Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 56

Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 56
Jólablað Alþýðublaðsins Prugelheim herforingi í fyrsta bardaganum missti Horatius von Prúgel- heim herforingi báða fæturna, en allt um það missti hann ekki sitt góða skaplyndi, jafnlyndi og stillingu. Þjóðhagi einn gerði honum tvo tréfætur, sem voru svo haglega smíðaðir og festir, að þegar herforing- inn sat eða stóð alveg upréttur, þá gat engan grun- að, að báðir fætur hans væru úr tré. Vinstri handleggurinn var gerður í Englandi úr togleðri, og var hann svo vel útbúinn, að þegar her- foringinn gekk, veifaði hann handleggnum svo hægt og náttúrlega, að ekki var hægt að sjá annað en að hann væri úr holdi og beini. Eitt kvöld fór herforinginn með síðustu járnbraut- arlestinni til borgar einnar og gisti á bezta veitinga- húsinu. Af því hann var mjög syfjaður, bjóst hann undir eins til að fara að hátta. Vinnukona bar honum vatn og handklæði, hneigir sig því næst fyrir herforingjanum og spyr hann mjög kurteislega: „Vanhagar yður um nokkuð fleira?“ „Kannske þér gerið mér dálítinn greiða,“ svarar hann og fleygir sér upp í rúmið. Stúlkunni verður alls ekkert bylt við, þótt hún sjái hann fleygja sér í rúmið; hann var gamall maður og mjög alvarleg- ur og heiðarlegur að sjá. „Gjarnan, herra minn.“ „Gerið þér þá svö vel .... að byrja á því að toga af mér hægri fótinn.“ „Stígvélin?“ „Nei, fótinn. Takið þér í með báðum höndum, já, svona og togið .... það gengur ágætlega, sjáið þér!“ Stúlkan er hissa á þessum ósköpum, tekur samt í fótinn og togar; herforinginn þrýstir á fjöður og stúlkan heldur þarna á fætinum. „Kastið honum á gólfið!“ segir herforinginn, „og takið nú hinn fótinn af mér.“ „Hinn fótinn?“ „Já, hinn fótinn!“ Hún fer eins að með vinstri fótinn, og veit ekki fyrr af en hún heldur á honum. „Leggið hann þarna,“ segir herforinginn, „við hliðina á hinum.“ Stúlkan gerir svo. „Nú, nú, takið þér nú af mér þennan handlegg- inn.“ Vesalings stúlkan var nú orðin skjálfandi hrædd, og án þess hún viti hvað hún er að gera, togar hún handlegginn af honum. Hún er farin að halda, að maður þessi væri allur af tré. Köldum svita slær út um hana, hún starir og fer að skjálfa eins og hrísla. Þá var herforingjanum skemmt — hann vill fara svo langt sem hann kemst og segir því við aum- ingja stúlkuna með mestu alvöru: „Nú, nú, takið þér nú af mér höfuðið.“ Hún beið þá ekki lengur boðanna. * * * Hann bar ekki þungar áhyggjur fyrir lífinu, þessi herforingi, og eyddi tímanum mestmegnis við það að lesa sögur, reykja og drekka, og lá meiri hluta dagsins í rúminu. Einhvern dag, litlu fyrir hádegi, var hann einn heima og las í rúmi sínu. Heyrði hann þá að gengið er inn í stofu hans. „Hver er þar?“ spyr hann. Aðkomumaður gegnir með grimmri rödd: „Hvar eru peningarnir yðar?“ „Peningarnir,11 segir herforinginn og leit upp úr bókinni. „Já, peningarnir.“ „Nú skil ég, þér munuð vera þjófur, er ekki svo?“ „Hvort sem ég er þjófur eða ekki vil ég fá pen- ingana.“ „Rétt er það, yður liggur á peningum, vesalingur; ég get skilið það; það er hart í ári núna.“ Herforinginn benti þjófnum að leita í buxnavasa hans. „Hvað er þetta, hér er ekki einn einasti eyrir.“ „En lykillinn er þar þó.“ ,,JÚ.“' „Takið þér hann og ljúkið upp skúffunni þarna.“ Þjófurinn lýkur upp skúffu. „Nei, í öllum bænum, þarna éru skjölin mín; látið þau vera; farið þér í efri skúffuna, þar er vasabók með seðlum í; finnið þér hana ekki?“ „Jú, ég hefi fundið hana.“ „Takið eins og þér þurfið á að halda.“ Þjófurinn gerir svo og ætlar undir eins að hlaupa út. „Nei, gerið svo vel að loka skúffunni og láta lyk- ilinn í vasann.“ Þjófurinn gerir svo. „Maður verður að hafa umburðarlyndi við slíka aumingja." Nú hleypur þjófurinn á dyr, en herforinginn kall- ar á eftir honum: „Þjófur, lokaðu hurðinni. — Og svo skilur hann við portið opið. Ef hann kemur í annað sinn, skal hann svei mér eiga mig á fæti að mér heilum og lif- andi.“ * *, * Sami herforingi var eitt sinn í rúmi sínu um kvöld og kom þá maður inn til hans með miklu fasi og bað hann í guðs bænum að fara á fætur, því eldur væri kviknaður í húsinu. „Hvað kemur mér það við?“ sagði herforinginn; „segið þér konunni minni frá því, þér vitið að ég skipti mér ekki af neinu, sem heimilinu kemur við.“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.