Morgunblaðið - 12.08.1978, Qupperneq 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. ÁGÚST 1978
Minning:
Guðríður Jónsdótt-
ir íHlíðarendakoti
Fædd 30. nóvember 1882
Dáinn 27. júlí 1978
\ ininu fornu hrf iHr hiit
ou hjiirtnn. scm þckki.
I»\crá tckur tnniA mitt.
Ir>u>íúinni na-r hún ckki.
Þessa vísu skrifaði Þorsteinn
Erlingsson í vísnabókina í Hlíðar-
endakoti þegar hann kom þangað
heim eftir langar fjarvistir, en
kotið sitt hafði hann gert lands-
þekkt í ljóðinu, sem allir íslend-
ingar kunna. — Á þessum árum
rann Þverá meðfram Fljótshlíð-
inni og braut undir sig hið gróna
land, svo að bæinn í Hlíðarenda-
koti þurfti eitt sinn að flytja ofar í
brekkuna. Nú er fyrir löngu búið
að veita Þverá frá Hlíðinni og allt
hefur þar breytzt, nema Guðríður í
Hlíðarendakoti hún var í bursta-
bænum sínum ímynd óumbreyti-
leikans í hálfa öld, tryggðina,
höfðingsskapinn og hetjulundina
bar hún með sér til æviloka. —
Hún sýndist öldruð kona þegar við
kynntumst fyrir þrjátíu og fimm
árum. Hárið var orðið hvítt og hún
var farin að stirðna í spori. — Það
sópaði þó af henni. Perónuleikinn
var mikill og eftirminnilegur. Það
fór ekkert á milli mála, að hér fór
kona stórrar gerðar, en þó mild og
móðurleg með glettnisglampa í
festulegum lifandi augum.
Þegar hér var komið sögu hafði
hún fyrir tveimur árum misst
manninn sinn, Árna Ólafsson, en
þau hjónin höfðu eignazt fimm
fríð og gjörvileg börn.
En sorgin sneiddi ekki hjá
hennar heimili. — Þrjú börnin sín
missti hún í blóma lífsins, Guð-
rúnu, Ásdísi og einkasoninn, Pál.
Tvær dætur hennar eru húsfreyjur
í Reykjavík, Sigríður og Ólafía
(Lóa) og hjá henni og hennar
manni dvaldi Guðríður síðasta
áratuginn að mestu þar sem vel
var að henni búið og hún borin á
t
Maöurinn minn,
SIGURÐUR ÞORDARSON,
Bröltugötu 12A
andaöist í sjúkrahúsi Vestmannaeyja 10. ágúst.
Margrét Stelánsdóttir
og börn.
Faöir minn,
BERGUR PÁLL SVEINSSON,
Noróurgötu 50,
Akureyri,
andaóist að heimili sínu 5. ágúst. Jaröarförin fer fram frá Akureyrarkirkju,
mánudaginn 14. ágúst kl. 13 30. Blóm og kransar vinsamlega afþakkaö.
Fyrir hönd ættingjá
Siguróur Bergsson
t
Móðir okkar
INGIRÍOUR SIGUROARDÓTTIR,
veröur jarösungin frá Akraneskirkju þriðjudaginn A5. ágúst kl. 2.30.
Börnin.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug vegna andláts og jaröarfarar
móöur okkar, og tengdamóöur,
LÁRU STEFÁNSDÓTTUR
Ásdís Kristjánsdóttír, Ólafur Haukur Ólafsson,
Björn Kristjánsson, Auöur Hauksdóttir,
Edda Kristjánsdóttir, Valberg Lárusson.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför eiginmanns
míns, fööur okkar og sonar
ÁRNA BJÖRNSSONAR
Ingibjörg Jónsdóttir
Björn Einar Árnason Brynhildur Árnadóttir
Ásgeir Þór Árnason Jón Loftur Árnason
Margrét Ásgeirsdóttir
t
Faðir okkar, tengdafaöir og afi
ARI BERGMANN EINARSSON,
Ólafsbraut 58, Ólafsvik,
sem lést 9. ágúst s.l., veröur jarösunginn frá Ólafsvíkurkirkju mánudaginn 14.
ágúst kl. 13.30. Blóm vinsamlega afþökkuð. Þeim sem vildu minnast híns
látna er bent á Slysavarnafélag islands.
