Morgunblaðið - 08.02.1979, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. FEBRÚAR 1979
Faðir okkar,
SIGURÐUR ÁRNASON,
Stórageröi 13,
verður jarösunginn frá Dómkirkjunni, föstudaginn 9. febrúar kl. 3 e.h.
Árni Sigurðeson,
Aöalsteinn Sigurösson,
Hjördís Þorbjörg Siguröardóttir,
Bryndís Ágústa Siguröardóttir.
t
Sysfir okkar og frænka,
LÁRA FRIÐRIKSDÓTTIR
hjúkrunarkona,
Noröurbrún 1
andaöist í Landspítalanum miövikudaginn 7. febrúar. Útförin veröur gerö frá
Fossvogskirkju mánudaginn 12. febrúar kl. 1.30.
Helga og María Friöriksdaetur
og aörir aöstandendur.
t
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
MAGÐALENA BJARNADÓTTIR
Baldursgötu 28,
lézt í Borgarspítalanum, þrlöjudaglnn 6. febrúar.
Jóhanna Noröfjörö, Grétar Noröfjörö,
Guörún Runólfsdóttir Brown, Stanley Brown,
Halldór Runólfsson, Björg Stefénsdóttir,
Siguröur Runólfsson, Guöbjörg Björgvinsdóttir
og barnabörn.
t Móöir mín, tengdamóöir og amma
HULDA S. EYJÓLFSDÓTTIR
andaölst á Elllheimlllnu Grund 6. febrúar. Fyrir hönd annarra vandamanna
Brynjar Laifsson, Jean Leifsson,
Bryndfs Brynjarsdóltir, Bjarki Brynjarsson.
t
Dóttir mín,
SUNNA HILDUR SVAVARSDÓTTIR
írabakka 8,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 9. febrúar kl. 1.30.
Ingibjörg Sumarliöadóttir.
t
Útför
JÓHÖNNU SIGURBJARGAR PÁLSDÓTTUR
Stigahlíö 30,
fer fram frá Fossvogskirkju, föstudaginn 9. febrúar kl. 10.30.
Hanna D. Jónsdóttir,
börn og barnabörn.
t Þökkum öllum þeim er sýndu okkur samúð viö andlát og jaröarför móöur
minnar, tengdamóöur og ömmu.
VALGERÐAR SIGURBERGSDÓTTUR,
Kirkjuferjuhjáleigu,
Ölfusi.
Siguröur Guðjónsson, Hrafna Guömundsdóttir,
Björn Sigurösson, Ragnheiöur Sigurðardóttir,
Guöjón Sigurösson, Vera Valgarðsdóttir,
Guðmundur Rafn Sigurösson, Atli Mér Sigurósson,
Siguröur Valur Sigurðsson, Kristján Örn Sigurðsson.
t
Hjartans þakkir til allra er sýndu okkur samúö og vinarhug við andlát og útför
konunnar minnar, móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
ÁSDÍSAR PÉTURSDÓTTUR,
Háagaröi 35,
og heiöruöu minningu hinnar látnu.
Sérstaklega þökkum viö Einari Baldvinssyni lækni fyrir hans hjálp í hennar
löngu veikindum. Einnig þökkum við hjúkrunarkonum og starfsfólki á E6 og
Gjörgæslu Borgarspítalans fyrir góöa hjúkrun.
Guö blessi ykkur öll.
Magnús Grímsson,
Grímur Magnússon,
Ingólfur Magnússon,
Ásdís M. Ingólfsson,
María P. Ingólfsdóttir,
Donna Magnúsdóttir,
Dísa Magnúsdóttir,
Lou Magnússon,
Kolbrún Óskarsdóttir,
Bjarni Þórarinsson,
Hreióar Elmers,
James Magnússon,
Kolbrún Arna.
Þorsteinn Guðmunds
son — Minningarorð
Fæddur 6. júní 1890.
Dáinn 5. janúar 1979.
Ég vil hér minnast aldins vinar
og frænda. Þorsteinn
Guðmundsson á Eyrarlandi er
látinn. Hann var á 89. aldursári og
kveður nú þetta líf farinn að
kröftum og laminn af hreggi og
stormum mannlífsins, en sáttur
við allt, bæði Guð og menn.
Þorsteinn Guðmundsson var
fæddur á Eyrarlandi við Akureyri
6. júní 1890. Foreldrar hans voru
Guðmundur Ólafsson og Sigríður
Þorsteinsdóttir frá Öxnhóli í
Öxnadal. Sigríður var alsystir
Rósu ömmu minnar og leiddi
skyldleiki þessi meðal annars til
nokkurra kynna okkar Steina,
enda var frændrækni einn af hans
sterku eðlisþáttum og naut ég þess
í ríkum mæli þau ár sem ég var
búsettur á Akureyri 1947—‘52 og
er nú nokkuð seint þakkað.
