Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2003, Blaðsíða 15

REYNSLUSAGA
Vorkæla
á baðinu nýkomin úr sturtu teygði ég hendurn- andlega undir það. Hugboð eru skrýtin, mitt hugboð sagði
ar upp og þreifaði brjóstin. I vinstra brjóstinu mér hið gagnstæða við það sem allir í kringum mig kepptust
fann ég hnút nálægt holhendinni. Ég marg- um að fullvissa mig um, að engin hætta væri á ferðum. Ég
þreifaði og skildi ekkert í því að ég skyldi ekki er bjartsýn að eðlisfari og alls ekki sú manngerð sem ætlar
hafa fundið hann fyrr þar sem ég er ekki með allt það versta, en þarna var ég viss um að hugboð mitt væri
stór brjóst. Vinstra brjóstið hafði alltaf verið ekki út í biáinn. Aður en ég leið inn í draumalandið bað ég
talsvert stærra en það hægra og miklu meiri þá sem í kringum mig voru á skurðstofunni að gera það sem
virkni í því. Það stækkaði alltaf meira en hitt þyrfti að gera, allir skildu þetta. Engan undirbúning fékk ég
fyrir blæðingar og einnig mjólkaði ég miklu fyrir aðgerðina nema það sem ég sá sjálf um enda lá sjúk-
meira með því er ég hafði börnin á brjósti. Ég dómsgreiningin ekki ljós fyrir. Nú á dögum er allur undir-
fer bráðum að byrja með blæðingar, hugsaði ég, búningur meira fjölskyldumiðaður og talið sjálfsagt að maki
þá hverfur þetta, og hélt síðan áfram að klæða eða annar náinn aðstandandi komi með í öll viðtöl.
mig. En viti menn, eftir blæðingarnar var hnút-
urinn enn til staðar og þá fannst mér rétt að Ég ákvað fljótt að líta á þessa reynslu sem þroskaverkefni
láta líta betur á þetta. Ég fór í myndatöku og sem ég myndi með góðri hjálp reyna að takast á við. Akveð-
tekið var fínnálarsýni. Júní var kominn, krakk- in lífsspeki hefur lengi fylgt mér en hún er sú að allt sem lifi
arnir búnir í skólanum og sjálf var ég önnum leiti jafnvægis. Eftir vetur kemur vor og myrkrið þokar fyrir
kafin í skólanum. Það hafði verið einstaklega ljósinu. Líf sérhvers einstaklings þarf að vera í jafnvægi og
gaman í öllum hjúkrunarfyrirlestrunum. Allt til þess að það náist þarf maðurinn bæði jákvæða og nei-
sem þá var nýjast og best var sett á borð fyrir kvæða póla. Stundum gengur fólki allt í haginn og þá er það
okkur, mannskapurinn var kátur og hress og sá í miklum plús en þó má ekki gleyma að til að jafnvægi hald-
fram á það að vetrarpuðið væri senn á enda. ist eru líka mínusar. Það er ótrúlega mikilvægt þegar manni
Það yrði kærkomið að komast í sumarfrí fyrir finnst allt vera í mínus að muna það að maður á lfka plúsa
alla, og fjölskyldur okkar líka sem höfðu stutt til að jafnvægið haldist. I byrjun las ég allt sem ég gat kom-
okkur með ráðum og dáð. ist yfir um sjúkdómsástand mitt en skyndilega fannst mér ég
Að kvöldi 16. júní var ég að spila við krakkana ekki geta innbyrt meira af rannsóknarniðurstöðum sem
mína, maðurinn minn var að vinna og því ekki margar voru ekki sérlega uppörvandi. I þessar rannsóknir
heima. Tengdaforeldrar mínir, sem bjuggu á vantaði allan kraft og gleði, í mesta lagi sýndu þær að ef
neðri hæðinni, vissu um rannsóknirnar sem ég maður lifði í fimm ár væru minni líkur á að meinið tæki sig
hafði gengist undir. Síminn hringdi, það var upp aftur. Ég reyndi því að afla mér bóka sem mér fannst
læknirinn sem hafði tekið sýnið úr brjóstinu og byggja mig upp og veittu mér gleði og kraft. Þá var netið ekki
ég man enn þá hvað hann sagði orðrétt: „Ég komið til sögunnar og oft erfitt að nálgast efni. Bókin Kær-
vildi nú ekki láta þig bíða of lengi með að segja leikur, lækningar og kraftaverk eftir Bernie Siegel kom út
þér niðurstöðuna en hún er góð. Engar krabba- fyrir jólin 1988. Hún var mér algjör opinberun, ég fann í
meinsfrumur fundust í sýninu og eigðu svo henni kraft og von sem er nauðsynlegasta haldreipið í svona
skemmtilegan 17. júní með fjölsky!dunni.“ Við hremmingum.
dönsuðum af gleði og krakkarnir hlupu niður til Algjört kreppuástand ríkir í byrjun í fjölskyldum sem þurfa
að segja ömmu og afa gleðifréttirnar en ég að kljást við krabbamein, mín var engin undantekning. Allir
hringdi í manninn minn. í kringum mig voru slegnir yfir því sem hafði gerst og vildu
tjá mér hug sinn. Mér fannst óskaplega vænt um þá um-
Læknirinn vildi þó fjarlægja hnútinn úr brjóst- hyggju sem mér var sýnd og allt styrkti mig til að takast á við
inu þegar ég væri búin í skólanum. Eitthvað það sem fram undan var. Fljótlega lá það fyrir að ég færi í
lúrði samt djúpt í undirvitundinni hjá mér um níu mánaða lyfjameðferð en enga geisla, enginn vefur var til
að kannski væri þetta ekki svona gott. Hnútur- að geisla. Vinkonur mínar úr HI komu og lásu fyrir mig
inn stækkaði mikið við næstu blæðingar og efnið sem við áttum að hafa fyrir próf, ég fékk að taka þau
minnkaði lítið eftir þær. Þá fannst mér ástæða munnlega og gráðuna fékk ég.
til að leita aftur læknis og það var ákveðið að ég
færi í smásvæfingu á Landakoti þar sem sýni úr Lyfjameðferðin fór fram á göngudeild Landakotsspítala, ég
hnútnum yrði tekið. Alla helgina var ég í raun mætti á miðvikudögum klukkan eitt, þrisvar sinnum í mán-
viss um að ég væri komin með krabbamein í uði en frí þann fjórða. Til að byrja með var ég í hjúkrunar-
brjóstið og reyndi hvað ég gat að undirbúa mig fræðingshlutverkinu. Allir þurftu að segja mér sína sögu og
Timarit íslenskra hjúkrunarfræðinga 1. tbl. 79. árg. 2003 13