Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 36

36 Jólablað AlþýSubÍaSsíns
H.f. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS
sendir viðskiptamönnum sínum
um land allt
JÓLAÓSKIR
konar danslög. Stúlkurnar voru nú ekki lengur í strá-
pilsum eða lendaslæðum, heldur voru þær flestar í
skósíðum, víðum buxum úr rauðu eða bláu efni'með
hvítum deplum, enda eru sterkir litir vinsælir meðal
þeirra og raunar fleiri frumstæðra þjóða. Það var
gaman að líta þarna yfir hópinn. Það var dansað af
miklu fjöri og virtust sjómennirnir una sér vel er
þeir liðu þarna áfram í dansinum við Tahitistúlk-
urnar.
Svo var nokkurt hlé á dansinum og iskalt öl borið
fyrir okkur, því að ágætt, létt'öl, hitabeltisöl svo-
kallað, er bruggað á Tahiti. Þá heyrðist allt í einu
hrópað sterkum rómi: Hula-Hula! og komst þá allt
á ringulreið. Köllin mögnuðust og farþegar og skips-
höfn sameinuðust í að hrópa þetta fullum hálsi. Stúlk-
urnar hlógu og flissuðu og hristu höfuðið, en menn
linntu ekki látum og hróp og köll kváðu við um allan
salinn.
Loks hurfu nokkrar stúlkur út úr salnum, en komu
að vörmu spori aftur, iklæddar strápilsi einu saman,
með blómsveig um hálsinn og berfættar. Menn risu
upp úr sætum sínum til að geta séð sem bezt, því
að nú átti að hefjast Suðurhafsdansinn frægi, Hula-
Hula.
Hljómsveitin tók að leika tryllt, æsandi staceato
lag og.nú hófst furðulegasti dans, sem ég hefi nokk-
urntíma séð. Það var eins og dansmeyjarnar væru
ein liðamót. Neðri partur líkamans frá mjöðmum og
niður úr hreyfðist i sífellu eftir hljómfallinu fram
og aftur og til beggja hliða, meðan efri parturinn
var grafkyrr, nema hvað þær bærðu til hendurnar.
Og um leið hlógu þær og skríktu og höfðu alls konar
grettur í frammi.
En skyndilega, í miðjum kliðum, að því er okkur
fannst, þagnaði hljómsveitin og dansmeyjarnar skut-
ust út. En þær urðu samt að endurtaka dansinn oft
og mörgum sinnum áður en menn væru ánægðir,
enda voru stúlkurnar ótrúlega liprar og mjúkar í
hreyfingum. Ekki fannst mér dansinn fallegur, en
hann var þó nýstárleg sjón, og þóttist ég öllu fróð-
ari á eftir. — Svo var .stiginn dans fram á rauða
morgun.
í dögun átti skipið að fara. Og þegar fyrstu geisl-
ar morgunsólarinnar ljómuðu í austri, leið skipið
frá bryggjunni. Allt dansfólkið var þar samankomið
til að kveðja okkur. Það stóð í hnapp og veifaði í
kveðjuskyni blómsveigum sínum. Og er bryggjan
hvarf sýnum, bar hægur andvari angurblíða tóna
Tahiti-söngsins að eyrum okkar. Tahíti, eyjan fagra
í Suðurhöfum og íbúar hennar, þessi glaðværu- börn
móður náttúru, voru horfin sýnum, líklega í hinzta
sinn.
En endurminninguna um sælustað á þessari jörð
á ég enn.