Morgunblaðið - 08.02.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. FEBRÚAR 1979
vtít)
KAffinu \\ fs
•4C-;
GRANI GÖSLARI
Borða með skipstjóranum. —
Ertu vitlaus maður, — að ég
borði með áhöfninni!
131 £S!
betta er í fyrsta skipti sem búktaiari er í stólnum hjá mér!
Róleg vina, róleg vina. — Þú
ert örugglega ekki fyrsta unga
konan sem verður fyrir þeirri
reynslu að fiskibollurnar
brenna við.
f^rrPTTTíTs
fm ■ ? i % * f, , ? n ? j®
I>á hefðu þjón-
ar mínir barist
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Samæfing tveggja góðra og
reyndra spilara er auðvitað ein
helsta forsenda góðs árangurs.
En sama er hversu vel spilarar
eru samæfðir hættan á misskiln-
ingi er ávalt fyrir hendi. Og sé að
auki ímyndunaraflinu ekki hald-
ið í skefjum geta komið fyrir dýr
atvik eins og spilið f dag sýnir en
það er frá meistaramóti
Suður-Ameríku á síðasta ári.
Norður gaf, austur-vestur á
hættu. Norður
S. KD86432
Vestur H. G4 T. 8 Austur
S. G107 L. 864 S. Á5
H. K5 H. ÁD7632
T. K2 Suður T. 7543
L KDG1075 s; q H.1098 L. 9
T. ADG1096
L. A32
Norður hóf sagnir á þrem spöð-
um og tvö pöss fylgdu. Vesturvildi
ekki láta þar við sitja, valdi að
segja 3 grönd, sem var vægast sagt
vafasöm ákvörðun með áslausa
hendi og ekkert í^spaðanum. Sjálf-
sagt hefðu 3 grönd unnist en þó
ákvað austur, að 4 hjörtu væri
betri. Þá fannst spilaranum í
suður mál komið að dobla. Hann
vonaðist eftir spaðaásnum á hendi
norðurs en þá myndi spaðatromp-
un hnekkja hjartagameinu. En
austur hefði þá unnið það auðveld-
lega. Reyndar 11 slagir öruggir
með því að taka trompin og nýta
lauflitinn. En annað hefði orðið
uppi á tengingnum hefði suður
tekið fyrsta slag á tígulás og spilað
aftur tígli. Lesendur ættu líta
sérstaklega á slíkt upphaf varnar-
innar.
En víkjum aftur að sögnunum.
Eftir doblið sögðu bæði vestur og
norður pass en austur gaf
ímyndunarafli sínu lausan taum-
inn. Gat verið, að vestur hefði með
sögn sinni, þrem gröndum, ætlast
til sagnar í betri láglit? Og með
tilliti til dobls suðurs virtist
austur það sennilegt. Samkvæmt
því flýði hann í 5 tígla(!) og í þetta
sinn dogblaði suður ekki. Vildi
ekki fá þá aftur í hjartasamning-
inn enda átti hann sex slagi
örugga í tígulspili. Það varð loka-
sögnin, norður-suður fengu 400 og
frá hinu borðinu komu 150 í viðbót
fyrir þrjá niður í opnunarsögninni
þrem spöðum.
Fyrir jólin kom út bókin „Félagi
Jesús“ sem þarf áreiðanlega ekki
að kynna fyrir lesendum því svo
rækilega var hún auglýst af gagn-
rýnendum í fjölmiðlum landsins.
Blaðaskrif og umræður spruttu
upp og átti kristin kirkja í fullu
fangi með að benda fólki á þá
villukenningu höfundar sem fram
kemur í bókinni. Þar segir að
Jesús hafi verið uppreisnarleiðtogi
sem hafi ætlað með ofbeldi og
uppreisn að koma fram stefnu
sinni. Eg get ekki betur séð en að
höfundur og þeir menn sem honum
eru sammála hafi sjálfir orðið
sekir um tilraun til byltingar og
uppreisnar gegn Guði og/eða skoð-
un þeirra og trú er á helköldum
misskilningi byggð eða hér sé
aðeins um þekkingarleysi að ræða.
Árás þessi kom sem þruma úr
heiðskíru lofti yfir okkar fámennu
þjóð. Þó óvinurinn hafi læðst að
herbúðum okkar voru hermenn-
irnír í viðbragðsstöðu og veittu
óvininum strax andstöðu er þeir
sáu hættuna steðja að. Séu enn
einhverjir eftir sem ekki hafa séð
viilurnar í bókinni „Félagi Jesús"
langar mig til að taka af allan vafa
um þetta mál.
Lítum fyrst í 18. kafla
Jóhannesarguðspjalls vers 36 en
þar segir: „Jesús svaraði Pílatusi:
Mitt ríki er ekki af þessum heimi,
væri mitt ríki af þessum heimi þá
hefðu þjónar mínir barist, til að ég
yrði ekki framseldur Gyðingum,
en nú er mitt ríki ekki þaðan.“
I öðru Korintubréfi 10. kafla
versi 3—5 segir svo: „Því að þótt
vér lifum jarðnesku lífi þá
berjumst vér ekki á jarðneskan
hátt, — því vopnin sem vér
berjumst með eru ekki jarðnesk
heldur máttug fyrir Guði til að
brjóta niður vígi.“
Það er vissulega rétt að postular
Jesú og lærisveinar vígbjuggust og
gera það enn í dag en aðeins á
annan hátt en vígbúnaður fer
fram í hinum veraldlega heimi.
