Félagsbréf - 01.03.1960, Síða 27

FÉLAGSB RÉF
25
í bókinni, þar sem hún rær á skektu
sinni og leggur net. Hún heitir frú
Frisaksen, vitavarðarekkja, og á
heima í nágrenni við Skovly. Lille-
lord heimsækir hana í litla fátæklega
kofann, þar sem hún býr nú ein.
Á veggnum hefur hún mynd af
drengnum sínum, Birgi, sem er far-
inn til sjós. Og það kemur smám
saman í ljós, að hann er hálfbróðir
Lillelord, sonur sjóliðsforingjans.
Þegar Lillelord er að fara, gefur frú
Frisaksen honum egg, gleregg. Síð-
an stelst Lillelord til að horfa á
þetta undarlega egg.
Það var lítið, hvítt hús inni í egg-
inu, ævintýrahús. Þegar hann sneri
egginu, fylltistþað af snjó. Litla hús-
ið inni í egginu var í einu snjókófi,
heimur út af fyrir sig, verndaður af
snjónum og lögun eggsins. Innan
þessarar ytri umgerðar skynjar Lille-
lord stað með ógnþrungnum einveru-
blæ. Hann kemur heim með eggið,
móðir hans athugar það nákvæm-
lega og finnur ógreinilegt S, sem
hefir verið rispao á glerið. Þá segir
hún: „Þessu eggi hélt faðir þinn í
hendi sér, þegar hann dó.“
Sambandið milli Lillelord og föð-
ur hans skýrist einnig eftir fyrsta
raunverulega ástarævintýri Lillelord.
Milli hans og Kristínar myndast að
lokum spenna, sem hefir þróazt um-
hverfis þau. Þetta er í bernsku flug-
listarinnar, og Lillelord hefir flogið
með franska flugmanninum Pégoud,
sem hefir flugsýningu í september
yfir Etterstadsléttunni við Kristj-
aníu. Þetta gerði Lillelord að hetju.
„Mon petit hero“ kallar flugmaður-
inn hann.
Og það vill til í sigurvímunni, eft-
ir að hann er lentur aftur niðri á
hæðinni, að hann kemst óviljandi
í slíka snertingu við líkama Kristín-
ar frænku, að hann fyllist „unaðs-
fullum æsingi“, ástand, sem í sjálfu
sér veitti fullnægingu og gaf fyrir-
heit um hin sætu endalok. Og nú
var hann ekki drengur, sem gekk um
hálfkæfður af fýsn og bar ákafa þrá
til fullorðinnar konu, sem ekki er
sama sinnis. Eins og leidd af þving-
andi afli, kemur hún á eftir á heim-
ili hans, þar sem hann er aleinn,
og er nú ekki lengur neitt englabarn
með Ijósa lokka. Nú er það hitt ég
hans, sem hefir tekið stjórnina. Hann
skynjar afl „gestsins“ í sér, hins ó-
kunna, sem gaf honum manndóm lil
að breyta um ham. Þennan gest get-
ur hann ekki sannkennt, en veit,
að hann er öruggur, æfður, nær-
göngull og kemur fram vilja sínum.
„Wilfred“, segir hún, „þú ert sú
elskulegasta manneskja, sem ég
þekki, og þú skalt aldrei segja, að
þú elskir mig, því að það gerir þú
ekki. En þú ert það fullorðnasta
barn, sem ég þekki, og sá barnaleg-
asti fu!lorðni“. „Nakinn eins og guð