Morgunblaðið - 19.06.1979, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. JÚNÍ1979
KArriNU \ r
®<§f$
Það væri í lagi að setjast hjá
honum eí kominn væri vetur?
Auðvitað hef ég fyrr verið á
ski'ðum, en hvar er hraðbátur-
ínn:
Orð í tíma töluð
Kæri Velvakandi.
Tilefni þess, að ég geri þér
ónæði að þessu sinni, eru orð
Sigurðar Líndals í sjónvarpsþætti
sl. þriðjudagskvöld.. En ég hefi
sjaldan orðið ánægðari með nokk-
uð það sem sagt hefir verið á
vettvangi stjórnmálanna en hans
einarðlega málflutning, sem
sannarlega voru orð í tíma töluð.
Og ég efa ekki, að mikill meiri-
hluti þjóðarinnar sé honum sam-
mála og þakklátur fyrir það, sem
hann sagði og þorði að segja.
Þeir fámennu hálaunahópar,
sem undanfarið hafa haldið uppi
hernaði gegn þjóðinni, ættu að
vita það, hve ískyggilega heitt
landsmönnum er orðið innan-
brjósts vegna fráleitrar heimtu-
frekju þeirra og tilburða til að
knýja fram hærri laun sér til
handa, þótt allir sjái aðrir, að
enginn grundvöllur sé fyrir kjara-
bótum núna. Vilji þessir menn
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Sögn eftir opnun andstæðings
er eitt algengasta fyrirbrigði
spilsins. Flestir líta svo á, að
litarsögn í þannig stöðu lofi
fimmlit og spilið í dag er gott
dæmi um hve hættulegt það er að
segja á of lélegan lit.
Norður gaf, norður-suður á
hættu.
Norður
S. ÁKG3
H. 1094
T. 74
L. ÁKDG
Vestur Austur
S. 106 S. D8542
H. 632 H. 85
T. 962 T. ÁK5
L. 109853 L. 762
Suður
Q7
H. ÁKDG7
T. DG1083
L. 4
Reyndar eru sagnirnar ekki
allar til skráðar. En norður opnaði
á einu laufi og sýndi með því
lauflit en lofaði ekki svona sterk-
um spilum. Austur sagði þá einn
spaða og síðan varð suður sagn-
hafi í sex hjörtum.
Ekki var hægt að búast við, að
vestur fyndi tígulútspilið, sem
hefði banað spilinu örugglega.
Hann spilaði eðlilega út spaðatíu
og sagnhafi sá, að ef eitthvert
mark mátti taka á sögn austurs
var gagnslaust að svína en í
staðinn mátti koma honum í
klemmu.
Stuttu seinna voru eftir fjögur
spil á hendi.
COSPER
Ég er læknaður að fullu og veit, að ég er ekki
Napóleon!
ekki þola súrt og sætt með þjóð
sinni (og hlutskipti þeirra sýnist
ekki sérlega „súrt“ ennþá), þá
væri þeim ráðlegast að leita fyrir
sér annars staðar á jarðarkringl-
unni.
Menn tala nú orðið um
„Sturlungaöld" í landinu, og ekki
að ástæðulausu. En íslendinga
ætti að reka minni til þess, hvað
Sturlungaöldin leiddi af sér forð-
um, frelsissviptingu landsmanna.
Og líka var orsök Sturlungaaldar-
innar talin veikt eða ekkert fram-
kvæmdavald í landinu. Allt þetta
stemmir við það, sem nú á sér
stað. Alþingi og ríkisstjórn hefir á
síðari tímum verið að hamast við
að afhenda öðrum þau völd, sem
þeim ber að hafa. Löggjafar- og
framkvæmdavaldið situr eftir með
ábyrgðina — og skömmina — en
lætur ábyrgðarlausa og ófyrir-
leitna foringja ýmissa sérhags-
munahópa ráðskast með völdin í

Vestur Norður S. ÁG3 H. - T. 7 L. - Austur
S. - S. D8
H. - H. -
T. 962 T. ÁK
L. 10 Suður S. 9 H. 7 T. DG L. - L. -
Austur varð að láta tígulháspil í
síðasta hjartað, fékk síðan tígul-
slag en blindur sá um tvo síðustu
slagina.
