Morgunblaðið - 28.05.1977, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. MAl 1977
Þú þarfl ekki að stela. Þvf
kaupir þú ekki með af-
borgunarskilmálum og stendur
sfðan ekki f skilum eins og aðr-
ir!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
ÖRVGGISSPILAMENNSKA er
yfirleitt ekki ofariega f huga hins
almenna spilara og mörgum þyk-
ir hugsanlegur yfirslagur skipta
meira máli en einföldustu trygg-
ingar ef svo má að orði komast.
En spilarinn í suður, f spilinu hér
að neðan, var ekki í þessum hópi.
Gjafari suður, norður — suður
á hættu.
Norður
S. Á92
H. ÁD87
T. 1052
L. KD3
Vestur Austur
S. DG108 S. —
H. K103 11. G962
T. 974 T. G86
L. G108 L. 976542
Suður
S. K76543
H. 54
T. ÁKD3
L. A
Svo yfirgaf hann mig og ég sat ein eftir með fimm milljón
egg!
Hvítasunnuundur
nútímans?
„Heiðraði Velvakandi
Dulræn reynsla er algeng hér á
landi samkvæmt marktækri skoð-
anakönnun háskólans. Almenn
reynsla segir að eitthvað sé á bak
við veröldina, hulinn heimur að
baki hins sýnilega gráa heims.
Tugþúsundir manna leita árlega
til Iækningamiðla i von um bót
meina sinna. Miðlarnir segjast
sjálfir ekki lækna nokkurn mann.
Það gera huldulæknarnir fyrir
handan. Mannskepnan hefur
tvær hliðar, önnur snýr út, hin
snýr inn i hulda veröld. Mörgum
sýnist útilokað að nokkrum raun-
visindalegum aðferðum verði við
komið við rannsókn dulrænna
fyrirbrigða. En þetta er alrangt.
Einn þáttur þessara huldulækn-
inga gerist á sviði eðlisfræðinnar.
Hinir framliðnu vinir nota geisla-
tækni við lækningar hér á jörðu
niðri. Þeir beina geislum að lik-
ama sjúklingsins.
Nú er lfkami okkar gerður af
efnum og hvers vegna skyldu þá
huldulæknarnir, hinir framliðnu
doktorar, vera að nota geisla við
lækningar á líkamlegum meinum
ef þessir geislar hafa ekki nein
líkamleg og þar með efnisleg
áhrif? Hér hlýtur að vera um
raunvisindalegan samgang að
ræða milli heimanna.
Orka sólarljóssins hjálpar okk-
ur til þess að yfirstiga sjúkdóma.
Geislaskothríð framliðinna lækna
að handan á líkama sjúklingsins
hefur hliðstæð áhrif, sjúklingn-
um vex ásmegin. Hann hressist.
Þetta er algeng reynsla eftir frá-
sögnum manna að dæma. En ég
vil taka fram að hér er aðeins
bent á einn þátt lækninga að
handan. Það er hinn raunvísinda-
legi þáttur þeirra. Tiltölulega
auðvelt ætti að vera að rannsaka
þessa geislaskothrið að handan
eins og hverja aðra geislun innan
ramma eðlisfræðilegra tilrauna.
Auðvitað verður eðlisfræðingur
að gera slika tilraun.
% Viðskipti við
huldulækna
Svo að fólk haldi nú ekki að
ég sé að fara méð fleipur eitt er
ég tilneyddur að segja eina sögu
af viðskiptum mínum við huldu-
lækna. Það var fyrir mörgum ár-
um að ég veiktist og varð óvinnu-
fær nokkuð lengi. Varð ég þá var
við framliðna lækna um nætur.
Þeir komu til min þegar ég svaf
og helltu yfir Ifkama minn þess-
um geislum. Mér lék forvitni á að
vita hvort þessi geislun gæti ekki
allt að einu gerzt að degi til við
venjuleg skilyrði. Fékk ég þá
skyggna konu til liðs við mig. Hún
sá huldulæknana með geislatækin
og geislana sá hún vel. Ég setti nú
kristalskál með vatni í herbergið,
sem hindrun á geislana. Ef um
raunvísindalega geisla væri að
ræða mátti vænta þess að hegðun
þeirra breyttist við að fara i gegn-
um þessa efnislegu hindrun. Og
það var einmitt það sem gerðist.
Geislarnir sýndust miklu sterkari
er þeir komu í gegnum hindrun-
ina sagði skyggna konan. Það þýð-
ir á máli eðlisfræðinnar að öldu-
lengd geislanna lækkaði við það
að fara gegnum kristalinn og
vatnið. Þeir sjást þá betur og sýn-
ast þvi sterkari. Þetta þýðir einn-
ig að kristallinn og vatnið hefur
tekið við nokkurri orku geisl-
anna. Síðar endurtók ég þessa til-
raun að öðrum viðstöddum.
Nokkrir sáu geislana greinilega
er þeir komu í gegnum kristal-
skálina með vatninu og geislarnir
endurköstuðust af vegg herberg-
isins. Nú spyr ég: Hvað er eðlis-
fræði ef þetta er ekki eðlisfræði?
