Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2003, Blaðsíða 26

Valgerður Katrín Jónsdóttir ræðir við Lindu Vilhjálmsdóttuur hjá Krafti
„Nú er forgangsröðunin önnur
-segir Linda Vilhjálmsdóttir sem vinnur á skrifstofu Krafts
„Fyrstu viöbrögö mín voru að afneita þessu" segir Linda.
Kraftur nefnist einn sjálfshjálparhópur þeirra sem greinst
hafa með krabbamein sem á aðild að Krabbameinsfélagi Is-
lands. Hinir hóparnir eru Styrkur, Samhjálp kvenna sem
hafa greinst með brjóstakrabbamein, Stómasamtökin, Ný
rödd og sjálfshjálparhópar karla sem hafa greinst með
krabbamein í blöðruhálsi og hópur kvenna sem hafa greinst
með krabbamein í eggjastokkum. Kraftur er með aðstöðu i
húsnæði Krabbameinsfélagsins i Skógarhlíð 8 og er með
opna skrifstofu frá 10-14 mánudaga, miðvikudaga og
fimmtudaga og Linda Vilhjálmsdóttir er þar í 40 prósenta
starfi. Linda greindist með krabbamein í brjósti fyrir tæpu
ári og var til í að miðla sögu sinni og upplýsingum um
Kraft til hjúkrunarfræðinga.
Fyrir um það bil ári urðu miklar breytingar í lífi Lindu. Þá var
hún flugfreyja og hafði verið búsett erlendis vegna vinnu
sinnar um 6 ára skeið. Einn daginn fann hún um það bil
tveggja og hálfs sentimetra stóran hnúð í öðru brjóstinu.
„Fyrstu viðbrögð mín voru að afneita þessu,“ segir hún og
bætir við að það séu algeng viðbrögð hjá þeim sem verða fyr-
ir áfalli. Flún trúði því ekki að neitt alvarlegt gæti komið fyr-
ir sig, þannig að þessi hnúður væri nú örugglega ekkert til að
24
Tímarit íslenskra hjúkrunarfræöinga 1. tbl. 79. árg. 2003
hafa áhyggjur af. Hún segist því hafa hálf-
gleymt þessu en þremur vikum síðar fann hún
að hnúðurinn hafði stækkað og hún fann hálf-
gerðan seyðing út frá honum. Hún segist því
hafa ákveðið að fara til Islands í skoðun og var
tekið sýni á Leitarstöð Krabbameinsfélagsins.
Leiðin lá síðan út aftur meðan hún beið eftir
niðurstöðunum. Faðir hennar fékk þær í hend-
ur og í Ijós komu frumubreytingar og að hún
þyrfti að fara í aðgerð. Hún kom svo heim 10.
mars í fyrra og fór í aðgerðina 15. mars.

„Þegar pabbi hringdi f mig til Nígeríu til að
segja mér að ég þyrfti að koma heim notaði
hann ekki orðið krabbamein. Hann gerði það
viljandi vegna þess að hann vildi ekki segja mér
það nema augliti til auglitis. Hann sagði mér að
það hefðu komið fram ákveðnar frumubreyting-
ar í sýnunum sem voru tekin og því fylgdu
nokkrar áhyggjur læknanna og þeir sögðu að
það væri mikilvægt að ég kæmi heim sem allra
fyrst. Pabbi er læknir og það er hans skoðun að
það eigi helst ekki að segja fólki, sem greinst
hefur með krabbamein, fréttirnar í síma eins og
oft er gert. Það leið tæplega vika frá því hann
hringdi og sagði að ég þyrfti að koma heim þar
til ég hitti skurðlækninn minn. A þessum dög-
um gerði ég mér smám saman grein fyrir því að
ég væri með krabbamein en ríghélt í vonina um
að ekkert alvarlegt væri á seyði vegna þess að
ekkert alvarlegt gæti komið fyrir mig. Þegar að-
gerðin var afstaðin og frekari niðurstöður
komnar, sem bentu til að þetta horfði allt vel,
sendi ég fjölpóst á flesta vini mína sem voru
staddir úti um allan heim og sagði þeim allt af
létta. Með því vildi ég koma í veg fyrir gróusög-
ur. Eg hef ekki mikinn áhuga á því í dag að tala
um þessi veikindi mín því það eru svo sem ekki
skemmtilegar fréttir að segja frá að maður hafi
greinst með krabbamein. Sérstaklega lendir
maður í feluleik ef ætlunin er að sækja um nýja
vinnu, t.d. er ekki hægt að treysta á fordóma-
leysi í því sambandi."