Morgunblaðið - 05.06.1977, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. JUNÍ 1977
íþróttakeruiarinn
sem varð lands-
frœgur aflamaður

byggja yfir bátinn og lengja
hann frá því hann kom tii
landsins og hefur báturinn því
miklu meira burðarmagn. Til
landsins kom báturinn i desem-
ber 1967, 16. desember að mig
minnir. Þennan vetur fórum
við á togveiðar og fiskuðum vel.
Þetta var ísavetur fyrir Norður-
landi og aflaðist oft vel við ís-
inn. En það var erfitt að eiga
við þessar veiðar og oft rispuð-
um við bátinn þótt ailt gengi
þetta stóráfallalaust.
— Ég hugsaði mér nú gott til
glóðarinnar um sumarið 1968
með þennan splunkunýja bát
en það átti allt eftir að breytast.
Um vorið fór ég með bátinn til
Noregs í ábyrgðarskoðun og
þegar við vorum þangað
komnir veiktist ég svo hastar-
lega af liðagigt að ég gat í hvor-
ugan fótinn stigið. Var ég lagð-
ur inn á spítala í Noregi og
mátti vera þar í drjúgan tíma.
Veikindin voru erfið og ég varð
að vera heilt ár í landi. Síðan
byrjaði ég að leysa af stuttan
tíma í einu. Fyrsta skipið, sem
ég var með í skamman tíma,
var Ilelga Guðmundsdóttir frá
Patreksfirði, síðar var ég með
Bjarma II. frá Dalvík og við
Jóni Kjartanssyni frá Eskifirði
tók ég um tíma á meðan Þor-
steinn Gislason skipstjóri brá
sér til kennslustarfa. Um ára-
mótin 1972—’73 tók ég sfðan
við Súlunni á nýjan leik af
Ilrólfi Gunnarssyni, sem hafði
ÞAÐ ER eflaust fátítt aö
íþróttakennarar söðli um
og gerist skipstjórar. En
þess eru dæmi. Baldvin
Þorsteinsson á Akureyri
nam ungur íþróttafræði
með það fyrir augum að
gerast íþróttakennari.
En sjórinn heillaði,
Baldvin lagði leið sína í
Stýrimannaskólann og
ekki leið á löngu þar til
honum var falin skip-
stjórn, enda maðurinn
fiskinn með afbrigðum.
Lengst hefur Baldvin
stýrt því skipi, sem hann
er oftast kenndur við,
Súlunni EA.
Blaðamaður brá sér í heim-
sókn á heimili Baldvins og hans
ágætu konu, Bjargar Finnboga-
dóttur, þegar hann var á ferð á
Akureyri fvrir skómmu og átti
við hann stutt spjall.
— Fæddur er ég í Hléskógum
í Höfðahverfi, Suður-
Þingeyjarsýslu, 4. september
1928, svaraði Baldvin, þegar
hann í upphafi samtalsins var
spurður um ætt og uppruna.
I’oreldrar mínir voru Þorsteinn
Vilhjálmsson fiskmatsmaður
og Margrét Baldvinsdóttir,
Ijósmóðir. Strax á fyrsta ári
flutti ég með foreldrum mínum
frá Hléskógum til Hríseyjar.
Eins og gefur að skilja hneigð-
ist hugurinn fljótlega að sjón-
um, eins snar þáttur og hann
var í lífi okkar Hrfseyjarbúa.
Sem strákur byrjaði ég á hand-
færum á trillubátum og þegar
ég var um fermingu eignaðist
ég sjálfur trilluhát. Bátinn átt-
um við saman, ég og Vilhelm
(nú forstjóri Útgerðarfélags
Akureyringa) tvíburabróðir
minn. Við eignuðumst bátinn
með dyggri aðstoð foreldra
okkar og við vorum á færum og
línu á sumrin.