Hugljúfar eru minningar um
gamla Eyrarlandsbæinn og hlýju
þá og gestrisni sem maður naut
innan dyra hjá þeirri góðu konu
Þuríði. Minnist ég lengi kaffisins,
kleinanna, flatbrauðs með reykt-
um döndli ofaná, sem kitlaði
bragðlaukana svo um munaði.
Eyrarlandsbærinn stóð á brekk-
unni sunnan undir lystigarði
Akureyrar í skjóli trjáa og blóma,
síðar var garðurinn stækkaður í
suður og lenti þá bærinn inní garði
og stendur nú aðeins lítið sýnis-
horn af því góða býli umvafið
ilmjurtum og öðrum gróðri, Steini
var lítið fyrir það að nudda sér
utaní höfðingja um dagana, hann
var hreinn og beinn og kom til
dyranna eins og hann var klæddur,
jafnt við háa sem lága. Hann var
hrjúfur á yfirborði og gat verið
svarakaldur, sérstaklega við þá
sem honum fannst vera að sperra
sig eitthvað upp, en innanundir
skelinni var ljúfmennið hjarta-
hlýj a gjarnan með „bolsíur" í
brúnu bréfi í vasanum til að stinga
uppí óánægt barn sem á götu hans
varð.
Mér finnst vera hægt að líkja
Steina við beinvaxna háa svera eik
með þykkum, veðruðum berki, en
innanundir berkinum kjörviðurinn
mesti.
Þorsteinn Guðmundsson fædd-
ist einhentur, vantaði vinstri
höndina framan við úlnlið, hann
var löngum kenndur við þessa
fötlun og nefndur Steini einhenti.
Margur gæti haldið að einhentur
maður ætti bágt með að vinna öll
algeng störf eins og tíðkuðust áður
en vélaöldin gekk í garð, en þar
stóð ekki upp á Steina, það var
furðulegt að sjá hann t.d. moka
með reku eða slá og raka og heyið
batt hann einn og lét upp á vagn
og klakk.
Hann sagði einhvern tíma að
enginn þyrfti að vorkenna sér að
vera einhentur hann gæti gert
margt með sinni hægri, sem aðrir
gætu ekki með tveim höndum,
enda mun vorkunnsemin ekki hafa
verið ríkur eiginleiki hjá alþýðu
fólks fyrri tíma, þegar vinnan og
stritið sat í öndvegi og sá sem ekki
nennti að vinna átti engan mat að
fá. Um skólagöngu mun ekki hafa
verið að ræða aðra en háskóla
lífsins sem dugði þó þessari kyn-
slóð undantekningarlítið. Steini
mun hafa fermst upp á faðirvorið
og hrafl úr Helgakveri en alinn að
öðru leyti upp í Guðstrú og góðum
siðum sem fylgdi honum ævilangt.
Hann Steini frændi minn var
mikill gleðimaður og dýrkaði
„Bakkus" langa tíð, hann var líka
stórmikill hestamaður, feraðist
víða um land og tamdi hesta bæði
til dráttar og reiðar, mun þá oft
hafa gefið á og riðin tæp vöð. En
það lýsir manninum og segir ótrú-
lega sögu, að svo fatlaður maður
skyldi hafa lag á göldum folum og
hafa tamningar að starfi. Ég hitti
Steina eitt sinn við brúarvígslu
vestur í Húnavatnssýslu, mig
minnir 1948, þá var hann með 9
hesta. Ég spurði hvort ekki væri
vont fyrir hann að vera svona
einan. Hreytti hann þá í mig að
hann væri aldrei einn, Guð væri
alltaf með sér og svo Rebbi sem
væri betri og vitrari en þrír menn.
Rebbi var
Sánkti-Bernharðs-hundur, stór og
mikið gersemi. Það væri gaman að
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Hvernig getur ungt íólk öðlazt öryggiskennd í
þessum hverfula heimi? Eg þjáist af tómleika. Þegar eg
var lítil. fannst mér lífið dásamiegt, en nú er eg
vonsvikin og veit ekki, hvert eg á að snúa mér.
Það er mergurinn málsins, að ekkert raunverulegt
öryggi er til án Guðs.
Eg þekki menn, sem hafa átt velgengni að fagna á
þessa heims vísu, en alltaf vantar eitthvað, ef ekki er
gert ráð fyrir Guði. Hann er sú vera sem getur sett
saman öll brotin, svo að úr verður heillegt líf, sem
hefur mark og mið.
Eg vil ekki hugsa til þess, hvað um mig hefði orðið,
ef eg hefði ekki fundið Krist, þegar eg var unglingur.
Eg hefði sjálfsagt orðið líkur æskufólki nútímans,
kannski hvorki betri né verri. En Kristur veitti mér þá
blessun, sem hann hefur gefið ótalmörgum öðrum:
Hann tengdi allt saman, sem var sundrað og gaf því
merkingu og tilgang.
