Skagfirðingabók - 01.01.2011, Page 162
SKAGFIRÐINGABÓK
Heimsbergi eða Begga í Salnum eins
og hann var ætíð kallaður. Hún hafði
farið suður að vinna en kom ólétt til
baka. Bræðurnir Helgi og Siggi lögð
ust undir feld til að hugleiða hvað
hægt væri að gera í málinu. Komust
þeir að raun um að hún hafði fallið og
yrði að taka því sem að höndum bæri.
Heimsberg eða Beggi ólst síðan upp
með systkinunum og var mikið eftir
lætisbarn. Mamma hans gekk mjög
mikið undir honum. Hann var músík
alskur og þegar hann var fjórtán eða
sextán ára eignaðist hann harmonikku
og æfði sig á hana heima í Salnum.
Eitt kvöld þegar veðurfregnir eru í út
varpinu er Beggi að æfa sig á harmon
ikkuna og biðja bræðurnir hann um
að hætta að spila meðan veðurfregnirn
ar séu lesnar. Beggi bætir í og ansar
þeim engu. Það verður mikið rifrildi
og læti og Beggi æsist bara upp á móti
þeim. Helgi verður alveg kolbrjálaður
og skiptir það engum togum að hann
stekkur upp, kemur vaðandi með
búrhnífinn og ristir á harmonikku
belginn. Þar með hljóðnaði músíkin.
Við hliðina á Begga var riffill sem
hann átti. Hann tekur riffilinn, miðar
á útvarpið og skýtur, en karlinn í út
varpinu lætur sem ekkert sé og heldur
áfram lestrinum því skotið hafði farið
í gegnum belginn á útvarpinu en ekki
skemmt sjálft tækið. Beggi stekkur þá
fram, tekur útvarpið og grýtir því í
gólfið. Þar með þagnaði það. Það var
náttúrlega mjög bagalegt fyrir þá að
hafa ekkert útvarp því þeir voru sjó
menn og þurftu nauðsynlega á því að
halda að heyra veðurfregnirnar. Fóru
þeir eftir þetta daglega undir vegg hjá
Jóni Björnssyni sem átti heima
skamm t frá þeim og reyndu að hlusta
þar á veðrið. Svona fór þessu fram í
nokkrar vikur eða þar til þeir fengu sér
annað tæki.
Ársnám í Noregi
Þegar ég lauk námi í Sauðárkróks
bakaríi í mars 1953 var Haukur bróðir
minn í mjólkurfræðinámi í Þránd
heimi og réð mig í bakarí þar. Þegar
ég kom til Reykjavíkur fór ég á
skömmt una rskrifstofuna, til að sækja
um smá yfirfærslu í norskar krónur til
að hafa með mér til Noregs, því ég
varð að hafa norska peninga til að
hald a mér uppi þangað til ég fengi
greidd laun. Hélt ég að það yrði auð
velt fyrir mig að fá yfirfærðar nokkrar
krónur því skrif stofu stjóri var Sigurð
ur Þórðarson sem verið hafði kaup
félagsstjóri Kaupfél ags Skagfirðinga
árin þar á undan og kannaðist ég við
hann frá þeim tíma. Ég fæ viðtal við
hann og skýri honum frá erindi mínu.
Er ekki að orðlengja það að hann harð
neitaði mér um yfirfærslu. Ég spyr
hann hvernig ég eigi að snúa mér í
þessu, því mig bráðvanti þessa pen
inga meðan ég sé að koma mér fyrir í
Noregi. Hann svarar mér að það sé
mitt vandamál, en ekki sitt og við það
sat. Hann opnar dyrnar og ég gekk út.
Mér fannst þetta afskaplega ósann
gjarnt og mikill hroki. Það vildi til að
ég átti nokkra dollara sem ég gat not
að í Noregi. Þetta sýnir glöggt hvað
drambið var mikið hjá embættis
mönnum á þessum tíma og litið niður
á þá sem minna máttu sín.
Ég fór utan 10. maí og flaug með vél
Flugfélags Íslands frá Reykjavíkur
flugvelli. Bræður mínir, Kolbeinn og
Óskar, fylgdu mér út á völl. Með mér
162