Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2003, Blaðsíða 55

Sólrún Rúnarsdóttir
PISTILL
ÞANKASTRIK
Reynslan er góöur
skóli
Þaö er ótrúlegt hvaö reynslan getur kennt
manni. Þegar ég útskrifaöist sem hjúkrunar-
fræöingur fyrir nokkrum árum fannst mér ég
vera búin aö læra rosalega mikið og vera fær í
flestan sjó. Eg lét lönd og leiö raddir sem
sögöu mér aö nú þyrfti ég aö afla mér reynslu
í þessu nýja hlutverki aö vera hjúkrunarfræö-
ingur. En bíddu við! Var ég ekki búin aö því?
Hvaö haföi ég eiginlega verið aö gera í þess-
um háskóla í 4 ár? Var ég ekki aö læra aö
veröa hjúkrunarfræðingur? Jú, ég haföi lært
sitt af hverju og margt mjög gott sem hefur
reynst vel þann stutta tíma sem ég hef starf-
aö sem hjúkrunarfræöingur, en ég hef líka
komist aö því, aö maður fer ekki á námskeið
til aö öðlast reynslu eöa lærir hana í skóla.
Hana þarf maður aö öðlast meö því aö kynn-
ast hlutunum af eigin raun. Eg sé því í dag,
þegar ég lít til baka, hversu lítiö ég kunni í
hjúkrun í raun og veru þegar ég útskrifaöist.
Þaö er líkt og þegar ég var 17 ára og fékk bíl-
próf, ég kunni jú undirstöðuatriði umferöar-
menningarinnar en haföi littla reynslu af
akstri. Þaö kom svo meö reynslunni og nú
rúmum 10 árum síðar tel ég mig vera oröna
ágætis bílstjóra.
W Eirber9
'lllr eirberg@eirberg.is
ÞJÓNUSTUFYRIRTÆKIÁ HEILBRIGÐISSVIÐI
Sólrún Rúnarsdóttir
Eg hefði aldrei trúað því hversu miklu máli í raun reynslan
skiptir. A þessum tæpum 4 árum, sem liðin eru síðan ég út-
skrifaðist, hef ég lært mörgum, mörgum sinnum meira en ég
lærði þau 4 ár sem ég var í skólanum að læra hjúkrun. Þeg-
ar ég útskrifaðist hafði ég því einungis lagt grunninn að því
sem ég hef svo verið að byggja ofan á. Þó held ég að ég sé
rétt að byrja á hæð númer 2 í stóru háhýsi því að í hjúkrun
er að finna óþrjótandi þekkingu og ótal ný tækifæri sem bíða
manns á hverju horni.
Ég man vel hnútinn sem ég fékk í magann þegar ég stóð
frammi fyrir verkefni sem ég hafði aldrei lent í áður og kveið
pínulítið fyrir að takast á við verkefnið sem ég þurfti að
leysa. Ég hef verið svo heppin að á þeim stöðum sem ég hef
starfað hafa alltaf verið frábærir hjúkrunarfræðingar sem ég
hef getað leitað til og þeir hafa fúsir miðlað af reynslu sinni
og þekkingu. Þannig hef ég getað lært af því sem hefur
reynst öðrum vel. Ég verð stundum vör við hnútinn í magan-
um sem ég man svo vel eftir þegar ég var nýútskrifuð. Þó að
það gerist mun sjaldnar, þá minnir hann mig á að það er
margt sem ég á enn eftir ólært.
Eftir því sem ég starfa lengur sem hjúkrunarfræðingur og
verð öruggari í starfi mínu sé ég betur möguleikana sem
starfið hefur að bjóða. Mér finnst gaman að takast á við ný
verkefni og ögra sjálfri mér. Ég hef nefnilega komist að því
að stundum verður maður bara að stökkva í djúpu laugina og
sjá hvort maður hafi það ekki af að bakkanum. Við öðlumst
ekki reynslu öðru vísi en að reyna hlutina sjálf. Reynsla ann-
arra getur aldrei orðið mín reynsla því reynsla er alltaf ein-
staklingsbundin og persónuleg. Við verðum að kynnast hlut-
unum sjálf og túlka og dæma aðstæður út frá okkar eigin for-
sendum til að það teljist reynsla.
Þegar reynsla, þekking og menntun sameinast verður til
heilsteyptur einstaklingur sem getur komið fram með fag-
legum hætti, hjúkrunarfræðingur sem í framtíðinni starfar
af heilindum við fag sitt og getur verið stétt sinni til sóma.
Viðhorf mitt til starfsins hefur breyst töluvert þennan tíma.
Ég hef meðal annars komist að því að hjúkrun er marg-
breytilegt og spennandi fag sem hefur endalausa möguleika.
Ég hef með aukinni reynslu þroskast í starfi mínu og aukið
sjálfsöryggi mitt sem hjúkrunarfræðingur.
Ég skora á Ingu Valborgu Ólafsdóttur, hjúkrunarfræðing, að
skrifa næsta þankastrik.
Tímarit islenskra hjúkrunarfræöinga 1. tbl. 79. árg. 2003
53
Stórhöfða 25 1110 Rvk. | S. 569 3100