Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 8

JólablaÖ AlþýÖublaðsíns
GLEÐILEGJÓL!
V eggf óður ver zlun
Vicíors Kr. Helgasonar.
GLEÐILEG JÓL!
HAFLIÐABÚÐ
Njálsgötu 1.
GLEÐILEGRAJÖLA
óskum við okkar viðskiptavinum.
SPORTVÖRUR h.f.
GLEÐILEG JÓL!
PENSILLINN
GLEÐILEG JÓL!
Verzl. HAMBORG
GLEÐILEG JÓL!
Reiðhjólaverksmiðjan FÁLKINN
GLEÐILEG JÓL!
Friðrik Magnússon & Co.
Heildverzlun. — Efnagerð.
, Sími 3144, Reykjavík
voru skaðbrenndar af eldtöngum og skörungum.
Og flestra málsverða sinna hafði hann neytt í mat-
skála kyndaranna, sem ekki var æfinlega hreinn.
En einn góðan veðurdag var honum „sparkað“
í land. „Þér eruð of gamall, Jens“, hafði meistar-
inn sagt. „Þér eruð ágætur kyndari, en þér eruð
of gamall. Eigendurnir vilja hafa unga menn. Reyn-
ið þér að fá vinnu í landi, og líði yður svo ávallt
sem bezt.“
Vinnu í landi. Það var ekki sagt af meinfýsi, frek-
ar til þess að draga úr. Hann vissi hvað aðstæður
gamla mannsins mundu í raun réttri verða erfið-
ar — ekki nógu gamall til að eiga rétt til ellilauna,
en of gamall til alls annars í því þjóðfélagi, er ekki
hafði einu sinni rúm fyrir æskumenn sína.
Næstu árin leitaði Jens víða atvinnu. Annaðhvort
var honum tekið með auðmýkjandi efasemi — „Þér
— sjómaður, kyndari. Nei, vinur minn, hér er ekki
rúm fyrir yður“ — eða 'hann sýndi sig ónothæf-
an í nýju atvinnuna vegna vankunnáttu. í kyndara-
rúminu átti hann heima og annars staðar ekki. —
Þessi árin voru Jens aðeins auðmýking. Lífslöngun
hans og trú á mennina gekk mjög til þurrðar.
Forlögin léku hann grátt — grárra en skyldi.
Hann var ekkert mikilmenni og þóttist ekki vera
það. Honum fannst aðeins illt og óskiljanlegt að
vera fleygt til hliðar — hann, sem hafði fórað
æsku sinni, kröftum og sjón sem kyndari margra
gufuskipa víðs vegar í veröldinni, til þess að halda
uppi gufu og hlutabréfum. Allt til þess, að fólk, sem
var honum gersamlega framandi, gæti með fullu
öryggi hirt ágóðann af hlutabréfum sínum. En hann
hugsaði þetta ekki svona djúpt, því að þrátt fyrir
allt var honum enn engin beiskja í hug. Og hann
hafði aldrei brotið heilann um úrlausnarefni sem
þessi. Hann var óbreyttur, lítillátur maður, sem
harmaði það, að enginn skyldi framar geta notað
hann til þess að þræla fyrir sig.
Þannig hitti ég hann í fyrsta sinni úti á „Dogg-
erbanka“, .þegar við vorum að kalla til „Viben“
— Á þilfari skútunnar voru fjórir menn. Eirin þeirra
virtist mér ókunnur og framandi. Það lá í augum
uppi, að hann átti ekki þarna heima. Hann stóð of-
urlítið afsíðis, sýnilega vel vitandi um þekking-
arleysi sitt. Ofurlítið einmana, hryggur og lítils
megandi vegna hnýfilyrðanna, sem sjómönnum er
svo tamt að beíta gagnvart þeim óvönu. Þannig
var Jens Stagfok í nýja umhverfinu.
Skipstjórinn, Niels Krænsen, hrópaði svarið til
okkar, en ég veitti því litla athygli. Ástæðan var
sú, ikð vegna minnar venjulegu, ótímabæru við-
kvæmni, horfði ég á þennan einmana vesaling og
aumkaði hann sáran. Hann hafði bersýnilega ekkert
að segja af félagsskap annarra skipverja og það
þjáði hann.