Guðríður Aradóttir,
Einar Bergmann Arason, löunn Vigfúsdóttir,
Áslaug Aradóttir, Báröur Jensson
og barnabörn.
stað: „Gull mótast í eldi, en
guðlegir menn í nauðum."
Henni var léður mikill hugar-
styrkur og trúin var hennar
leiðarstjarna og bjarg. —
Laugardaginn 5. ágúst var hún
borin til grafar að Hlíðarenda í
einhverju bezta veðri, sem komið
hefur á sumrinu. Fljótshlíðin
kvaddi hana í iðjagrænum sumar-
klæðum. Það var fagurt að horfa
út til Eyja, það var einmitt þar
sem unga stúlkan vestan úr Dölum
og ungi efnismaðurinn úr Fljóts-
hlíðinni sáust fyrst fyrir sjötíu
árum. Sólin glampaði á jökulinn í
austri og Merkutnesið blasti við
augum dimmgrænt. Þetta veður og
þetta umhverfi var allt í fullu
samræmi við líf hennar og starf.
Guðríður í Hlíðarendakoti horfði
björtum augum á tilveruna og
hugsaði fyrst og fremst um það,
sem gerir lífið fegurra. —
Burstabærinn hennar í Hlíðar-
endakoti var hennar höll, þar sem
hjartarúmið átti sér engin tak-
mörk. — Þar var hún stórt
sólskinsbarn og þannig lifir hún í
minningunni.
Pálmi Eyjólísson
örmum af dætrum sínum eins og
hún orðaði það sjálf.
Enginn, sem naut gestrisninnar
hennar Guðríðar í Hlíðarendakoti,
gleymir henni. — Þjóðvegurinn
inn Fljótshlíðina lá lengst af fast
við bæinn hennar að norðan inn
Hlíðarbrekkurnar. — Húsmóðir-
inn í Hlíðarendakoti vildi ekki að
farið, væri framhjá hennar garði,
án þess að komið væri í bæinn
hennar og sjálf brá hún stórum
svip yfir rausnarleg veizluborð á
virðulegan og hljóölegan máta. —
Hún hélt uppi þeim hætti, að
skrifa vinum sínum sendibréf.
Stílaði þau vel og skipulega og
ritaði hreina og fagra rithönd.
Milli línanna mátti svo auk þess
lesa fyrirbænirnar, fagra hugsun
og gæzku.—
Guðríður var fædd 30. nóvember
1882 að Gerði í Hvammsveit í
Dalasýslu. — Dvaldi ung um
árabil að Broddanesi í Stranda-
sýslu, en innan við tvítugt fór hún
til Reykjavíkur og lærði þar
fatasaum, síðan lá leiðin til
Vestmannaeyja og hún giftist 18.
júlí 1908 Árna Ólafssyni í Hlíðar-
endakoti og í Fljótshlíðinni bjuggu
þau sæmdarhjónin allan sinn
búskap.—
Guðríður í Hlíðarendakoti fór
ekki varhluta af sorg og söknuði.
— í bók bókanna stendur á einum
Ingibjörg Margrét
Sigfusdóttir frá
Gröf—Minning
Fædd 27. nóvember 1903.
Dáin 5. ágúst 1978.
Hinn 12. september 1953 hófust
kynni okkar Ingibjargar, þegar ég
kom í fyrsta sinn inn á heimili
hennar, trúlofuö syni hennar
Sverri Sveinssyni. Hlýja og góð-
vild streymdu á móti mér og tók
hún mér strax eins og dóttir væri,
og þannig kom hún fram við mig
alla tíð.
Ætíð var hún reiðubúin til að
aðstoða mig á mínu heimili. Væru
börnin eða ég lasin, þá var hún
komin til að bjóða aðstoð sína.
Óeigingjarnari og gjöfulli mann-
eskju hefi ég aldrei kynnst.
Alltaf hlökkuðu börnin til sum-
ardagsins fyrsta, þegar amma
birtist með sumargjafirnar, að
ekki sé minnst á önnur tímamót,
því hennar hugsun var alltaf sú að
gefa og gleðja aðra.
Umhyggja hennar fyrir velferð
barna sinna og fjölskyldna þeirra
var slík að eftir því var tekið.
