Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.04.1966, Blaðsíða 24

ar ogannara nytja, á mörgum bæjum, stundum einnig til íóðurs í liarð-
indum. Er það víða gert af lítilli fyrirhyggju með þrifum skógarins.
Ber liann líka mikil merki þess. Þó hann sé víða svo þéttur að það
standi honum fyrir þrifum, er hann lítið grisjaður, heldur eru höggvin
rjóður og sumsstaðar allstór.
Nálægt miðjum skóginum eru hæstu hríslurnar víða þrír rnetrar og
jafnvel meira, og geta verið allt að 15—20 sm í þvermál. Meðalhæðin
er þó sennilega um 1,5—2 m. Flestir stofnarnir eru kræklóttir og marg-
skiftir.
í undirgróðri skógarins ber mest á þessurn tegundum: Empetrum
nigrum, Arctostaphylos uva ursi, Callwia vulgaris, Vaccinium uligin-
osum, Betula nana og Loiseleuria procumbens. Eru þessar tegundir
ýmislega samanblandaðar og líka hver út af fyrir sig, á stærri og minni
svæðum. Af grastegundum eru helztar, Agrcstis canina, Agrostis tenuis,
Deschampsia flexuosa, Festuca rubra og á nokkrum stöðum Hierochloe
oclorata. Af blómategundum er víða mikið og má nefna Rubus saxatilis,
Bartsia alpina, Geranium silvaticum, þó heldur lítið, Gentiana nivalis
og Viola canina. Ýmsar fleiri tegundir mætti telja, sem vaxa meira eða
rninna innan um birkið, en virðast þó fullt eins vel mega teljast til
gróðurs í gjám og sprungum, þar sem birki nær ekki fótfestu (blóm-
lendi).
2. Austan í Skrattafelli (Ytrafjallshnjúk). Hnjúkurinn er hár og afar
brattur efst. Niður undir miðju eru gróðurlausar lausaskriður, en neð-
an við miðja brekkuna minnkar brattinn og er þar skógarkjarr á tölu-
verðu svæði. Hefir vorið 1926 verið sett girðing um það, samkvæmt
skógræktarlögunum, svo það er fullkomlega varið ágangi alls búfjár.
Má þegar, eftir svo stuttan tíma, sjá árangur af friðuninni. Lágir runn-
ar, sem beitin hafði áður haldið niðri, eru nú búnir að fá allt að 25
sm langa sprota ofan við brígslin eftir beitina. Þó er varla líklegt að
þarna verði mikill skógur í framtíðinni, til þess er of bratt, nema á
stöku stað neðantil, niðri undir jafnsléttu. Sennilega mætti nokkuð
flýta fyrir með sáningu, að græða rjóðrin neðan til, því gróðurinn er
svo gisinn, að birkifræ myndi að líkindum ná að festa þar rætur. Hæstu
hríslur, sem ég rnældi í skóginum voru um 2,5 m en meðalhæð líklega
innan við 2 m. Víða eru hríslurnar sveigðar að jörð og kræklóttar.
3. Núpsskógur. Hann er vestan í Garðsnúp, sem er nyrsti endi Fljóts-
heiðar. Núpurinn er þar lágur, en brattur og talsvert skriðuhætt. Skóg-
urinn á þar erfitt uppdráttar vegna snjóþyngsla, beitar og höggs. Skóg-
arbelti þetta er um 3—4 krn á lengd en mjótt. Skógurinn er svipaður
á vöxt og í Skrattafelli, en samfelldari. Ef að skógurinn eyddist þarna
22 Flóra - tímarit um íslenzka grasaeræöi