Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 34

34 Jólablað Alþýðublaðsins
ur í slíkum dal. Þar er rigningasamt og mun borgin
draga nafn sitt af því. En Papeete mun þýða vatns-
karfan.
Hugtök eins og snjór, kuldi og vetur eru óþekkt
á Tahiti. Þar er hiti nokkuð samur og jafn allt árið
um kring, alltaf hlýtt, en sjaldan eða aldrei mjög
heitt. Hafvindarnir sjá um það, að ekki verði of
mollulegt og yfirleitt má segja, að loftslagið sé heil-
næmt og gott. En í stað veturs og sumars hér kem-
ur regntíð og þurrkatið þar.
Kétt utan við Papeete er sundlaug, sem kennd
er við Pierre Loti. Ég fór þangað ásamt nokkrum
félögum mínum. Lækur hafði verið stíflaður svo að
þar myndaðist ágæt sundlaug. Er við komum að
lauginni var þar innfæddur maður með krakka sína
tvo og synti hann með þau á bakinu fram og aftur
um laugina. Allir voru þeir kviknaktir eins og
Adam forðum. Kona hans beið þar á bakkanum.
Þarna fannst mér ég sjá eðli Tahiti-búans, frum-
stætt, saklaust og barnalegt. Við horfðum stundar-
korn á manninn og krakkana ærslast þarna í laug-
inni, svo urðu þau vör við okkur og þá flýtti mað-
urinn sér upp úr, snaraði sér í fötin, tók börnin á
herðar sér og svo flýttu þau sér burt. Við fórum í
snatri í laugina. Þar-var stökkpallur, sem á var
letrað, að maður ætti að vara sig, því þar væri
djúpt. En undir pallinum gægðist grjótið upp úr
vatnsborðinu.
Ég nefni þetta, þó það sé ef til vill ekki í frásögur
færandi. En þetta er þó glöggt dæmi þess, sem al-
gengt er í hitabeltisnýlendunum, slóðaskapurinn og
hirðuleysið, sem mér fannst bera meir á í frönskum
nýlendum en þeim brezkum og hollenzkum nýlend-
um, sem ég hefi komið í.
Skammt frá lauginni er myndastytta af Pierre
Loti. Gárungarnir segja,, að hún sé alls ekki af Loti,
heldur af einhverjum frönskum hershöfðingja. Hafi
átt að reisa hana í Frakklandi, en það farizt fyrir
og hún hafi þá 'verið send til Tahiti sem stytta af
Loti. Hvort þetta er satt veit ég ekki, en víst er um
það, að ekki fannst mér hún lík þeim myndum, sem
ég hefi séð af honum.
Svo ókum við í bifreið, ef bifreið skyldi kalla,
ofan í bæ á fleygiferð. Hrósaði ég happi að sleppa
lifandi út úr þessu áhaldi. Þetta var ævaforn bif-
reið og var yfirbyggipgin úr óhefluðum kassafjölum
og viða reyrð saman með snærum. Bilstjórinn var
innfæddur maður, berfættur. Hann ók með ofsa-
hraða fyrir öll horn og æpti þá hástöfum, því að
öðruvísi hljóðmerki var ekki hægt að gefa. Honum
virtist mjög skemmt, er hann sá, að okkur líkaði
ekki alls kostar aksturinn og hló svo skein í mjall-
hvítar tennurnar. Okkur fannst mjög gaman að
þessari bílferð, er við vorum komnir út úr farar-
tækinu. . .. . y