Félagsbréf - 01.03.1960, Qupperneq 38

36
FÉLAGSBRÉF
hugaróralandi, einskismannslandi
með ytra borði, sem samsvarar innra
manni hans. Hann hefir orðið að
fara inn í minninguna og mæta þeim
stranga guði, sem var ræsir hans,
raunveruleiki lians í blóðinu, sá, sem
hafði hrópað og hrópað, sem hafði
lokkað, og þrábeðið — þrábeðið
hugann um að opna sig í viðurkenn-
ingu þess algjöra upphafs. Sá guð
hafði aldreí gefið gyllivon. Hana
höfðu þeir hræddu fundið upp, þeir
hópuðust saman gegn myrkrinu og
báðu um undrið, það undur að losna
frá tilgangslausu sjálfi sínu. Á flótta
með fyrstu tóna örlagasymfóníu
Beethovens hljómandi í eyrum sér
ta ta ta tam— ta ta ta tam. . finnst
honum hann sjálfur líkjast meir og
meir gleregginu, sem hann kreistir
í hendi sér. Tíminn nálgast, er hríð-
inni á að linna. .. . þá sér einmana
flóttamaðurinn sigurgleði félags-
hyggjunnar: Stríðið er búið, frjáls-
ræðið staðreynd, myrkvunartjöldun-
um er kastað á bál og fólk hrópar í
hrifningu: Við höfum sigraS. Og
hann, sem er í Nobiskro, landinu án
eftirvæntingar, mun sjá manneskjur,
hina eftirvæntingarfullu:
„Skyndilega sá bann þá. Þeir voru
alls staðar, iþeir komu í syngjandi
skrúðgöngum, þeir gengu eftir
myrkum götum með geislandi andlit,
sungu. Þau gengu áleiðis til miðborg-
arinnar, konur, menn og fölir dreng-
ir. Enn var nótt, með ljósrönd á
himni í norðausturátt. En fólkið var
úti, margir sungu, aðrir stóðu bara
á horni við gangstéttarbrún — allir
með þessa undarlegu birtu í andlit-
inu. Það var eins og gegnumlýst.
Hann hafði aldrei séð fólk svona.
Það var sem það væri sjálft hissa,
eins og himnesk gleði byggi í því.
Jú — hann hafði séð slík andlit á
miðaldamálverkum. Eitt orð stóð
honum fyrir hugskotssjónum: —
„Töfrabundið“. Hann fer í gamla
samastaðinn sinn í Pílustræti. Miri-
am stendur í miðju herberginu, er
hann opnar. Hún var í einkennisbún-
ingi, hafði komið yfir landamærin
í eins konar framvarðasveit. And-
lit hennar var einnig sem uppljómaS
aS innan. Honum finnst þessi andlit
vera andlit altekinna manna. En
gagnvart þessari opinberu staðfest-
ingu sannrar gleði finnur hann sinn
eiginn vanmátt. „Allur sá góði sýnd-
arleikur, sem eitt sinn hafði búið í
honum, sem hafði styrkt hann gegn
erfiðleikum, var þar ekki nú. Hann
var einn með sjálfum sér. Morit;,
hugsaði hann, ef til vill dó ég, þegar
hann dó. Hann hugsaði: Einfald-
leikinn — þar er ég einskis nýtur.“
Hún vill bjarga honum, en það er
of seint. Hann trúir ekki á guð, en
seinustu orð hans eru: „Miriam, guð
blessi þig. ...“ „Ung Miriam stóð
fyrir framan hann, hin unga, elju-