Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 32

32
GLEÐILEGJÓL!
og farsælt nýtt ár með þökk fyrir
viðskiptin á liðna árinu.
Bifreiðastöðin Bifröst,
Hverfisgötu 6.
GLEÐILEGJÓL!
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
S Vefnaðarvorruverzlunin, Grettisgötu 7.
S
og
farsælt nýtt
' ár!
(3LEÐILEG JÓL!
Gísli J. Johnsen
s
s
s
s
s
s
s
s
s#
s
s
s
s
V
s
s
s
S.
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
r
i
i
!
s
s
/'#y#y#y<^*y*X'r>*^*^'X^'^'-r#y»y#y#y#y#y#y#y#y'#y'y*.
(tLEÐILEG JÓL!
Bókabúð Máls og menningar
GLEÐILEGRAJÓLA
óskar öllum
SILKIBÚÐIN
GLEÐILEG JÓL!
Verzl. Egill Jacobsen h.f.
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
"S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
A
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
*
s
s
s
"S
s
s
S
S
N
s
s
s
s
Jólablað Alþýðublaðsins
skildi, sem ábyrgzt er, að hafi áður verið í eign ein-
hvers höfðingjans, þótt óljós grunur leiki á, að þetta
hafi verið framleitt í einhverri japanskri verk-
smiðju. Þar getur og að líta hálsmen úr kufungum,
mjög haganlega gerð, og fleira þess háttar, að ó-
gleymdum blómsveigunum, eða Lei, eins og þeir
innfæddu nefna þá, sem strax eru lagðir um háls
aðkomumannsins og eiga að tákna vinsemd.
En það vakti strax athygli mína, að fólk það, sem
afgreiddi í búðunum, var nærri aldrei innfæddir
'menn, heldur Kínverjar eða Japanir, og þannig
reyndist það oftast á eyjum þeim, sem við komum
til, t. d. á Fiji-eyjum. Sagt er, að eyjarskeggjar geti
ekki látið sér það lynda að dvelja mestan hluta
dagsins bak við búðarborð eða í skrifstofum, enda
þótt þeir vafalaust hafi fulla greind til slíkra starfa.
Þeir vilja geta komið og farið eftir vild og hagað
sér eftir eigin geðþótta, eins og þeir eru vanir frá
blautu barnsbeini. Yfirleitt eiga Polynesiumenn, eða
Suðurhafsbúar, óhægt með að venjast nýja tíman-
um með allri sinni tækni og skyldum og þess vegna
fer þeim æ fækkkandi. Kynstofn þeirra hlýtur á
örfáum áratugum að deyja út, og er hörmulegt til
þess að hugsa. En hjól tímans verður ekki stöðvað
og menningunni hlýtur alltaf að fleyta áfram, með
öllu sínu hagræði og kostum og — göllum. En það
er líka mála sannast, að lendaklæðið, eða sarong
eins og þeir kalla það, og blómsveigurinn fer hinum
fagurlimuðu Tahitibúum ólíkt betur en óhentugur
og ljótur alklæðnaður hvíta mannsins.
Einn mann heyrir maður oft nefndan á Tahiti,
þótt hann sé löngu farinn þaðan og kominn undir
græna torfu. Það er hinn frægi, franski málari, Paul
Gauguin. Hann dvaldi þar á árunum 1891—1901.
Margar af sérkennilegustu og merkilegustu myndum
hans voru málaðar þar, og hann hefix með málverk-
um sínum kynnt Tahiti meir fyrir heiminum en nokk-
ur annar maður. Hann dó árið 1903, tveim árum
eftir að hann fór frá Tahiti til Hiva Oa á Marquesas-
eyjum. Ég kom þar að gröf hans. Hún er ósköp fá-
brotin. Á legsteininum standa orðin: „Gauguin,
peintre frangais“ (Guguin, franskur málari) og ekk-
ert annað. En sagt er, að þeir innfæddu láti ávallt
ný blóm á leiði hans.
Ég gat vel skilið, að Gauguin kaus að dvelja á
Tahiti, sem þá var svo fjarri skarkala heimsins,
innan um þessa blíðlyndu og glaðlegu þjóð í undur-
fögru umhverfi, þar sem spengileg pálmatrén spegla
krónur sínar í blátærum kóralvíkum og brimið
gnauðar hinn eilífa sorgaróð sinn úti við hin yztu
rif. Hann vildi komast í sem nánast samband við
náttúruna sjálfa, lifa sig inn í, hvernig þessi börn
náttúrunnar væru í raun og veru, kynnast máli
þeirra og högum, taka þátt í sorg þeirra og gleði.
Hvort honum tókst það, veit líklega enginn. En hitt
er víst, að það er eðli Tahiti, sál Tahiti, sem birtist