Alþýðublaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 60

60 Jólablað Alþýðublaðsins
\
Hún hafði misst elzta son sinn, þann, sem henni
þótti allra vænzt um.
Hann hafði fengið skot í fótinn, þegar hann hljóp
yfir akur, sögðu systkini hans. Svo hafði hann hnipr-
að sig saman og reynt að fela sig, en veiðimaðurinn
varð hans var, og þá reyndi hann að forða sér á
flótta. En þá fékk hann skot í hinn fótinn og gat
aðeins dregizt áfram. Veiðimaðurinn gekk þá alveg
að honum, tók í fætur hans, lyfti honum uþp og sló
honum svo harkalega niður, að hann dó. Hann kvein-
aði svo hátt, að það heyrðist langar leiðir, og við
hlupum burtu til þess að heyra ekki í honum hljóðin.
Tárin runnu niður kinnar héramömmu.
,,En hvað lífið er hræðilegt,“ kjökraði hún. ,,Það
væri þó að minnsta kosti hægt að skjóta okkur svo,
að við deyjum þegar í stað. Hann er sá fjórði, sem
ég missi þetta árið. En enginn þeirra hefir dáið eins
hræðilega og hann.
En hvað mennirnir eru vondir, að þeir skuli láta
sér á sama standa um þjáningar okkar!“
En allir þessir kveinstafir náðu ekki inn fyrir
veggi Marteinssonsfjölskyldunnar. Þar ríkti gleðin
yfir hérasteikinni. Frú Marteinsson sló í glasið sitt
og hélt tölu.
Hún benti á Þúsundáraríkið.
,,Svona höfum við breytt í dag,“ sagði hún. „Við
höfum fundið forsmekk þess, sem koma skal.
Friður á jörðu,“ sagði hún hátíðlega og hrærð.
Svo sneri hún sér að fröken Humals.
„Nú skuluð þér vissulega fá yður einn bita í við-
bót af hérasteikinni,“ sagði hún og brá hnífnum á
hrygg hérans.
Ábætisrétturinn var lagkaka með þeyttum rjóma.
Á kökunni stóð stórum stöfum orðið ,,FRIÐUR“.
Friðarengarnir, sem ekki höfðu enn tekið ofan
hattana, hámuðu í sig lagkökuna með þeirri áfergju,
að rjómafroðan vall út úr munnvikjum þeirra.
„Óhóf,“ hugsaði fröken Humals. Hún komst æfin-
lega af með hálfa lagköku, þegar gestir voru hjá
henni. Og ekki leyfði hún börnum að teygja sig
yfir borðið og hrifsa lagkökuna sjálf á diskana sína.
Hana undraði, að frú Marteinsson skyldi láta þetta
viðgangast. Uppeldi hennar á börnunum var víst
harla ófullkomið.
Frú Marteinsson sá vel, hvernig börnin næstum
því börðust um lagkökuna. En hún var svo lömuð
af friðaranda, að hún megnaði ekki að andmæla
þessu.
Hún lét því ekki til sín taka, þegar elzti drengur-
'nn kraup upp á stólnum sínum og teygði sig yfir
borðið til að ná sér í fjórða stykkið af friðarkökunni.
Hann var á góðri leið með að koma stóru stykki
af lagkökunni yfir á diskinn sinn, og það virtist
ætla að heppnast vel. En allt í einu valt stólinn á
hliðina og lagkakan hafnaði beint í kjöltu fröken
Humals.
Hún rauk á fætur eins og rándýr, sem hefir verið
ert. Hún ýtti stólnum hranalega aftur á bak og stól-
bakið rakst í Þúsundáraríkið. Þegar frú Marteinsson
hengdi myndina upp, hafði hún eiginlega engan
spotta við hendina til að hengja það upp í. Til
bráðabirgða notaðist hún við spotta, sem var of mjór,
því að henni fannst, að myndin yrði endilega að
hanga uppi á Friðardaginn.
Þessi spotti slitnaði nú, þegar fröken Humals
stjakaði stólnum svona óvægilega til hliðar. Þúsund-
áraríkið datt niður. Glerið brotnaði í smátt og ýrðist
út yfir stofugólfið.
í sama vetfangi lyfti fröken Humals löngum, sina-
berum handlegg og rétti unga Marteinsson svo vel
úti látinn löðrung, að hann datt á smáborð, þar sem
ýmsir skrautmunir frú Marteinsson stóðu, og felldi
það um koll.
Það væri lítil nærgætni að endurtaka það, sem
vinkonurnar sögðu hvor við aðra í sennunni, sem á
eftir fór. En til hverra átaka muni hafa komið þar,
geta menn gerzt ráðið af því, að á næstu krossmessu
flutti fröken Humals í annað bæjarhverfi og stofn-
aði þar nýja deild í Friðarvinafélagi kvenna.
Frú Marteinsson tók við formennskunni af fröken
Humals í deildinni, sem þær höfðu báðar verið í.
Þeirri deild vegnaði ágæta vel undir stjórn hins
nýja og ötula formanns.
En á sameiginlegum fundi deildanna, sem haldinn
var einu sinni á ári, sátu þær frú Marteinsson og
fröken Humals langt hvor frá annarri og forðuðust
að líta hvor á aðra.
Það var nú einu sinni svo — eins og þær sögðu
hvor um sig við sinn ,,trygga“ hóp áhangenda, er
næst þeim stóð:
„Það er áreiðanlega enginn, sem efast um einlæg-
an vilja minn til friðar og eindrægni.
En það eru þó takmörk fyrir því, hvað maður
getur látið bjóða sér!“
Gleðileg jól!
ALÞÝÐUBRAUÐGERÐIN H.F.