Hér rekum við okkur á kolsvart-
an vegg. Samkvæmt kenningum
sem auðvitað eru ekki annað en
Suður var sagnhafi í sex spöð-
um og vestur spilaði út laufgosa.
Tekið með ás og suður fór beint í
trompið. Hann spilaði lágu frá
hendinni og ætlaði að láta níuna
frá blindum. En vestur lét tíuna,
ásinn frá blindum og legan kom i
ljós. Þá ákvað suður að stytta sig í
trompinu og trompaði þvi lauf-
drottninguna á hendinni og tók á
þrjá hæstu í tígli. Því næst svín-
aði suður hjartadrottningu og
trompaði laufkónginn heima.
Hjarta á ásinn og eftir að suður
trompaði hjarta var staðan þann-
•g:
Norður
S. 92
H. 8
T. —
L. —
Vestur Austur
S. DG8 S. —
H. — H.G
T. — T. —
L. — L. 97
Suður
S. K7
H. —
T. 3
L. —
Suður spilaði tígulþristinum og
vestur var dæmdur. Hann tromp-
aði með gosanum en varð síðan að
gefa sagnhafa tvo siðustu slagina.
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
25
þig að fá að sjá Kötju í rúm-
inu?
— I mínu rúmi?
— í þvl sem var þitt rúm, já?
— En nú er það Kötju rúm?
— Það er eina rúmið sem ég
hef.
— Ætlarðu að opna?
— Þú ert viðbjóður.
Hann gekk nokkur skref
aftur á bak og bjó sig undir að
stökkva á dyrnar.
— Hættu þessu, sagði Ellen
og tók lykil upp úr vasanum.
— Gjörðu svo vel.
Hann hrökk eilitið við þegar
hann sá svipinn á andliti
hennar. Brúðusvipurinn var
sem þurrkaður af henni og hún
var þurr og köld i andliti og það
var eitthvað í augnaráði hennar
sem minnti á hatur.
Ilann stakk lyklinum í
skráargatið og — opnaði. Katja
lá í rúminu hans, hún leit
kæruleysislega á hann. Væri
henni ekki sama um þennan
óboðna gest varð það að
minnsta kosti ekki séð á henni.
— Jæja, Katja, svo að þér
hefur tekizt að komast þangað
sem hugurinn stefndi til, sagði
hann, án þess að velta verulega
fyrir sér hvað hann átti við.
— Taktu fötin þtn og hypjaðu
þig, hvæsti Ellen að baki
honum.
Hann sneri sér við og honum
hnykkti við. Ellen var allt
önnur að sjá, andlitið afmynd-
að af hatri, hún kreppti hnef-
ana í æsingi og líkami henar
skalf af geðshræringu.
Peter studdi sig við klæða-
skápinn, þegar sannleikurinn
rann upp fyrir honum.
— Guð minn almáttugur,
stundi hann.
En svo rétti hann sig upp, ýtti
Ellen til hliðar og fór inn í
stofuna. Stóð andartak eins og
ringlaður vfir pappírunum á
borðinu. Svo greip hann penn-
ann og skrifaði nafnið sitt. 1
leiðslu rétti hann pennann til
Ellenar sem hafði komið á eftir
honum.
Nú var ekki lengur hatur í
augum hennar, heldur kvíða-
full angist.
' Hann stóð kyrr og hendurnar
héngu máttlausar niður með
hliðunum. Honum fannst hann
sem lamaður af djúpri örvænt-
ingu. Ekki vegna þess að Ellen
var ekki sú kona sem hann
hafði haldið, ekki vegna þess
sem hann hafði nú komizt að
um hana. Nei, það var örvænt-
ing yfir hans eigin blindu,
vegna þeirrar fráleitu vonar
sem hann hafði alið með sér
þessi vondu ár. Ár sem höfðu
niðurlægt og auðmýkt hann.
Andlit hennar var spyrjandi,
einlægt, víðkvæmt. Fegurð
hennar var horfin. Kannski
hafði hún aldrei verið faileg.
Hann þekkti ekki konuna scm
stóð á móti honum. Eða
kannski var það núna fyrst að
hann þekkti hana. Hann þekkti
sjálfan sig I henni.
— Ætlarðu ekki að taka fötin
þtn? spurði hún lágt.
Hann svaraði ekki.
— A ég að setja niður 1 tösku
fyrir þig?
Enn svaraði hann ekki.
' — Ef þú vilt geturðu komið
aftur á morgun. Eða þcgar þér
hentar. Segðu eitthvað, Peter. 1
hamingju bænum segðu eitt-
hvað.
Hann hristi ringlaður höf-
uðið og gekk 1 áttina til dyra.
— Ætlarðu ekki að taka við
ávlsuninni.
Hann nam staðar, en hann
gat ekki stunið upp orði. Hún
stakk ávlsuninni I lófa hans.
Hann gekk nokkur skref, sneri
sér við til hálfs. EHen nagaði
hárspennu og sloppurinn hafði
afiagast á ný.
Hann lagði dyrnar gætilega
að stöfum á eftir sér og gekk
hægum skrefum niður stigana
og varð að styðja sig við hand-
riðið. Einkennileg stuna leið
frá brjósti hans, hann vissi I
raun og veru ekki hvort hann
var að gráta. Það komu engin
tár.