Auk húsmóðurstarfa tók Ingi-
björg að sér að sauma fyrir aðra,
oft sat ég hjá henni og horfði á

SVAR MITT EFTIR BILLY GRAHAM
Ég hef mcnntazt, en hef ekki ákveðið, hvað ég á að taka
mér fyrir hendur. Góður vinur minn spurði mig nýlega,
hvort ég hcfði hugsað mér að vcrða prestur. „Já“, svaraði
ég, „en það er ekki mikið upp úr því að hafa, eða hvað?“
Hann brosti og sagði> „Stundum er það nú ekki, en það, sem
skiptir máli, er ekki það, sem við fáum f lífinu. heldur það,
sem við gefum“. Þessu hef ég ekki gleymt, og mig langar til
að ráðgast við yður um, hvað piltur á mínu reki ætti að hafa
fyrir stafni.
Þú átt vitran og góðan vin! Haltu sambandinu við
hann!
Hann hafði alveg rétt fyrir sér. Það, sem veitir
okkur varanlega fullnægju, er ekki það, sem við fáum,
heldur það, sem við gefum. Og ég þekki ekki neina
stöðu, þar sem við .getum frekar gefið en í
prestsstöðunni. Vera má, að Guð hafi talað til þín
fyrir munn vinar þíns. Ef svo er, vil ég ráðleggja þér
að halda áfram að hlusta á rödd Guðs, ef hann vill
leiða þig áfram á sínum vegi.
hana vinna. Ræddum við þá
gjarna um flíkina sem hún var
með í það og það sinnið. Fann ég á
henni að hún vildi að ég fetaði í
hennar spor og tæki að mér
saumaskap.
Sjálfsbjargarviðleitni hennar og
dugnaður var mér ómetanlegur
skóli. Ingibjörg var einstök hús-
móðir, ætíð hafði hún tíma til þess
að standa upp frá saumaskapnum
og gefa kunningjakonunum kaffi-
sopa, þegar þær litu inn. Heimilis-
bragurinn var líka þannig að
gestum sem bar að garði leið ætíð
vel og átti húsbóndinn að sjálf-
sögðu sinn þátt í því, en Árna
missti Ingibjörg fyrir tveimur
árum.
Nú þegar hún er farin héðan til
annars lífs, sem hún var var svo
viss um, finn ég að ég er miklu
fátækari. Þótt hún dveldi síðustu
árin á Ellideild Sjúkrahúss Siglu-
fjarðar, vorum við í mjög nánu
sambandi.
Fylgdist hún með öllu sínu fólki
fram á síðasta dag. Hún var
óþreytandi að spyrja um börnin
mín, og síðustu dagana stöðugt um
elsta son minn, sem ætlar að koma
heim úr fjarlægu landi í þessum
mánuði. Það var engu líkara en að
hún vissi að hverju dró.
í júnímánuði fór Ingibjörg til
Reykjavíkur til dóttur sinnar, átti
hún þar indælan tíma, og hitti
fjölmargt af sínu fólki. Var engu
líkara en að eftir þá ferð væri hún
södd lífdaga, hún veiktist þar, en
andaðist á Sjúkrahúsi Siglufjarð-
ar. Hún var búin að sjá með eigin
augum hvernig yngstu börnin
hennar höfðu byggt sér yndisleg
heimili, og þá fannst henni hún
mega fara. Hlutverki hennar í
Ekki er það nú veglegasta starfið á heimsins vísu að
vera prestur. Við borgum sjónvarpsstjörnunum og
kvikmyndaleikurunum milljónir króna á ári hverju.
En meðal okkar hafa prestar lægst laun. Og ef til vill á
það að vera svo, svo að enginn heimskist til að verða
prestur.
í þeirri stöðu eigum við ekki líf okkar, og við tökum
óhugnanlega drjúgan þátt í sorgum og vandamálum
fólks. En sá sami heilagi andi, sem lagði hönd sína á
öxl þér og kallaði þig, mun gefa þér vizku og kraft, sem
þú þarft á að halda.
þessu lífi var lokið, hún var sátt
við að kveðja.
Eg vil að lokum þakka öllum
þeim sem stunduðu hana í veikind-
um hennar svo og á Ellideildinni
fyrir umönnun og hlýju, sem hún
naut, en það viðmót fékk hún ætíð
hvar sem hún dvaldi.
Tómleiki og sársauki eru mér í
sinni við fráfall elskulegrar
tengdamóður minnar, en vissa
hennar um annað líf, og að vel yrði
tekið á móti henni er mér huggun.
Hvíli hún í friði.
Auður Björnsdóttir.