýr var maður vel á sig kominn, þéttvaxinn og sterklegur. Honum fylgdi
lífskraftur og lífsgleði, sem hann átti stundum fullt f fangi með að hafa hemil
á. Hann var ágætur íþróttamaður á yngri árum, lék knattspyrnu með Fram
á skólaárum sínum í Reykjavík og var í liði, sem fór með sigur af hólmi á
islandsmótum árin 1946 og 1947. Hann átti keppnisskap og lét ekki hlut sinn
fyrir neinum, hvorki í leik né starfi. En jafnframt var hann drengur góður,
sáttfús og hjálpsamur ekki síst þeim, er minna máttu sín. Hann varð þvf
vinsæll og vinmargur.
Þegar hann varð borgarfógeti í Reykjavík, tók hann við stjórn þeirrar deildar
borgarfógetaembættisins, sem starfar í tengslum við Gjaldheimtuna og ann-
aðist lögtök fyrir þennan gerðarbeiðanda. Það er erfitt starf, en hann kunni
á því rétt tök og gerði hvort tveggja að sýna nauðsynlega festu og jafnframt
skylduga nærgætni. Það kom í hlut hans sem borgarfógeta að rökstyðja og
kveða upp úrskurði, þegar þess þurfti við í lögtaksmálum. Þar var oft um
að ræða vandasöm úrlausnarefni, er dæma skyldi um túlkun og gildi um-
deildra ákvæða skattalaga. Þeir úrskurðir hans sem áfrýjað var stóðust oftar
en ekki endurskoðun Hæstaréttar. Að mínu áliti var hann farsæll dómari, enda
átti hann þá eiginleika, sem hverjum dómara eru nauðsynlegastir nefnilega
eðlislæga réttsýni og gott hjartalag.
Það er mikill skaði fyrir stétt lögfræðinga og fyrir íslenska þjóð að missa svo
ágætan mann á góðum starfsaldri. Guðmundur Vignir Jósefsson.
2