Vígbúnaður kristinna manna er
laus við allt sálarstríð og þreytu,
þess í stað er hann fullur af
fögnuði og Guðsfyllingu sem eng-
inn fer varhluta af. En það undar-
legasta og stórkostlegasta við
vopnin er það að þau eru aðeins
hættuleg því illa og þeim sem af
því stjórnast. Jafnvel er ekki
réttust sú skýring að þau séu
hættuleg þjónum þess illa heldur
gera þau yfirleitt gott eitt til um
leið og andstæðingurinn missir
liðsmenn. Nú og hvernig eru þessi
vopn kannt þú að spyrja og hvað
gera þau? Hvað er leyndarmálið?
Hvaða hernaðarleiðtogi vildi
ekki svar við þessum spurningum?
Já, undursamlegt er það að við
„Fjólur — mín Ijúfa"
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir Þýddi
54
að að tala um þetta og óskaði
sér þess áreiðanlega að hann
sykki í góifið.
— Ja, hún sagði það þýddi
ekki að við værum að gaspra
um allt sem við vissum því að
— Því að ...
— Ja, því að það mætti
senda fólk í fangelsi fyrir litlar
sem engar sakir. Ilún ... hún
kom með nokkur dæmi um það
hvað við segðum og gerðum ...
sem liti einkennilega út...
— Einkennilega? Bernild
lyfti brúnum spyrjandi.
— Já, þér þekkið ekki Lydiu.
Ég á við að hún getur sýnt
fram á það á tveimur mínútum
að hvítt er svart og öfugt og
fullkomiega einskisverðir hlut-
ir geta fengið óhemju þýðingu
þegar hún er búin að velta
þeim fyrir sér og litu í meira
lagi einkennilega og kannski
grunsamlega út í lögreglu-
skýrslum.
— Og J)ér eigið við að fórn-
arkrukkan falli undir þetta
með einskisverða hluti...?
Það var Jasper scm spurði.
— Ja, ég var að forvitnast
um hana, en hún sagði að það
væri áreiðanlega jafn þýðing-
arlaust og lítilvægt og annað í
þessu máli öllu ...
Ilann leit biðjandi yíir á
Ilerman Kelvin.
Bernild horfði á þau til
skiptis. Svo skellti hann aftur
bókinni sinni og reis á fætur.
— Nú hef ég víst ónáðað
ykkur alltof lengi I kvöld, sagði
hann. — Vill einhver sitja í.
— Ég ^ield að gestaherberg-
ið sé tilbúið bæði fyrir Jaspar
og Ilolm lækni sagði Magna
frænka og um stund var sem
hún hygðist bjóða lögrcglufor-
ingjanum gistingu líka en áður
en hún hafði ákveðið sig stóð
Herman upp og opnaði dyrnar.
12. kafli
Þegar Susanne lá í rúminu
sínu í stóra gestaherberginu
sem hún hafði fengið til um-
ráða fór hún að óska af öllu
hjarta að hún hefði ekki látið
Lydiu fá báðar svefntöflurnar.
því að það var alveg víst að
svefninn myndi ekki nálgast
hana í bráð.
Enn vafðist mjög fyrir hcnni
að tengja þcssa vinalcgu fjöl-
skyldu á Eikarmosabæ hinu
viðbjóðslega morði á Einari
Einarsen en sem hún lá hér og
braut heilann í myrkrinu varð
hún þó að viðurkenna að það
var eitthvað bogið við fjöl-
skyldu Martins — þótt hún
gerði sér ekki grein fyrir því
hvað það væri. Það var til
dæmis þessi fórnarkrukka full
af eitri, sem hvarf rétt áður en
þau ætluðu að skoða hana.
Stafli af peningaseðlum sem
enginn vildi gcfa neina skýr-
ingu á ... en auðvitað kom
þetta henni ekki við hvernig
þau ráðstöfuðu fjármunum
sínum ... en skrítið var þetlji
óneitanlega ... hugsanir henn-
ar flögruðu víðar.
Niðri heyrði hún að klukkan
sló eitt og síðan tvö en ekki
sótti á hana syfja enn. Hvers
vegna hafði hún ckki drifið í að
spyrja Martin um gleraugun?
Hún hefði átt að segja honum
að Lydia hefði tekið þau. Hún
hafði aðeins séð þau í einni
andrá þcgr þau voru í göngu-
ferðinni á stígnum og hann tók
þau upp en hún var viss um að
þetta voru sömu gleraugun.
En meira að segja Martin
hlaut að gera sér grein fyrir
því að þarna voru ekki á ferð-
inni gleraugu Holms læknís.
Hvers vegna hafði hann ekki
afhent þau lögreglunni? Var
ekki sannleikurinn sá, að hann
var raunverulega hræddur um,
að fjölskylda hans væri á einn
eða annan hátt flækt í málið?
Fótatak og hljóðskraf
heyrðist frammi. Það virtust
vera Martin og Jasper og
Susanne ákvað að kíkja út um
dyrnar. Fyrst Martin var ekki
farinn að sofa gat hún auðvitað
innt hann eftir þessu með gler-
t augun nú snarlega.