Melkorka - 01.05.1954, Síða 11
ekki bráð hætta búin. Eiginlega finnst mér
það stórkostlegt, að slíkt tímarit sem Mel-
korka, sem engan Iraklijall liefur, hvorki
flokka eða félagasamtök, skuli hafa aflað sér
þeirra vinsælda, að kaupendafjöldinn stend-
ur undir útgáfunni. Að vísu munu iito;efend-
ur ekki hafa borið mikinn fjárhagsarð úr
býtum af: erfiði sínu, en með því mun aldrei
fiafa verið reiknað, svo ekki er þar um nein
vonbrigði að í'æða. Að geta fil'að og starfað
frjáls og óháð, aukið víðsýni og manndáð ís-
lenzku þjóðarinnar og talað kjark í þá, sem
eru að bugast í lífsbaráttunni, var takmark
Melkorku, að því mun einnig verða stefnt
framvegis.
Ég óska afmælisbarninu til liamingju og
bið þess að það megi jafnan verða trútt köll-
un sinni, er mörkuð var þegar í l’yrsta hefti
tímaritsins.
Aðalbjörg Sigurðarclóttir.
GÖNGUFÖR í GÁLGAKLETTA
Eftir Guðrúnu Sveinsdóttur
A Alftanesi við Arnarnesvog er Gálgahraun. Fram við
sjóinri, beint á móti Bessastöðum gnæfa Gálgaklettar.
Við klettaræturnar þekur grasið gömul tóftarbrot. í
klettaskorum vex ljónslöpp, tófugras, burkni, þursa-
skegg o. fl. Efst uppi situr svartbakur, einn síns liðs, en
annars er hér urmull fugla. í sandbleytunni og smá-
tjörnunum, sein útfirið befur skilið eftir, á milli grasi-
gróinna sandbala, vaða stelkar og sendlirigar, en í þang-
bendunni, sem öldurnar hafa skolað langt upp á land,
giisla úfnar og óhreinar rolluskjátur með lömbin sín.
Smáfuglar þjóta á milli kléttanna. sem endur fyrir
löngu báru uppi líkami ógæfusamra vesalinga, sem
tnannanna réttlæti dæmtli til lífláts á þessum stað.
Við erum þrjár á ferð, frú Unnur Skúladóttir, Signý,
bróðurdóttir liennar, 11 ára gönnil, og sú er þetta ritar.
Við nemum staðar og fáunt okkur sæti í brekkunni, að
Vestanverðu við stóra klettinn. Landslagið er sérkenni-
b'gt og víður sjóndeildarhringurinn. Hér er friðsælt,
'ið njótum veðurblíðunnar og finnum hve staðurinn er
btus við ömurleg áhrif þess, sem hér hefur áður gerzt.
Úinzta hvlla hinna ógæfusömu, sem fengu ekki að bera
beinin í kristinna manna reit, hefur áreiðanlega hlotið
snia vígslu, sem hrakið hefur á brott allt óhreint og
belgað staðinn.
Gömul frásögn hermir, að einu sinni sat lítil stúlka
nitdir Gálgaklettum. Var ln’in þá, sem í leiðslu, hrifin
llPp í ljóshvolf vítt og undrafagurt. Að eyrum hennar
bárust tónar, fegurri en mannlegt cyra má heyra og var
scm bylgjnr hinna fögru tóna bæru mcð sér blikandi
btskrúð. Loftið var þrungið angan blónta og hreinleika
nspilhrar náttúru. Svo slerk voru áhrifin af þessari óvið-
jafnanlegu fegurð, að hún minntist þess ckki, hvort hún
^elkorka
hefði séð fólk á þessum stað, en samt fannst henni sem
þarna hefði farið fram einhver helgiathöfn. I>egar hún
kom aftur til sjálfrar sín, þar sem hún sat í brekkunni,
flutti hún með sér þessa vísu:
„zEðra ljós, sem lyftir sál
lífið að mér rétti.
Mig vermir eilíft andans bál
undir Gálgakletti."
Þarna sátum við og virtum fyrir okkur umhverfið fjær
og nær. Regnskúrirnar í Esjunni færðust lengra í vestur-
átt, en Snæfellsnesið og jökullinn voru enn umvafin
skærri birtu og bláma, og andspænis okkur litum við
höfuðbólið Bessastaði.
„Sjáðu nú Signý ntín, þarna á Bessastöðum fæddist
hann pabbi þinn," sagði Unnur, „og þar var liún Unnur
frænka þín heimasæta," bætti ég við. „Finnst þér ekki
einkennilegt að horfa héðan heim að þeim stað, sem
geymir svo margar ntinningar æskuáranna, þar sem þú
þekkir hvern krók og kima inni og hverja þúfu úti fyr-
ir?“ spurði ég Unni. „Jú vfst er það einkennilegt, ég
átti jxtr heima í 9 ár. Ég man jrað eins og |>að hcfði skeð
í gær, þegar ég kom fyrst að Bessastöðum."
Náttúran og sólskinið var hið sama og á sólskinsdögum
æskuáranna, jregar Unnur var heimasæta á Bessastöðum.
hað hlaut að vera hið ákjósanlegasta tækifæri til að fá
að skoða í myndabók minninganna hjá henni.
Það bar margt á góma þennan dag, atburðir alda og
ára, og eilífðarinnar, sem geymir allt í fórum sfnum.
Svo fáum við kannske einliverntíma seinna að skoða og
skilja allt, sem okkur langar til. Þegar ég kotn heim,
39