Morgunblaðið - 04.12.1976, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. DESEMBER 1976
Kristinn Arnbjörns-
son vélstjóri - Minning
Fæddur 26. júnf 1924.
Dðinn 28. nóv. 1976.
Það Ifður varla sá dagur að við
séum ekki minnt á hverfulleik
Iffsins, hve mjótt bilið sé á milli
lffs og dauða, gleði og sorga.
Þó að við séum margsinnis
minnt á þetta vill það oft gleym-
ast í önn dagsins. Hver og einn
hugsar sem svo meðan allt leikur
f lyndi þá sé nægur tfmi til stefnu
og harla ólfklegt að á næstu
augnablikum verði lagt upp í þá
sfðustu ferð, sem okkur er öllum
búin að loknu lff inu hér að jörð.
Sú staðreynd er þó alltaf jafn
augljós að enginn ræður sínum
næturstað f þessu tilfelli og kallið
mikla getur komið þegar maður á
þess sízt von.
Svo varð það um vin minn
Kristin Arnbjörnsson vélstjóra er
hann var kvaddur til æðri heima
að kvöldi laugardags 28. nóvem-
ber.
Kristinn var þá staddur fjarri
heimili sínu, eða norður á Akur-
eyri, þangað sem hann hafði farið
með skipi sfnu b/v Guðbjörgu við
viðgerðar. A leiðinni í heimsókn
til vinar síns veiktist hann snögg-
lega og var í skyndi fluttur á
sjúkrahúsið á Akureyri þar sem
hann andaðist að nokkrum
mfnútum liðnum frá því er hann
komst í hendur lækna.
Það er vissulega gott að þurfa
ekki að enda ævina á þann veg að
bfða þess á sjúkrabeði að lffið
fjari út. Þó er það nú svo að
viðskilnaðurinn verður þeim sem
eftir lifa þá ekki eins óvæntur og
sár.
Þegar á allt er litið veróum við
óumdeilanlega að sætta okkur við
að tfmaglasið rennur út fyrr eða
seinna. Þegar stundin er komih
og þá er ekki spurt að kringum-
stæðum, né því hve árin eru
mörg, sem að baki liggja. Eitt sinn
skal hver ævina enda, stendur
óhaggað og óbreytanlegt.
Kristinn Arnbjörnsson var
fæddur í Svarfaðardal 26. júnf
1924 og voru foreldrar hans
Sigurlfna Jónsdóttir og Arnbjörn
Stefánsson.
Kristinn ólst upp hjá moður
sinni fram að fermingaraldri, en
var sfðan hjá föður sfnum og sjúp-
móður um sinn þar til hann fór að
sjá sér farborða sjálfur, þegar
hann hafði öðlast þroska til þess
að takast á við vandamál hins
daglega lffs. Hugur hans hneigð-
ist snemma til starfa á sjónum og
árið eftir ferminguna haslaði
hann sér völl á þeim vettvangi og
sjómennskan var hans starf til
sfðasta dags.
Kristinn fór snemma að gefa sig
að vélum og aflaði sér menntunar
á þvf sviði, fyrst á mótorvélstjóra-
námskeiði á tsafirði og sfðar var
hann við nám við Vélskóla Is-
lands í Reykjavfk.
Kristinn var góðum hæfileikum
búinn til náms og veittist honum
því auðvelt að afla sér þekkingar
til undirbúnings lífsstarfinu, en
að loknu námi hóf hann störf sem
vélstjóri á fiskibatum.
Kristinn gerði sér ljóst að mikil
ábyrgð fylgdi því starfi og lagði
hann sig eftir því að kynnast þeim
vélum, sem hann tók að sér að sjá
um og taldi sig bera ábyrgð á,
áhugi hans beindist ávallt að því
að auka þekkingu sfna á hinum
ýmsu sviðum er varða störf vél-
stjóra. Hann var ávallt öruggur í
starfi sínu, úrræðagóður þegar
vanda bar að höndum og yfirveg-
aði allar aðstæður áður en gengið
var til verks.
Vélbúnaður f nútíma fiski-
skipum er orðinn æði margbrot-
inn og þarfnast góðs eftirlits. Þeta
á ekki hvað sfst við á hinum nýju
og fullkomnu skuttogurum. öll
afkoma útgerðar og skipshafnar
veltur oft á því að til vélgæslu-
starfanna veljist hæfir menn og
samviskusamlega sé vakað yfir
öllum vélbúnaði og þess gætt að
ekkert fari úrskeiðis og þá er ekki
hvað síst nauðsynlegt að gripið sé
inn í og hlutirnir lagfærðir áður
en til bilunar kemur.
