Skagfirðingabók - 01.01.2011, Side 15
15
ANDRÉS BJÖRNSSON ÚTVARPSSTJÓRI
hið mesta yndi. Það var brátt afráðið
að hann skyldi ganga menntaveginn,
eins og bróðir hans sem svo skömm
ævi hafði verið fyrirbúin. Systur hans
voru þess mjög hvetjandi og hjálpuðu
honum eftir megni, segir hann í Helg-
arpóstinum.
Eftir barnaskólanám á Hofsósi og
ferminguna á Hofi var stefnan tekin:
Andrés skyldi fara í skóla til Reykja-
víkur, vafalaust í skjóli skyldmenna
sem þar áttu heima. Hann fór suður
og gekkst undir inntökupróf í gagn-
fræðadeild Menntaskólans í Reykjavík
og lauk því. Þar prófaði hann meðal
annarra Jakob Jóhannesson Smári,
íslenskukennari og skáld, vinur
Andrés ar eldra, og komst að því að
pilturinn kunni skil á íslenskum
skáldskap nánast hvar sem borið var
niður. En ekki hafði Andrés verið
leng i í Reykjavík þegar á hann sótti
slíkt óyndi að hann hvarf frá skóla-
göngu þar. Hann sneri norður, sótti
um og fékk inngöngu í gagnfræða-
deild Menntaskólans á Akureyri.
Þegar þarna var komið fór með eðli-
legum hætti að losna um tengslin við
bernskuheimili og átthaga í Skagafirði.
Hann var þessu hvoru tveggja þó
bundinn alla tíð, enda tryggð og vin-
festi eitt helsta skapgerðareinkenni
hans. Um skagfirsk efni birti Andrés
nokkrar ritsmíðar og er þar að telja
þessar: Frá Sölva Helgasyni í Andvara
1976, þar sem uppistaðan er frásögn
Andrésar eldri í skólariti Reykja-
víkurskóla, en ættmenni þeirra bræðra
tengdust hinum fræga förumanni;
Kveðjubréf Sölva Þorlákssonar, bréf
vesturfara úr Skagafirði til frænda
síns, Björns Bjarnasonar í Brekku, í
bókinni Fólk og fróðleikur, afmælisriti
Kristmundar Bjarnasonar, 1979. Þá er
aldarminning Sigurðar Sig urðssonar
sýslumanns í Skagfirðingabók, 16,
1987. Loks er að nefna óprent að erindi
um séra Pál Jónsson sálmaskáld í
Viðvík, flutt á sæluviku á Sauðár-
króki, síðar lesið í útvarp.
Persónulegri vitnisburður um átt-
hagatryggð er kvæði eftir Andrés sem
Hof á Höfðaströnd árið 1945.