Morgunblaðið - 25.04.1976, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDA ,UR 25. APRÍL 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraelE"“T
Sigurður
Gunnarsson þýddi
Hann brá hönd yfir auga stundarkorn,
og þá var sem allt færðist svo miklu nær í
vitund hans,—Noregur og þau öll heima,
móóurmál hans, norskan, sumar og vet-
ur—allt þetta, sem hann var hluti af. En
það var vissulega erfitt að kveðja þau hér
eftir þennan tíma,—og þurfa svo að hitta
brytann.
Jesemel stöðvaði jeppann á hafnar-
bakkanum og þau fóru út.
Maria dró Óskar lítið eitt með sér til
hliðar. Hann kom sér ekki að því að segja
neitt við hana, — líklega ætlaði hún að
kveðja hann. En María geislaði af gleði
og hvíslaði að honum:
f COSPER -------------------\
V_____________________/
„Á ég að segja þér nokkuð, Óskar,...
þau ætla bráðum að gifta sig, Ester og
Míron.“
,,Já, mig grunar það,“ sagði Óskar.
,,En þú mátt alls ekki segja Míron frá
því. Hann veit það ekki enn þá, en hún
hefur tekið ákvörðun..
Óg nú fór Óskar að hlæja á ný og
hann hló svo mikið, að hann hágrét og
gleymdi brytanum og öllu því, sem and-
stætt var, en vesalings María vissi ekki
sitt rjúkandi ráð. Ester og Míron komu
hlaupandi og spurðu hvað hér væri eigin-
lega um að vera, hvort hann hefði fengið
sólsting síðasta daginn, sem hann væri í
ísrael."
En allt, sem Óskar gat sagt, var þetta:
„Þú mátt ekki segja það, .... þú mátt ekki
segja það....“
En hvað var það,-sem hann mátti ekki
segja? Það var nú spurningin stóra.
Jesemel stakk upp á því, að hann og
Míron færu með honum um borð. „Við
höfum skammbyssur," sagði hann, „og ef
brytinn fer eitthvað að belgja sig, erum
við ekkert óvanir því að fást við slíka
fugla.“
Óskar gat ekki varizt brosi „Þetta var
ágæt hugmynd,“ sagði hann, „þá hef ég
með mér tvo vopnaða aðstoðarforingja.
Komum nú.“
Hann gekk hægt að landgöngubrúnni,
enda var hann enn móður eftir hlátur-
inn, en hann sá engan við borðstokkinn.
Hann nam staðar stundarkorn, en
gekk svo upp brúna. Á hælum hans voru
tveir ungir og duglegir varðmenn, báðir
með aðra höndina í vasanum. Á eftir
þeim komu stúlkurnar.
Á þilfarinu var heldur engan mann
að sjá. Óskar gekk þá beina leið
í eldhúsið og bjóst auðvitað við
að hitta brytann þar. En þar var enginn
bryti. Hinsvegar var þar ungur, norskur
piltur, sem Óskar hafði aldrei séð, og
auðsjáanlega utan við sig af undrun að
sjá allt í einu þetta ókunna fólk. Að
lokum spurði hann önuglega, hvaða er-
indi Óskar ætti hingað. Óskar kvaðst
vera kominn hingað til þess að sækja
brytann og fara með hann á sjúkrahús.
„Þá kemur þú heldur seint, kunn-
ingi,“ sagði snáðinn. „Brytinn hefur þeg-
ar verið lagður inná sjúkrahús í
Marseille."
Z'
N
Vút)
MORö-JK/
kaff/no
blik — Síðan hef ég ekki séð
manninn?
ffpvi
D 0 D
Þessi spegill er ekki rétt stillt-
ur. — Ég sé aðeins endalausa
röð bfla í honum!
Ég kannast ekki við þetta dýr,
— en hvftar kanfnur.
Tveir sjálfboðaliðar í hern-
um ræðast við.
— Hvers vegna fórstu í her-
inn?
— Ég á enga konu og ég
elska ófrið. En hvers vegna
gerðist þú sjálfboðaliði?
— Ég á konu og elska frið,
svo ég gekk í herinn.
X
— Hvað á þetta eiginlega að
þvða. Það flýtur fluga ofan á
mjólkurglasinu, sem þér létuð
mig fá áðan.
Þjónninn: — Hvernig ætti
ég að vita það. Ég er þjónn en
ekki spámaður.
Betlarinn: — Konan í næsta
húsi gaf mér nokkur stvkki af
heimabökuðum kökum. Ætlið
þér ekki að gefa mér eitthvað
líka?
Frúin: — Jú, ég held það
væri gustuk, að ég léti vður fá
nokkrar meltingarpillur.
X
Ungur maður: — Herra for-
stjóri, dóttir þín hefur lofað að
verða konan mín.
Forstjórinn: — Þú getur
sjálfum þér um kennt —gaztu
búist við öðru, þar sem þú
hengir hér fram á nætur.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga efttr Anne Stevens<,
Jóhanna Kristjónsdóttir þyddt
49
hans á hvolf hafði gert hann ráð-
villtan og ringlaðan og hann hefði
naumast getað horfst f augu við
það ef hún hefði ekki staðið við
hlið honum og sýnt honum ástúð
og hugulsemi. Hann vissi hvað
hann ætlaði að gera en hann vissi
Ifka að fyrst Helen var með
honum gat ekkert stöðvað hann
eða dregið kjarkinn úr honum.