Það er óttalegt að verða var við hversu margt fólk
hefur brenglaðar hugmyndir um lífið og tilgang þess.
Það metur ómerkilega hluti mikils virði, en lítils virðir
það, sem einhveer veigur er í. En við skulum minnast
þess, að Guð breytir aldrei mati sínu. Biblían segir:
„Hinn vitri hrósi sér ekki af vizku sinni, og hinn
sterki hrósi sér ekki af styrkleika sínum, heldur hrósi
sér hver af því, sá er vill hrósa sér, að hann sé
hygginn og þekki mig“ (Jer. 9,23).
Kristur er svarið við vonleysi. Aldrei hefur verið
maður á þessai’i jörð, sem þekkti hann og varð fyrir
vonbrigðum af honum. Hann getur gefið lífi þínu
tilgang og markmið!
vera þess umkominn að geta
skrifað ævisögu slíkra stórmenna
sem ég tel að Steini einhenti hafi
verið, en fæstir rithöfundar virð-
ast vera fundvísir á þvílíka fjár-
sjóði.
Einn var sá eiginleiki í fari
Steina sem gleymdist ekki, það var
gjafmildin, hann var sígefandi, ég
held hann hefði gefið utan af sér
spjarirnar ef hann hefði séð þess
þörf. Enda varð honum aldrei
neitt veraldlegt við hendur fast,
þeim mun ríkari var hann af
hinum andlega auði sem er ósýni-
legur og óáþreifanlegur. Ég fór
nokkrum sinnum á bak með Steina
á Akureyrarárunum og kynntist
ég þá nokkrum eðlisþáttum hans.
Éngan mann hef ég séð jafn
samgróinn hestinum og Steina,
það var eins og hann væri límdur í
hnakkinn hvernig sem hesturinn
lét ég er líka viss um að hestar
vissu um fötlun hans, það var ekki
einleikið hvað hann fékk þá fljótt
setta og létta í beisli. Eitt atvik er
mér ákaflega minnisstætt. Við
vorum á ferð til Dalvíkur síðast í
júlí 1949 í miklum hita og sólskini,
hestarnir svitnuðu mikið og við
fórum hægt yfir. Þegar komið var
norður yfir Hörgárbrúna áðum við
í hvammi rétt neðan við brúna og
tóku hestarnir strax niðri í grænu
grasi. Við Steini hölluðum okkur
við þúfu og hugðumst minnast við
stút, þegar gamall vörubíll hljóð-
deyfislaus fór yfir brúna. Það var
gamla trébrúin, og gaf í svo drundi
við. Hrukku þá klárarnir við,
hálffældust og skipti það engum
togum að þeir fóru í ána svo til
samtímis. Þó varð Skjóni Steina
það á eftir, að hann náði hendi í
reiðann, um leið og hann stökk
fram af bakkanum og vó sig
þannig í hnakkinn og yfir var
hann kominn og búinn að ná
taumhaldi á Skjóna, það lítið á
eftir lausu hestunum, að þeir voru
sex, að þeir komust ekki nema á
eyrina sunnan árinnar, enda Rebbi
kominn óbeðinn, hafði hlaupið á
brúna og stóð fyrir. Þetta var svo
mikið og snarlegt óþróttaafrek að
manni um sextugt að ég var enn
þann dag í dag alveg undrandi. En
þetta atvik lýsir Steina vel hvað
hann var fljótur að hugsa og
óvílinn á hverju sem gekk. Ekki
fékk ég hann til að hella vatninu
úr stígvélinu fyrr en við áðum
næst, það var á túninu á Hofi, þá
sagði Steini og hló átt, að Skjóni
hefði oft synt með sig lengri sund
en yfir sprænuna Hörgá. Nú þegar
þetta náttúrubarn hefur lokið
lífshlaupi sínu verður minningin
sú að hann hafi verið gæfumaður.
Hann giftist Þuríði Guðmunds-
dóttur, ágætiskonu sem lifði með
honum súrt og sætt í gamla Eyrar-
landsbænum sem var fæðinga-
staður hans. Þeim hlotnaðist sú
gæfa að eignast dóttur sem ól önn
fyrir þeim gömlum og firrti þau
þeirri raun að þurfa að fara á
stofnun, sem var eitur í beinum
Steina. Það að gamalmenni fái að
kúra í skjóli barna sinna heyrir nú
nánast sögunni til á tímum stofn-
ana og mammonsdýrkunar. Að
endingu færi ég hjónunum Asdísi
og Páli eiginmanni hennar og
börnum hugheilar þakkir fyrir
þeirra fórnfúsu umönnun sem
frændi naut í þeirra garði. Ég óska
Steina einhenta velfarnaðar á
engjunum hinum megin og kveð
hann að sinni.
Hjálmar Júlíusson,
Dalvík.