ÆTLAÐI AÐ VERÐA
ÍÞRÓTTAKENNARI
— Þegar ég var ungur ætlaði
ég mér ekki að verða sjómaður
heldur íþróttakennari. Ég fór í
íþróttakennaraskólann til hans
Björns Jakobssonar og útskrif-
aðist sem íþróttakennari eftir 8
Myndin var tekin fyrir 1950, en þá voru notaðir tveir nótabátar við síldveiðarnar. Myndin er tekin um
borð f Eldey EA 110.
mánaða nám vorið 1947. Sumar-
ið eftir að ég lauk námi fór ég á
sfld á Eldey, sem frændi minn
Björn Baldvinsson var skip-
stjóri á. Veturinn 1947—’48
kenndi ég íþróttir i Ilrfsey og
var það eini veturinn, sem ég
kenndi. Sumarið eftir fór ég
enn á ný á síld, nú á Snæfell
EA 740 hjá hinum miklá
dugnaðar- og aflamanni Agli
Jóhannssyni. Við gerðum það
ágætt þetta sumar og það
hvarflaði ekki að mér að fara i
land aftur. Ég átti eftir að vera
12 ár á Snæfellinu, sem háseti,
stýrimaður og skipstjóri. í
millitíðinni var ég einnig um
tíma á togaranum Svalhaki.
— í Stýrimannaskölann fór
ég 1952 og lauk þaðan stýri-
mannaprófi. Það sama ár varð
ég stýrimaður á Snæfellinu og
var reyndar með skipið öll vor.
Við skipstjórn á Snæfelli tók ég
árið 1956 og var með það til
ársins 1963. Mér er það sér-
staklega minnisstætt frá þess-
um árum að við á Snæfellinu
voru þeir síðustu ásamt Björg-
úlfi F\ ne Sit'urði Bjarnasyni
Spjallað
við Baldvin
á Súlunni
EA 350
EA, sem vorum með gamla lag-
ið við síldveiðarnar, það er að
segja tvo nótabáta. Kraft-
hlökkin leysti þessa aðferð af
hólmi.
SÚLAN KEMUR
TIL LANDSINS
— í ársbyrjun 1964 varð sú
breyting á högum minum, að ég
tók við nýjum bát, sem Leó
Sigurðsson útgerðarmaður á
Akureyri fékk til landsins í
febrúar þetta sama ár. Bátur-
inn var 220 tonn samkvæmt
gömlu mælingunni. Ilann var
skýrður Súlan EA 350 og var þá
með stærstu bátum. Eg var með
þennan bát til ársins 1967 að ég
tók við nýjum bát, sem Leó
hafði látið smíða í Noregi.
Hann var einnig skírður Súlan.
Með þennan bát hef ég verið
síðan, en bæði er búið að
„Þetta eru
heimsins heztu
eiginmenn ”
BJÖRG Finnbogadóttir er sjó-
mannskona. Hún er gift Bald-
vin Þorsteinssyni skipstjóra á
Súlunni EA og þar sem eigin-
maðurinn hefur verið á sjónum
mestan part ársins alian þeirra
búskap sem spunnið hefur 25
ár, hefur það komið í hennar
b hlut að sjá um heimilishaldið
að mestu leyti. Morgunblaðið
átti stutt spjall við Björgu um
líf sjómannskonunnar.
— Ég er fædd á Eskifirði og
alin upp á sjómannsheimili,
sagði Björg. Faðir minn Finn-
bogi Þorleifsson var formaður á
eigin bát. Móðir ipín, Dorothea
Rafnsdóttir, hélt heimilið sem
var stórt, því við systkinin vor-
um sex talsins. En aldrei heyrði
ég móður mína kvarta þótt
heimilið væri stórt og pabbi
mikið að heiman.
— Eitt atvik er mér minnis-
stætt óðru fremur frá bernsku
minni, en þá hafði Svölunnar,
en svo hét bátur föður míns,
verið saknað f nokkra daga.
Móðir mín sat uppi á eldhús-
borói með prjónana sína. Sat ég
þar hjá henni því þaðan sáum
við vel út á fjörðinn. Meðan við
sátum þarna sáum við hvar bát-
ur kom í fjarðarmynnið. Nú var
bara að bíða og vona, sjá hver
báturinn var, hvort það voru
okkar óskir og bænir sem voru
að rætast eða einhvers annars. í
þetta skipti var það okkar að
gleðjast, það var Svalan sem
var að koma. Þannig er lif sjó-
mannskonunnar, að biða, vona
og gleðjast.
— Er ekki oft erfitt að vera
sjómannskona?
— Það er jú erfitt, en við
viljum ekki vera án þeirra
erfiðleika, því ánægjan er svo
mikil þegar eiginmaðurinn
kemur heim. Þetta eru jú
heimsins beztu eiginmenn. Ég
skal viðurkenna, að ég öfunda
oft landsmannakonur, að þær