Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 38

Jólablað AlþýðublaÖsins

Eggert Kristjánsson & Co. h.f.
«><<><<><*><><£<>C><><><><><><><*c><*><><><><*£><><x£<><><xc><><^^
bráð. Svo fer þú með fórn þessa inn til föður þíns og
hlýtur blessun hans áður en Esaú kemur aftur heim.
— Já, svaraði Jakob. Hann vildi gjarna blessun hljóta.
— En Esaú er svo loðinn og skeggjaður. Ég óttast, að
faðir minn þreifi á mér og beri kennsl á mig, og þá
kynni svo að fara, að liann fonnælti mér í stað þess að
blessa mig.
— Ég skal sjá fyrir því, að til þess komi ekki, svaraði
Rebekka. — Far þú aðeins að orðum mínum.
Jakob, sem ávallt var hlýðinn, fór þá og sótti lamb.
Hann fann ekkert larnba sinna, svo að liann tók því
eitt af lömbum Esaii. Lömbin voru livert öðru lík, svo
að auðvelt var að afsaka slíkt.
Þegar lambinu hafði verið slátrað, tók Rebekka gæruna
og bjó úr henni skegg á Jakob. Hún batt og ræmur af
gærunni um hendur hans og háls, svo að hann varð
loðinn. Að því búnu gekk hún inn í tjald Esaú, tók
fram hin beztu klæði hans og færði Jakob f þau. Þau
fóru honum ekki sem bezt. Þau voru allt of stór á hann,
og ermarnar náðu honum fram fyrif hendur, en Rebekka
sá ráð við því öllu. Svo gekk hann inn til föður síns með
rétt þann, er framreiddur hafði verið.
ísak var það undrunarefni hið mesta, að Esaú skykli
þegar kominn úr veiðiför sinni. En Jakob lét orð um
það falla, að Jelióva hefði látið bráð verða á vegi sínum,
er hann hefði skammt gengið. Slíkt lét alls ekki'ótrúlega
í eyrum.
Áþekkir atburðir höfðu gerzt fyrri. ísak minntist þess,
að þegar hann var vart úr grasi vaxinn, hafði drottinn
gerzt mjög reiður. Abraham hafði þá helzt í huga að
fórna ísak, þótt einkasonur hans væri, þar eð engin
fórnardyr voru fyrir hendi, aðeins nokkrar geitur og
gamall og hrumur asni.
En drottinn var svo reiður, að hann eirði því eigi að
bíða þess, að ísak yrði fórnað honum til dýrðar. Þegar
Abraham kom svo loks til staðar þess, þar sem drottinn
var fyrir, liafði hann þegar fundið sér sjálfur feitan geit-
hafur, sem hann hafði velþóknun á.
Slíkir atburðir löldust vart til eindæma. En hins vegar
lilaut ísak að undrast það mjög, hversu rödd Esaú var
mild og hljómþýð.
aði ísak sér um munninn og mælti:
aði ísak sér um munninn að mælti:
— Ert þú sonur minn Esaú?
— Já, ég er sonur þinn, svaraði Jakob.
— Komdu þá hingað og lcysstu mig, sonur minn!
ísak þreifaði á skeggi hans og höndum. Að því búnu
mælti hann:
— Hendurnar eru hendur Esaú, en röddin er rödd
Jakobs. Farðu og sæktu bróður þinn, svo að ég geti
einnig blessað hann.
í sama mund kom Rebekka inn í tjaldið og mælti:
— Vilt þú ekki blessa hinn frumborna son þinn! Því að
Jakob hafði keypt frumburðarréttinn af Esaú.
Þá mælti ísak til Jakobs: — Guð gefi þér dögg a£