Hann opnaði dyrnar og þau
gengu ínn.
Nú fannst honum húsið bjóða
þau velkomin. Allt sem honum
hafði fundist hér svo Ijótt og
ópersónulegt áður virtist nú hafa
öðlast sinn eigin persónuleika
sem hafði týnzt gegnum árin,
jafnhliða þvf að húsið hafði ekki
fengið að gegna hlutverki sfnu.
Og vinalegt marrið f stiganum
vljaði honum nú um hjartarætur,
þótt það hefði hlevpt í hann hálf-
gerðri fýlu rétt daginn áður.
— Hvernig komust þið Jaeques
upp á loft þarna um nóttina?
spurði Helen. — Þegar við skoð-
uðum húsið.
— Þú sérð stigann þarna. Við
reisum hann upp á rönd og klifr-
um upp.
— Er nokkurt Ijós uppi á loft-
inu?
— Það er rofi vinstra megin,
Helen, sagði hann.
Hún horfði á hann handan stig-
ans sem hún hafði dregið að skör-
inni.
— Þú getur ekkí farið að prfla
upp svona á þig kominn, sagði
hún.
— Ég get notað aðra höndina,
sagði hann.
— Þú getur ekki klifrað upp
þennan stiga með þvf að nota
aðeins aðra höndina, endurtók
hún.
— Allt f lagi, samþvkkti hann.
— En í hamingju bænum háls-
brjóttu þig þá ekki.
— Vildirðu kannski vera svo
elskulegur að færa þig ögn sagði
hún — og segja mér sfðan eftir
hverju á ég að svipast.
— Ég man eftir að hafa séð
einhverjar gamlar innrammaðar
Ijósmvndir hjá fornfálegum
grammafóni. Ég er að láta mér
detta f hug að ein sé af henni.
— Af Madeleine?
Hann kinkaði kolli.
— Ekki veit ég hvernig hún
Iftur út, sagði Helen.
— Ef það er satt sem þau hin
eru að hamra á, sagði David —
áttu að þekkja hana strax af mér.
Helen leit fast á hann. Hann
vissi ekki hvað hún var að reyna
að lesa út úr andliti hans, en svo
kinkaði hún kolli og paufaðist
upp stigann og hvarf upp á loftið.
Honum fannst hún vera f burtu
óratfma. Hún kallaði niður til
hans til að láta hann vita að hún
hefði fundið myndirnar og svo
sagði hún ekki meira að sinni.
Hann stóð f sömu sporum og
studdi með heilu hendínni við
stigann og beið.
Loks heyrði hann til hennar á
skörinni og hann leit upp og fékk
ekkert af röddu hennar ráðið.
— Ég er að koma niður.
Hann reyndi að styðja við hana
þegar hún klifraði niður. Hún
hélt á innrammaðri ljósmvnd.
Hún stóð við stigann og rétti að
honum mvndina.
— Ég held að þetta hljóti að
vera myndin sem þú varst að tala
um.
Myndin var af ungri stúlku, lið-
lega tvftugri. Hárið var f axlar-
sídd og greitt frá enninu. Hún var
klædd f blússu og pils. Hún sat á
stól og hallaði sér eilftið frá
mvndavélinni og horfði beint inn
f hana. Hún brosti.
— Það er enginn vafi á þvf,
sagði Helen mildri röddu. — Þú
hefur augnsvipinn frá henni.
Hann hafði alltaf staðið f þeirri
trú að hann hefði erft augun frá
hinum enska föður sfnum. Augu
Simone höfðu verið dökkbrún.
Madeleine Herault hafði Ijós
augu; hvort þau voru blá, grá eða
græn var ekki hægt að marka af
myndínni, en lögun þeirra kom
honum kunnuglega fyrir sjónir.
Það var eins og að ifta á spegil-
mynd af sjálfum sér að horfa á
þessa mynd.
Hann hallaði sér upp að
veggnum.
— Helen. Ég verð að finna
þessa konu.
— Þú átt við Mme Desgranges?
— Ég er handviss um að hún
þekkir sannleikann. Hún getur
sagt mér hvernig þetta bar allt að.
Henni hlýtur að hafa verið
kunnugt um það ef Madeleine ól
barn eða ekki, og hvernig hún dó
— af barnsförum — og hvort
barnið var andvana fætt eða lifðí.
Ef Madelefne Herault hafði
dáið af barnsförum var þar með
fengin skýringin á þvf af hverju
nafn hennar var ekki greipt f
minningarskjöldinn um þá sem
höfðu fallið fyrir Þjóðverjum.
Undir slfkum kringumstæðum
hefði Herault læknir ekki getað
hugsað sér að setja nafn hennar á
steininn.
— Kannski lögreglan hafði
komizt á snoðir um það hvar Mme
Desgranges er að finna, sagði
Helen. — Þú getur hringt til
þeirra eða fengið Jacques til að
gera það f fyrramálið.
— Ég held ekki þeir hafi reynt
hið minnsta til að hafa upp á
henni. Hvað sem þvf Ifður bfð ég