Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 50

50
Sporlmenn!
Munið
a«
vörumerki
ykkar
er
Belgjagerðin h.l.
exxxjxíx-^-^^ <<>^<<><><><><<<><»í^><&<^<><><><><><<<'<^e<^>v>o
X
Gleðileg jól!
I
SAMBAND ÍSL. SAMVINNUFÉLAGA.
<<><><><><></<>Í><><><X><’<><><í><><<><><><<><><><><><><><>< ?'<>000«x><< O
f ^S&WQ Jólablaö Alþýðublaösins
Mánudaginn 17. maí, kl. 10 f. h., fór ég í
kirkju. Þá átti að halda minningarguðsþjónustu
í Dómkirkjunni í tilefni af þjóðhátíðardegi Norð-
manna. Ég fór upp á loft norðanmegin og fékk sæti
í neðsta bekk á miðju lofti. Séra Bjarni var kominn
í stólinn, þegar ég kom og byrjaður á ræðu sinni.
Hann mælti á norsku og sagðist prýðisvel. Niðri í
kirkjunni var allmargt af norsku fólki. Norskur fáni
var reistur á stöng í kórdyrum að norðanverðu, móts
við skínarfontinn. Undir prédikunarstólnum sátu
þrír menn í hermannabúningi. Voru það fánaverð-
irnir.
Meðan presturinn flutti ræðuna, kom maður inn á
söngpallinn og hélt á myndavél. Tók hann að leita
sér að hæfilegri aðstöðu til að taka mynd inn eftir
kirkjunni. Allt í einu brá upp sterku leiftri frá
myndavél hans, og hann hafð lokið við að taka mynd.
Síðan fór myndatökumaðurinn inn eftir loftinu að
sunnanverðu, og var auðsjáanlega að hugsa um að
taka mynd af prestinum í stólnum. Við þessa pré-
dikun geisluðu oft hinir fallegu brosdrættir á ásjónu
séra Bjarna, og datt mér í hug að myndasmiðurinn
yrði heppinn, ef hann næði góðri mynd af honum
í stólnum með þessum sérkennum hans.
Mýndasmiðnum fannst afstaða sín gagnvart prest-
inum auðsjáanlega aldrei nógu góð, því að hann var
alltaf að færa sig til. Síðast fór hann niður að loft-
grindunum utan við biskupsstúkuna, nákvæmlega á
sama stað og ég þóttist vera á í kirkju þeirri, sem
um getur í draumnum, þegar ég sá hina dýrlegu
altarismynd. — Þegar hann virtist vera kominn
þarna í viðunandi afstöðustellingar, hóf presturinn
að lesa faðirvorið, og virtist mér myndasmiðurinn
hika við að stilla á hann myndavélinni á meðan.
Svo vék presturinn strax úr stólnum, og mynda-
smiðurinn missti þar með af þessu viðfangsefni.
Síðan kom hann aftur á söngpallinn, og tók þá mynd
inn til kórsins, og brá fyrir sterku leiftri er hann
smellti af. \ i
Dómkirkjukórinn söng norska sálma og ættjarðar-
kvæði undir stjórn Páls ísólfssonar. Eitt kvæði var
sungið í einsöng af Gunnari Pálssyni. Tókst það
prýðisvel.
Allt í einu var eins og eitthvað óvænt bæri við
niðri í kirkjunni. Það heyrðist skær og falleg konu-
rödd taka að mæla á norska tungu. Þeir, sem gátu,
fóru að teygja sig fram á grindurnar, til að gæta að
hvað þetta væri, og var ég einn af þeim, sem var svo
heppinn að sjá hvaðan rödd þessi kom. Fremst í
næst innsta bekk, að sunnanverðu í kirkjunni, stóð
upp íagleg kona, fremur ung, og sneri sér utar eftir
kirkjunni og mælti fram kvæði af mikilli snilld. Það
var baráttukvæði, mælt frá hjartarótum norsku
þjóðarinnar undir yfirstandandi hörmungar-ástandi
hennar. Hygg ég, að þetta hafi snortið flesta, sem á
hlýddu. •