Félagsbréf - 01.03.1960, Síða 25

FÉLAGSBRÉF
23
lýsa henni sem manneskju, sem nýr
hendur sínar, já einmitt þeirri, sem
nýr fallegu, hvítu hendurnar sínar,
sem aldrei hafa unnið handtak,
þjáðri og einmana móður, sem sjálf
hefir lifað í eftirlæti og sífellt dekr-
ar við harn, sem ekki hafði verið
barn, þegar hann var það og varð
ekki fullorðinn. ... 1 augum stofu-
stúlkunnar Lilly er hann „afvega-
leiddur draumaprins æsku hennar(i,
gjörspillt englabarn, sem gerir hana
ráðalausa með öllum sínum orðum
og uppátækjum, en sem hún getur
ekki látið sigla sinn sjó. Og Lillelord
er yndislegur drengur, undrabarn,
lítill Mozart með ljósa lokka. Samt
sem áður átti hann eftir að verða
„óhamingjusamur eftirlætisdrengur,“
eins og fjárhaldsmaður hans, Martin
Möller frændi, kynnist honum seinna.
En heima á Drammensvegi er um
að gera að leika hlutverk sitt rétt,
„leika látast-leikinn“, og enginn get-
ur það betur en Lillelord og móðir
hans. Hann er raunverulega „litli
húsbóndinn á heimilinu“, eins og
Kristín frænka segir. Kristín frænka
hafði verið gift móðurbróður hans,
en hjó nú til „heimatilbúið konfekt'1
í pínulitla eldhúsinu sínu og hafði
eigin útsölu í Konungsgötu. - -
Hættulega frænkan í bókinni!
1 þessu umhverfi, sem hefur svo
mikið fram að bjóða af úrkynjaðri
glæsimennsku, uppgerð og yfirdrep-
skap, þar sem Lillelord sýnir „upp-
gerðar fullorðinsleik“, ganga út og
inn, franskmótaði, listelski og töfra-
mannslegi frændinn René, með odd-
hvass yfirvararskegg, (hann nefnir
Lillelord: mon petit gargon); Char-
lotta frænka, sem sigldi inn „með
silkiþyt í ótal pilsum“; fyrrnefndur
frændi, Martin Möller ræðismaður,
í þröngum röndóttum buxum, og að
lokum Klara frænka, sem á yfirborð-
inu virtist svo hógvær, „svört og
flöt“, og lét fara því minna fyrir
sér, því hjartanlegar sem móðirin
bauð hana velkomna.
Af öllu þessu fólki er það Kristín
frænka, sem er mesta trúnaðarmann-
eskja hans. „... .allar hugsanir leit-
uðu Kristínar frænku með leyndar-
dómsfullu djúpunum, djúpum milli
ávalra brjósta, djúpum í hyldýpi
augnanna, djúpum leyndardóma í
sorg, sem hann einn þekkti og þekkti
þó ekki neitt, er til kastanna kom..../‘
Og svo uppgötvum við, að Lille-
lord er annað og meira en hamingju-
sami litli prinsinn á Drammensveg-
inum. Hann er dálítið slunginn, dá-
lítið ólmur, dálítið falskur, ef svo
ber undir. Hann getur vissulega
breytt um andlit og komið fram bæði
sem sendibréfafalsari, reiðhjólaþjóf-
ur og foringi árásar á gamlan Gyð-
ing, sem átti tóbaksbúð í Austurbæn-
um; því þar heldur Lillelord sig,
iþegar hann tekur sér hvíld frá glæsi-