Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 37

Jólablað Alþýðublaðsins W % ^ W £ W S W W S ^ W t! ^ ^ & <9 W f ^ W ® <T 37
ÍSAK ÓG REBEKKA bjuggu í Beerseba í Kanaanslandi
Þau áttu tvo syni, Esaú og fakob.
Esaú var veiðimaður. Hann reikaði um skóga og heiðar
og var oft burtu dögum og vikum saman. En jakob var
heimakær.
Jakob var fríður sýnum, grannvaxinn, fimur og frár
á læti. Hann var bjartur á hörund, og hrokkinlokkar
hans féllu á herðar niður. Elann var maður gæfur og
hagsýnn. Hann var því yndi móður sinnar.
Oft sátu þau saman við eldinn, er móðir hans fékkst
við matseldina. Jakob rétti henni þá iðulegá hjálpar-
hönd með því að hræra í pottinum. Þannig sátu þau
og ræddu sín í millum um það, er til tíðinda bar tneðal
granna þeirra og góðvina og undruðust fjarvistir Esatt.
Því var eigi að neita, að þeirn bjó nokkur uggur í
brjósti. Rebekku var um það kunnugt, að Esaú var á
hnotskóg eftir stúlku og átti i þrálátum erjuin við bræður
hennar. Jakob kunni og skil á þessu.
En Jakob unni Esaú rnest vegna velþóknunar sinnar
á steiktum akurhænum
Einhverju sinni var Esaú óvenjulega lengi að heiman.
Allar vonir um góðan feng höfðu brugðizt honum. Marga
daga hafði hann veitt b.irni eftirför og eytt öllum örvum
sínum til ónýtis. Á heimleiðinni varð hann svo að leggja
sér ber og rætur tii munns.
Þegar Jakob sá bróður sinn koma heim, þurrkaði liann
sér um munninn og 'hugðist fela pottinn, því að hann
þóttist vita, að Esaú myndi vera harla matlystugur. En
Esaú kom auga á pottinn eigi að síður og bað Jakob
að gefa sér málsverð með sér.
— Þetta er minn matur, mælti Jakob. — Hann fékk
sér sæti og studdi liöndunum á potthlemminn. — Þú
getur etið hjá sjálfum þér. — Einhverja bráð muntu hafa
lagt að velli.
— Nei, svaraði Esaú. — Ég hef ekki mat bragðað í
fjögur dægur. Gefðu mér að borða með þér. Það væri
drengilega gert af þér. Ég skal launa þér það með vænni
akurhænu, þegar ég hef smíðað mér nýjar örvar. Gefðu
mér mat, Jakob og ég skal verða við hverri ósk þinni.
RÆÐURNIR
!
Jakob sá, að Esaú var liungraður og örmagna og hugð-
ist því verða við tilmælum hans. Honum varð því um
það hugsað, hvers hann ætti af honum að krefjast. Aleiga
Esaú var bogi, spjót og tveir veiðihundar. Klæði hans
voru gerð úr feldum veiðidýra, en Jakob bar skrautklæði
og djásn úr gulli og silfri, sem móðir hans hafði gefið
lionum eða Esaú látið honum í té í skiptum fyrir máls-
verði. Jakob lék gjarna hugur á að hagnýta sér þetta
kostaboð bróður síns sem bezt, en var hins vegar í vanda
með, hvers hann ætti að óska sér til handa.
Þá minntist hann þess, að þegar faðir þeirra félli frá,
hlotnuðust Esaú öll völd og forráð heimilisins, þar eð
hann var hinn eldri þeirra bræðra. Móðir þeirra hafði
oft rætt mál þetta við Jakob og látið í ljós kvíða sinn,
er faðir Jreirra dæi og þau yrðu að lúta í hvívetna boði
og banni Esaú, er var maður fastlyndur og óvæginn.
Um þetta varð Jakob hugsað. Hann tók hlemminn af
pottinhm, seildist með þumalfingurinn niður í liann og
sleikti hann því næst. Svo mælti hann: — Seldu mér
lru mburðarrétt jrin n.
Esaú liafði aldrei til hugar komið, að hann gæti selt
frumburðarrétt sinn. Hann blés úr' nös. - Blessaður hirtu
hann, varð honum að orði.
— En þú verður að vinna eið að því, að frumburðar-
rétturinn sé minn, mælti Jakob.
— Við hvað á ég að sverja?
— Þú skalt sverja við guð Abrahams og reiði ísaks.
— Komdu þá með hann, mælti hann. Hann hafði
gerzt hugsi, en hugðist þó dylja ugg sinn.
— Nei, þú verður að sækja hann sjálfur, mælti Jakob.
Hann lét aldrei til leiðast að gera nokkuð það, er rangt
var.
Esaú fór þá inn í tjaldið, tók Jehóva út úr örkinni
og sór við hann. Og hann seldi frumburðarrétt sinn fyrir
baunarétt, sem hann át af góðri lyst.
* #
ÍSAK gerðist aldurhniginn og saddur lífdaga. Hann
varð blindur og nær því heyrnarlaus.
Dag nokkurn kvaddi hann Esaú á fund sinn og mælti
til hans á Jressa lund: — Ég er gamall orðinn og á skammt
ólifað- Tak boga þinn og örvar og færðu Jehóva fórn,
svo að ég geti veitt þér blessun hans. En láttu þessa í
engu getið við móður þína.
Þegar Esaú var á braut, rnælti Rebekka við Jakob: —
Hafðu hraðan á og sæktu lamb, svo að við getum búið
Jehóva fórn. Hann gerir engan mun á lambi og villi-