Hverfi skelfinaarinnar
67
hurðarhúninn. Innan úr stofu
heyrðist beattónlist. Konan
hafði risið upp.
Blótsyrði hrutu af vörum
hans þegar hann fann að
dyrnar voru læstar. Hann sneri
sér við og skelfingin færðist
yfir andlit hans, en honum
gafst ekki tími til að verjast.
Eltthvað þungt skall í andlit
honum. Blóðið flæddi fram og
hljóðlaust seig hann niður.
Maðurinn sem greitt hafði
höggið tók þéttingsfast í krag-
ann og dró máttvana manninn
frá.
— Ég klófesti hann, sagði
hann sigri hrósandi, þegar
Paaske kom fyrir hornið í sömu
svipan.
— Bara þú haíir ekki
nefbrotið hann, sagði Paaske
áhyggjufullur eftir að hafa
hugað nánar að honum.
— 0, ég held mér sé nú nokk
sama um það, sagði Torp
drýgindalega og brosti. —
Aðalatriðið er að við höfum
haft hendur í hári hans og
komið í veg fyrir að hann
fremdi enn eitt morð. Það var
gott að kona þín skyldi setja
okkur á sporið. Og nú skulum
við drífa í að hringja til lög-
rcglunnar. Ég hlakka til að
afhenda hann þessum hroka-
gikk, lögregluforingjanum,
sem stöðugt hefur verið að
hæðast að okkur.
Bo var að ranka við sér. Fyrst
hélt hann að reynda konan á
barnum hefði rotað hann. Svo
áttaði hann sig á því hvar hann
var staddur. Hann þekkti radd-
ir Torps og Paaske og hann
fann brennandi sársauka í and-
litinu og það var blóðbragð í
munninum á honum.
Með erfiðismunum tókst hon-
um að skreiðast á fætur. Hann
svimaði og stundi við.
— Og ekkert vesen, sagði
Torp hryssingslega og tók í
handleginn á honum og aðstoð-
aði hann við að rísa upp.
— Það er . . . Bo reyndi að
tala en tungan þvældist fyrir
honum og hann fann að það sló
út um hann allan svita. En það
varð að gera eitthvað snarlega.
Áður en það væri of seint. Hann
ætlaði að lyfta hendinni og
benda en Torp misskildi hreyf-
ingu hans og sté skref aftur á
bak og mundaði hjólkeðjuna.
— Nú skaltu halda þér á
mottunni, Bo, sagði Paaske
fastmæltur.
Bo hristi höfuðið. Tárin
runnu niður kinnarnar og
blandaðist bióði. Hvernig átti
hann að gera þeim skiljanlegt
að innan fárra mínútna yrði
framið morð fyrir innan þessi
þykku tjöld. Hann hafði séð
hana draga hanskana á hendur
sér og taka hnífinn fram og
þreifa á blaðinu til að kanna
bitið.
— Komdu. Torp togaði í
hann í áttina að dyrum.
Fæturnir megnuðu varla að
bera hann og Torp varð að
styðja hann.
Dyrunum var lokið upp.
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku
Kirsten náfölnaði þegar hún sá
þrenninguna tröppunum.
— Megum við koma inn, frú
Elmer, sagði Torp en orð hans
voru öllu íremur skipun en
spurning.
Kirsten starði fast á blóðugt
andlit Bos.
— Hvað hafið þið nú gert,
rödd hennar var bæld.
— Það skal ég segja yður,
sagði Torp mynduglega — við
höfum bjargað lífi yðar. Ég
býst ekki við þakklæti en þér
vilduð kannski vera svo al-
mennilegar að víkja til hliðar
svo að við getum komið inn með
morðingjann.
— Þið eruð hálfvitar, æpti
Kirsten íjúkandi reið, en hún
vék þó frá.
Á leiðinni inn í stofu tókst Bo
loks að mæla af vörum skiljan-
lega setningu:
— Morðinginn er inni í
stofu, sagði hann þvoglumælt-
ur.
— Kjaftæði! sagði Kirsten og
opnaði dyrnar svo að hersingin
gæti stigið inn fyrir.