Það má því með sanni segja að
góðir vélstjórar eru hverri útgerð
gulls ígildi. Mér fannst Kristinn
ávallt hafa þessi sannindi f huga
og haga störfum sínum sam-
kvæmt því.
Það var árið 1948, sem leiðir
okkar Kristins lágu fyrst saman,
þá er hann gerðist vélstjóri á
skipi er ég fór með. Við áttum
samleið á sjónum í nokkur ár og
féll vel á með okkur og fann ég
það strax að Kristni var hægt að
treysta og hann vann störf sin af
sérstakri trúmennsku og sam-
viskusemi. Árið 1955 gerðumst
við félagar að stofnun útgerðar-
félagsins Hrönn h/f, ásamt fleir-
um og hjá þessu fyrirtæki starfaði
hann síðan til hinsta dags, lengst
af sem fyrsti vélstjóri á þeim skip-
um sem félagið hefir átt og gert
út.
Samstarf okkar Kristins var því
orðið æði langt. Það er þvf
ánægjulegt að minnast þess nú að
leiðarlokum að betri samstarfs-
maður en hann var, hygg ég að
vart verði fundinn. Hann var ætfð
sama ljúfmennið, sem gott var að
hafa í nálægð sinni og vinna með,
bóngóður og fús til þess að leysa
hvers manns vanda eftir þvf, sem
hann hafði möguleika til og
aðstæður leyfðu hverju sinni.
Ég á margar ljúfar minningar
úr hinu langa samstarfi með
Kristni, við ræddum oft saman
um hag og rekstur þess fyrirtæk-
is, er við unnum báðir hjá, svo og
almennt um gang dægurmálanna.
Kristinn hafði ákveðnar
skoðanir á þeim málum, sem
tekin voru til umræðu, enda
maðurinn greindur og fór sfnar
eigin götur. Hann var félags-
hyggjumaður og tók virkan þátt í
Fædd 22. febrúar 1893
Dáin 28. nóvember 1976
í dag verður til moldar borin
frá Skeiðflatarkirkju í Dyrhóla-
hreppi f Vestur-Skaftafellssýslu
Elín Gottsveinsdóttir frá Norður-
Hvoli í sömu sveit.
Elín er fædd 22. febrúar 1893
að Kvíabóli í Mýrdal. Foreldrar
hennar voru hjónin Gottsveinn
Oddsson, bóndi á Kvfabóli síðar
að Fjósum f sömu sveit, og Kristín
Jónsdóttir. Þegar Elín var ellefu
ára gömul dó faðir hennar og ári
síðar flytzt hún með móður sinni
að Norður-Hvoli í Dyrhólahreppi,
þar sem móðir hennar réðst til
bóndans þar, Bjarna Þorsteins-
sonar. Á Norður-Hvoli dvaldist
Elín upp frá því, nema hvað hún
fór til Reykjavíkur til að læra
herrafatasaum, skömmu eftir að
móðir hennar dó árið 1916. Dvöl
hennar í Reykjavík varð ekki
löng, liðlega ár, en hún sneri
fljótt aftur austur að Hvoli, þar
sem hún dvaldi upp frá því.
Fyrst starfaði hún fyrir Bjarna
Þorsteinsson, bóndann á Norður-
ATHYGLI skal vakin á þvf, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á f mið-
vikudagsblaði, að berast f sfð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera f sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
línubili.
t
Þakka auðsýnda samuð og vinar-
hug vegna andláts og jarðarfarar
móður minnar
MARGRÉTAR
BJÖRNSDÓTTUR
frá Snotrunesi,
Elln Þorgerður Magnúsdóttir.
störfum þess félags, sem lét sig
varða hagsmunamál velstjóra.
Svo sem fyrr segir leitaði Krist-
inn til tsafjarðar til þess að afla
sér menntunar undir vélstjóra-
starfið, en hann átti þangað annað
og engu síður þýðingarmikið
erindi, því þar kynntist hann
þeirri stúlku er varð hans tryggi
lífsförunautur æ sfðan, sú var'
Margrét Guðbjartsdóttir Asgeirs-
sonar skipstjóra og konu hans
Jónínu Guðbjartsdóttur.
