Jón á Bægisá - 30.09.2004, Side 59

Emil Aarestrup
Ó, hversu fagurt er form þessa landslags
í hálfrokknu húmi!
Ó, hversu fagurt er form þessa landslags í hálfrokknu húmi!
Væn þessi veðraða eik, vafin í laufblaðaskrúð!
Heyri eg sefþvarans söng svo sorglegan líða um fenið.
Finn, gegnum garðhliðsins gátt, gagnþrunginn framandi ilm:
munablóms indælan ilm og angan af ferskjutré sætu, -
hvítan að litblæ eg lít í ljósfirrðum skugga af runnum,
setbekksins fagnandi faðm, í bakgrunni himin og haf.
Ó, hversu náttúran nærir mitt hjarta með hugþekkum myndum;
við þessa sefandi sýn, sál mín af fögnuði brýst.
Ekki er miðnætti enn, samt andarnir hér eru á ferli.
Svífur og móti mér mynd, munarblíð virðist mér hún,
hér, þetta kyrrláta kvöld, sem kraftbirting sálunnar, sem eg
elskaði eitt sinn og enn, elska af brennandi þrá.
Ó, það er andi þinn kær, sem uppvakinn birtist mér hér,
og sem með töfrandi tón talar frá ströndu og sæ.
Já, þarna þekki eg þig, og fagnandi festi þig sjónum.
Brosandi mætir þú mér, en sorgbitinn sé eg nú gjörla
að eg ei áttað mig hef, á augliti, rödd þinni og fasi;
aðeins ef örlitla stund, eg upplifa mætti í svipan
fund okkar íýrrum á ný, þá fengi eg skilið það betur.
Ó, þetta kyrrláta kul, sem kvöldhúmið andar í mót mér,
og þessi örkviku blik, sem aldan og stjörnurnar stafa,
allt þetta eflir mér von um að aftur við brátt munum fmnast.
Ekki einungis hér, í angurværð þessarar strandar,
í þetta skærbrydda ský, og skuggmikla mánaljóss sindur,
hvarvetna andi þinn er, sem ofinn í náttúru og landið.
Og — þar sjáumst við senn; við sameinumst, föðmumst að nýju!
Ögmundur Bjarnason þýddi
ci' — Menninga(r)miðlun f ljóði og verki
57