Morgunblaðið - 05.06.1977, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. JÚNÍ 1977
VI
MORödK/
KAFFINU
'(SSV? ’
0_(l o
'SlfM
Ég held að það sé bezt að ég
bfði Ifka eftir afa.
Já þetta er PABBI. — Því spyrðu?
Furðulegt starf að sitja þarna
allan daginn við að drekkja
ormum?.
Ekki erindi
sem erfiði?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
FYRIR nokkru var rabbað hér
dáiítið um varnarsagnir með tvf-
fita hendur. Ekki var nú komist
að neinni niðurstöðu í því efni en
í dag Lítum við á hið gagnstæða,
þ.e. spilari f stóknarstöðu er með
sterka tvílita hendi.
Spilið er frá nýloknu íslands-
móti í sveitum. Norður gefur,
allir utan hættu.
Norður
S. G96
II. 3
T. G7653
L. K983
Vestur
S. D42
II. K974
T. 84
L. DG54
Austur
S. ÁKI085
II. Á8
T. 9
L. Á10762
C03PER
Suður
S. 73
II. DG10652
T. ÁKD102
L. —
í umrætt sinn sögðu spilararir
þannig:
Norrtur Austur Suður Vestur
Fass 1 spaði dohl(!) 2 spaðar
Pass 4 spaðar 5 hjörtu dohl
Pass pass pass
Rétt er það — fimm spaðar
standa í austur og vestur. Reynd-
ar munar minnstu að sex vinnist.
En að spila fimm hjörtu dobluð
voru ágæt viðskipti. Vestur spil-
aði út spaðatvist og sýndi þar með
þrjú eða fimm spil í litnum.
Austur tók með kóng og skipti í
tígul. Suður fór í hjartað.
Drottninguna tók austur og spil-
aði lágum spaða undan kóngnum.
En vestur var ekki með á
nótunum og skipti í lauf. Hann
hefur eflaust ekki húist við, að
suður ætti fimm tígla. Eða að
austur ætti aðeins eitt hjarta.
Suður fékk því átta slagi, tapaði
500 í stað 450 í spaðasamningi.
Að forhandardobla á spil
suðurs getur ekki verið gott. Upp-
hafleg merking forhandardobls
var að sýna stuðning við alla
ósögóu litina og opnunarstyrk. Of
frjálsleg meðhöndlun þess getur
verið hættuleg. Þetta spil sýnir
það vel. Segi suður strax tvö
hjörtu þá er hann í góðri aðstöðu
til að segja fimm tígla eftir að
austur er kominn í fjóra spaða. Og
ef með þarf eru sex tíglar góð
fórn því tíu slagir fást alltaf.
Þróttmikill- viljasterkur- ákveðinn og atorkusamur maður
óskast... stendur hér.— Ætti ég að sækja um starfið?
„Engum manna getur dulizt er
hefur óskerta sjón og heyrn að
rauðliðar eða róttæklingar, er
sumir vilja nefna svo, geta sjálfir
ráðið hverju þeir vilja koma á
framfæri í sjónvarpi og útvarpi,
hinum sósfaliska áróðri sfnum til
framdráttar. Skiptir þá ekki máli
hvort formaður útvarpsráðs heitir
Njörður eða Þórarinn. Rauðliðar
eru sumsé inni á gafli í báðum
fyrrgreindum stofnunum að þvi
er séð verður.
Straumsvíkurganga rauðliða,
lagardaginn 21. maí s.l., sannar
þessa fullyrðingu algerlega. Svo
var t.d. útvarpsáróðurinn linnu-
laus föstudagskvöldið 20. maí s.l.
að í scinustu tilkynningum það
kvöld var áróðurspistillinn endur-
tekin í síbylju, sex sinnum í röð
með örstuttum millibilum og virt-
ist vera lokaspretturinn að því
sinni.
En mörgum dögum áður en
þessi ganga hófst glumdi við eyr-
um manna og öllum landslýð
sýknt og heilagt þessar tilkynn-
ingar. Og áróðursblöð með stríðs-
fréttaletri voru borin i tvígang í
öll fbúðarhús Reykjavikurborgar
og nágrennis varðandi þetta
„gönguvesen" þeirra.
En hver var svo árangurinn?
Nánast enginn. Eða mjög nei-
kvæður fyrir hernámsand-
stæðinga eins og vænta mátti.
Fólk hlustar almennt ekki á þetta
rauðliðasnakk og lætur ekki skipa
sér fyrir verkum um eitt eða neitt
varðandi öryggismálin. Enda varð
árangurinn í núlli fyrir róttækl-
inga miðað við áróður þeirra og
erfiði.
Ég vil svo í leiðinni aðeins geta
þess að kvöldsaga útvarpsins, Vor
í verum, er alls enginn skemmti-
lestur heldur leiðinlegur einhliða
áróður Alþýðubandalagsins og Al-
þýðusambandsins. Með þessum
söguflutningi er hlutleysi út-
varpsins að vettugi virt hjá
þessum aðilum. Ber að leiðrétta
þau mistök sem fyrst. Ef ekki nú,
þá við val næstu kvöldsögu.