Margrét og Kristinn voru gefin
saman í hjónaband 16. des. 1948
og var það báðum mikil gleði- og
hamingjustund. Hjónaband
þeirra varð farsælt og gaf þeim
báðum margar hátíðastundir.
Börnin urðu tvö, Jónfna Guðbjörg
og Arnar, sem bæði hafa stofnað
sín eigin heimili og eru búsett á
tsafirði. Barnabörnin eru orðin
þrjú og voru þau einkar kærkom-
in afa sínum. Þeirra missir er því
mikill og að vonum erfitt fyrir
þau eldri að skilja að elsku afi
Hvoli, en þegar hann lézt árið
1940 tók við búforráðum Kristján
sonur hans, og hjá honum og
konu hans, Kristínu Friðriksdótt-
ur var hún upp frá þvf.
Börn þeirra hjóna, Kristjáns og
Kristínar, urðu átta að tölu, og
Ella, eins og hún var ætíð kölluð,
tók miklu ástfóstri við þau, og þau
við hana. Barnabörnin urðu
henni einnig mjög hjartfólgin og
þau hændust ekki síður að henni
en foreldrar þeirra gerðu fyrr.
Þegar fyrsta barnabarnabarnið
fæddist kom í ljós, að það átti
hauk í horni líka þar sem Ella
var.
Þegar Ella hafði starfað á Hvoli
í um það bil hálfa öld, þá sæmdi
Búnaðarfélag Islands hana gull-
nælu og afhenti henni viðurkenn-
ingarskjal fyrir dyggilega unnin
störf. Þessa viðurkenningu mat
hún mikils, enda vel að henni
komin. Sfðar hlaut hún alveg sér-
staka viðurkenningu frá Búnaðar-
félaginu, gullfesti, sem hún bar
upp frá því og fylgir henni nú í
gröfina.
Ella var sívinnandi, sleppti
varla verki úr hendi. Ég minnist
hennar ekki öðru vísi en hún væri
að starfi, enda var henni treyst
fyrir miklu af húsbændum sínum
og naut óskoraðs trausts þeirra.
Mér er fullvel ljóst, að margir
þekktu Ellu miklu betur en ég,
einkanlega fólkið á Norður-Hvoli,
mér er það einnig ljóst, að það
kveður Ellu nú sem nákominn
ættingja og hjartfólginn vin. Ella
reyndist mér sem hin bezta móðir,
þegar ég var fjarri heimili mínu,
þvf i þann tima var langt til
Reykjavíkur. Það er nú svo á veg-
ferð manns, að það eru einungis
nokkrir einstaklingar, sem standa
upp úr þeim fjölda manna, sem
maður á samskipti við á lífsleið-
inni, ber mikinn hlýhug til og
metur afar mikils fyrir mannkosti
og þau góðu áhrif, sem stafa af
þeim. Einn af slíkum samferða-
mönnum var Ella mér, og ég mun
ætfð standa í mikilli þakkarskuld
við hana fyrir þær fjölmörgu
ánægjustundir, sem ég átti með
henni — bæði fyrir austan á
Hvoli, á heimili foreldra minna og
t
INGIBJORG KETILSDÓTTIR
frá ÓfeigsfirSi,
léztá Borgarspitalanum 3 desember.
Synir hinnar látnu.
Faðir okkar. tengdafaðir og afi
JÓN VIGFÚSSON
múrarameistari
frá Seyðisfirði
lést að Landakotsspitala að morgni 3. desember
Valgerður Jónsdóttir
Lilja Jónsdóttir
Lára Jónsdóttir
HörBur Jónsson
Kristján Jónsson
tengdabórn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður og ömmu
JÓDÍSAR ÁRNADÓTTUR
Sérstakar þakkir til hjúkrunarliðs á Elliheimilinu Grund.
