Skagfirðingabók - 01.01.2011, Síða 77
NÁBÝLIÐ VIÐ HÉRAÐSVÖTN
niðri í vatninu, eins nærri botni og
kostur var. Með því fékkst að sjálf
sögðu meira heymagn. Slíkur sláttur
var kallaður þrælasláttur. Tjarnirnar
voru misdjúpar, þrjár þeirra fremur
grunnar en tvær nokkuð djúpar, tóku
manni undir hendur þar sem dýpst
var. Mér er minnisstætt hvað mér
fannst ónotalegt að fara út í til sláttar
þar sem dýpst var, eftir að hafa setið
uppi á tjarnarbakkanum í u.þ.b. 10–
15 mínútur og sötrað kaffisopa.
Og svo þurfti að koma fergininu á
land og upp á þurrkvöll, ef ekki var
hægt að þurrka það við tjörnina. Oft
var farið í það í sunnangolu, þá rak
ferg inið að norðurbakka tjarnarinnar,
en þar var því jafnan kastað upp, enda
þaðan skemmsta leiðin upp á þurrk
völl. Útbúinn var nokkuð langur, all
sver kaðall, hnýttar á hann lykkjur,
ferginisvisk stungið í lykkjuna og
síðan hert að. Þann ig fékkst nokkuð
öflug trássa, sem svo var kölluð. Farið
var með trássuna fyrir ferginisflekann
í tjörninni og hann færður að bakk
anum jafnóðum og fengn um var kast
að á land. Þetta var kallað að hafa af
tjörninni. Síðan var heybingnum vag
að upp á þurrkvöll og að þurrki lokn
um sett saman í hey og ekið heim í
fjóshlöðu á ís veturinn eftir.
Þau ár sem tjarnirnar voru ekki
slegn ar, þurfti að huga vel að fénu
þeg ar tók að frysta. Ærnar voru sólgn
ar í ferginið og sóttu mjög í það. Urðu
þá oft miklar hættur, sem voru við
varandi þar til ísinn varð það traustur
að hann hélt ánum. Meðan slíkt ástand
varði, var féð jafnan hýst um nætur, en
verið yfir því á daginn, féð vaktað.
Þrátt fyrir það kom þó fyrir að ein og
ein kind fór ofan í og drapst.
Eins og fram hefur komið þurfti að
fara yfir Austurkvísl nánast daglega
allt árið. Farið var á pramma eða hest
um ef kvíslin var ekki á ís. Næstum
allt þurfti að ferja. Þegar farið var að
bera tilbúinn áburð á engjabakkana
þurfti að ferja hvern einasta áburð
Íbúðarhúsið gamla í Eyhildarholti á fimmta áratug 20. aldar. Til vinstri sér á fjósið en
ytri burstirnar tvær eru hesthússtafnar.
Einkaeign.
77