Ég vil svo að lokum enda þetta
spjall með þakklæti til Gils Guð-
mundssonar fyrir hans frábæra
og ágæta lestur á æviminningum
þjóðskáldsins okkar vinsæla og
andrfka, séra Matthíasar
Jochumssonar. Lestur Gils hafði
að vissu leyti á sér mjög listrænan
blæ, því að á nokkrum stöðum
tengdi hann sögukaflana með
upplestri á skáldsins beztu og feg-
urstu Ijóðum við minningabrotin
á viðeigandi hátt eftir efninu
hverju sinni. Gils lauk svo lestrin-
um með hinu innblásna kvæði
skáldsins „Guð, minn Guð, ég
hrópa“. Ég læt fylgja þessum lin-
um lokaerindi kvæðisins. En
stormgnýr og straumþungi ljóðs-
ins endar svo með Ijúfum bænar-
orðum og aftanroðablæ er leikur í
laufi við hjalandi lækjarnið:
„Dæm svo mildan dauða,
Drottinn, þínu barni,
eins og léttu laufi
lyfti blær frá hjarni,-
eins og lftill lækur
Ijúki sínu hjali
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.*‘
M.J.
Þorkell Hjaltason.,,
0 „Fyrst allir
aðrir þegja þá
ætla ég að segja.“
„Eða öllu heldur spyrja. Er nú
svo komið að lftill markaður sé að
verða fyrir lopapeysur, og ef svo
er, hvað veldur? Er lopinn seldur
óunninn úr landi og að þar af
leiðandi skapist sölutregða fyrir
þessa vöru?
Undanfarið hefur skapast viss
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
28
kastið. Ilvers vegna skyldu þeir
gera það ef þetta væri eitthvað
lítið og smátt. Og því skyldu
þeir elta þig.
— Nei.
— Þú hefur sjálfur sagt að
hann hafí verið fullur eftir-
væntingar.
—Þú mátt ekki taka það of
bókstaflega.
— Þú staðfestir aðeins það
sem ég vissi. Þegar ég hitti
hann sfðast var hann mjög
langt niðri. Állt var til einskis
fannst honum. Állar aðgerðir
runnu út f sandinn. Allar and-
ófsaðgerðir tiigangslausar,
bara smáskemmtun fyrir borg-
arastéttina til að horfa á í sjón-
varpinu. Og tilraunir til að
stofna nýjan flokk voru hlægi-
legar f hans augum. Ég spurði
hann hvers vegna.
Hann sagði að það yrði bara
til þess að báknið þendist enn
meira út. Og fólk vildi bara
öryggi vclferðarríkis og ekki
leggja neitt í sölurnar. Það vill
ekkert leggja í sölurnar. En
samt vill það geta talað digur-
barkalega.
Peter reyndi að lciða tal
Hemmers hjá sér.
— Þekkir þú Cornelius
Pande? Spurði hann.
— Nei, en ég hef heyrt nafn-
ið. Ég kannast smávegis við
kauða. Er hann ekki með f þess-
um nýja flokki?
— Jú, ég hitti hann f dag.
Hann kallaði Frede borgaraleg-
an stjórnleysingja.
— Hvar hittirðu hann?
— Iljá föður mfnum.
— Vitanlega. Auðvitað tekur
Kessel þátt í dansinum. Sagði
Pande eitthvað fleira Frede?
— Hann fullyrti að Frede
væri áhangandi a*vintýrastefnu
af svipaðri tegund og Baader-
Meinhofsamtökin f Vestur-
Þýzkalandi.
— Ja*ja, svo að hann sagði
það. En hann er vfst ekki sér-
lega mikill vinur Fredes.
— Nei.
— Þá er kannski eins gott að
taka með varúð það sem hann
segir.
— Sjálfsagt. En þetta kentur
heim og saman viö...
— Það er auðvitað Ijómandi
fvrir Pande að bera alls konar
svfnarf á Frede núna, gr.-ip
Hemmer fram í. — Ég held
honum væri nær að lfta f eiginn
barm.
Peter starði hissa á hann.
— Ég er fcginn að Lena er
ekki hérna núna, bætti Hemm-
er við.
— Ég skil ekki...
— Ég er hræddur um að
Frede geti fundið upp á ein-
hverju ef hann kemur hingað.
— Hvað þá?
— Hann gæti verið illvfgur.
— Ékki við Lenu? spurði
Peter hissa.
— Hún mvndi reyna að tala
um fyrir honum og það þyldi
hann ekki.
— Frede er ekki hættulegur.
Ekki þannig.
— Ég veit ekki lengur hvern-
ig Frede er eða er ekki. En ég
a*tla að minnsta kosti ekki að
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
hætta á að ncitt komi fyrir
Lenu. Einhver undarleg ólga
var f rödd Hemmers.
— Það er eitthvaö í fari
Fredes sem minnir mig á móð-
ur hans, hélt hann áfram. —
Hún var veik sfðustu árin sem
hún lifði....
— Var hún....?
Peter leitaði að orðum sem
myndu ekki koma of illa við
Hemmer.
F.n málarinn varð fyrri tíl.
— Hvort hún hafi verið geð-
veik? Nel.
— Ég skil þig ekki.
— Þú hefðir átt að þekkja
Christine þegar hún var ung,
Peter.
Ködd málarans var torkenni-
lega.
— Þú hefðir átt að sjá hans,
sagöi hann. — Hún hafði lang-
ar þvkkar, brúnar fléttur. Aug-
un voru brún og húðin dökk.
Iiílsinn var óvcnjulangur og
hún hafði sérstaklega fagurt
höfuðlag. Ég reyndi margsinnis
að mála hana, en það tókst
aldrei. .Iú, auðvitað náði ég