Félagsbréf - 01.03.1960, Side 29

FÉLAGSBRÉF
27
menningarrnettaða hjónaband með
meðfylgjandi svikum og mágum....“
Wilfred virðist vissulega, að
hann þekki föður sinn. „Dálítið nán-
ar eftir hverja rangsnúna leit út á
takmörk velsæmisins. Hvers vegna
hafði hann aldrei gert hann að trún-
aðarmanni sínum? Mynd á veggn-
um — aðeins mynd. Já, en meira
en maffur, því að þessi mynd var
sköpuð með leynilegri þekkingu á
því leynda, sem mennirnir setja
grímu yfir. .. .“
Ágæt er frásögnin af því, er þögn-
in, sem hefir staðið í þrjá mánuði,
er rofin í viðurvist frægs læknis í
Vín, þangað liefir Martin frændi
farið með skjólstæðing sinn. Eftir
að læknirinn liefir lengi reynt ár-
■angurslaust að fá Wilfred til að
tala, segir læknirinn skyndilega að
óvörum: „Sie sprechen ja deutsch?11
— „Aber natúrlich, herr Professor,“
er svarað um hæh Þegar litið' er til
þess, sem við vitum um umhverfi
j)að, sem Wilfred er alinn upp í,
skilst okkur, að prófessorinn hefur
með þessari óþörfu spurningu um
það, sem hann þegar vissi, hitt nagl-
ann á höfuðið. Lærð hæverskan,
kurteisin, fordildin og leikaraskap-
urinn verða fyrri til að rjúfa varnar-
stöðuna, þau ólíkindalæti, sem hann
hafði stofnað til sjálfsvarnar gegn
umhverfinu, gegn sínum nánustu,
þeim, sem eftir orðum hans síðar
við lækinn, gerðu hann mállausan,
eða réttara sagt voru þess valdandi,
að hann lézt vera mállaus.
Síðasti kapítuli hókarinnar beinir
huganum til Péturs Gauts í vitfirr-
ingahúsinu í Kairó, til hámarks nið-
urlægingarinnar og konungskrýning-
arinnar. Wilfred vaknar sunnudags-
morgun nokkurn uppi í Ekebergs-
skógi við það, að maur skríður á
honum. Hann er allsnakinn og særð-
um og barrnálar eru í sárunum.
Æðisgengin svallnótt með nokkrujn
unglingum úr Austurbænum hefir
leitt hann þangað. Meðlimir úr fyrr-
verandi árásarflokki hans eru orðnir
stéttvísir sósíalistar, og virðast þeir
þar sem Wilfred er, bera kennsl á
sníkjudýr og afætu: Vesturbæjar-
gleiðgosinn, sem á sínum tíma hafði
ginnt þá til að gera strákapör, já,
næstum drepa gamlan Gyðing, sem
átti tóbaksbúð, og sem við nú fregn-
um, að sé frændi Miriam, stúlkunn-
ar, sem gekk á milli og lék á hljóð-
færi í fátækum söfnuðum. Það er
heldur engin Miriam, sem hefir
lokkað hann með sér upp í skóginn.
Tilvonandi ástmey hans heitir Lis-
beth, hún lyktar af lauk. En hinir
piltarnir hafa njósnað um þau, og
fórnardýrið er rúið inn aff skinninu.
Nú fannst honum höfuff sitt vera
eins og brotið gler. Allsnakinn flýr
hann undan aðstreymandi áhorfend-
um, fullorffnum og börnum, sem