Árni Vilberg. Jónlna Magnúsdóttir,
Valgerður Eirfksdóttir og bamaböm.
t
Innilegustu þakkir til allra nær og fjær, sem sýnt hafa okkur samúð og
virráttu við fráfall og útför eiginmanns mins, föður okkar tengdaföður
og afa
GUNNARS PÁLSSONAR
skrifstofustjóra,
frá Hrlsey. Lynghaga 13
Guð blessi ykkur öll
Ingileif Bryndls Hallgrlmsdóttir
Hallgrlmur Gunnarsson Páll Gunnarsson
Steinunn Helga Jónsdóttir Gunnar Snorri Gunnarsson
Ingileif Bryndls Hallgrlmsdóttir Áslaug Gunnarsdóttir
Elín Gottsveins-
dóttir—Minning
skyldu vera kallaður burt með svo
skjótum hætti.
Stuttu eftir að Kristinn hafði
stofnað sitt eigið heimili tók hann
til sín aldraða móður sina og
dvaldi hún á heimili hans til
hinstu stundar, að frátöldum örfá-
um dögum, þeim síðustu er hún
var á sjúkrahúsi Isafjarðar.
Kristni var annt um að búa móður
sinni hæga elli og þar til naut
hann aðstoðar sinnar ágætu eigin-
konu, sem annaðist tengdamóður-
ina af sérstakri alúð og nærgætni,
sem væri það hennar eigin móðir.
Sigurlina móðir Kristins kunni
og vel að meta umhyggju sonarins
og tengdadótturinnar og taldi sig
fá þar ríkulega umbun fyrir það
sem hún lagði á sig í móðurhlut-
verkinu við uppeldi einkasonar-
ins.
Ég hygg að Kristinn hafi ekki
með öllu verið óviðbúinn hinum
skjótu umskiptum. Hann hafði
fyrir nokkru kennt þess sjúk-
dóms, sem varð honum að falli.
Að lokinni ftarlegri læknisrann-
sókn á siðastliðnu sumri var
ástandið samt ekki talið svo alvar-
legt að ætla mætti að til enda
mundi draga með svo skjótum
hætti, sem nú er orðið.
Nú þegar leiðir okkar skilja í
bili vil ég færa Kristni alúðar-
þakkir fyrir langt og mjög svo
ánægjulegt samstarf. Hann er
kært 'kvaddur af skipsfélögum
sínum og öllum öðrum er hann
þekktu. Minningin um góðan
dreng mun ávallt lifa meðal okk-
ar.
Eiginkonan, börnin, barnabörn-
in og aðrir nákomnir ástvinir hafa
mikið misst og hjá þeim er
söknuðurinn því mestur. Ég votta
þeim öllum mína dýpstu samúð.
Megi sá sem við felum allt vort
ráð veita þeim huggun í þungum
harmi.
Guðmundur Guðmundsson.
síðar á heimili mfnu hér í Reykja-
vík.
Fyrstu kynni mín af Ellu voru í
sumarbyrjun árið 1939, þegar ég
sex ára drenghnokki fór með móð-
ur minni í sveit austur að Norður-
Hvoli. Ég öðlaðist strax vináttu
hennar, sem ég átti óskoraða upp
frá því. Næstu fimm sumur var ég
f sveit á Hvoli og hún varð sjálf-
skipuð fóstra mín; því hlutverki
gegndi hún af mikilli hlýju og
skilningsrikri festu, sem aldrei
bar skugga á.
Ella giftist ekki né átti börn, en
hún átti móðurhlýju f ríkum
mæli, sem hún miðlaði jafnt að-
komubörnum sem og heimabörn-
um. Það var ekki einungis þá, er
eitthvað bjátaði á, að hún var
boðin og búin til að hugga okkur
eða finna að við okkur, sem nut-
um samvista hennar, og ekki hvað
sizt, þegar maður var einn með
henni einhvers staðar úti við eða
innan dyra, að hún lagði okkur
lífsreglur hins langþróaða bænda-
samfélags, sem hún var sprottin
úr, en sem þvf miður eru nú á
hröðu undanhaldi í nútíma borg-
arsamfélagi. Þó er mér einna
minnistæðastar þær stundir, þeg-
ar hún tók til við að segja okkur
sögur, rammíslenzkar sögur, af
álfum, huldufólki, álagablettum
eða náttúrusögur, sem tengdu
menn ósjálfrátt landinu, sem við
stóðum á, fjöllunum í kring og
hafinu sem gnauðar án afláts við
strendur landsins. En alltaf
tengdust þessar sögur einhverju
mannrænu, einstökum nafnkunn-
um mönnum eða nafnlausum um-
komuleysingjum, svo úr þessum
sögum urðu oft á tíðum heil-