Morgunblaðið - 24.07.1979, Qupperneq 25

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. JÚLÍ1979
33
Dagný Guðbjörns-
dóttir—Minningarorð
Fædd 9. janúar 1961.
Dáin 17. júlí 1979.
Hví var þessi beður búinn ...
Vegir Guðs eru órannsakanleg-
ir, dagar eru taldir, líf er burtu
tekið, það ríkir sorg er ættingjar
og vinir hverfa frá oss burt úr
þessum heimi, en svo er nú, er við í
dag fylgjum ungri og elskulegri
vinkonu að grafarbeði, aðeins 18
ára.
Dagný var fædd á ísafirði 9.
janúar 1961, dóttir hjónanna Elín-
borgar Sigurðardóttur og
Guðbjörns Ingasonar bakara-
meistara á ísafirði, en þau hjón
eiga einnig tvo syni, Svein Inga 15
ára og Veigar Þór 11 ára.
Hún ólst upp í faðmi ástríkra
foreldra ásamt bræðrum sínum.
Ef við lítum yfir lífssögu þessarar
ungu stúlku, er ekkert nema
fagrar og ljúfar minningar sem
vekja birtu og yl í hugum þeirra er
nú syrgja, birta er lýsir upp í
dimmum dögum sorgarinnar. Hún
var sterkbyggð og hafði alltaf
verið hraust, þar til í vetur, er
ólæknandi sjúkdómur knúði á.
Það sýndi sig einmitt í því
veikindastríði hve sterk hún var
og hve mikinn viljastyrk hún
hafði.
Eg sem þessi kveðjuorð rita, var
svo heppinn að fá að kynnast
henni náið, — þau kynni hafa
orðið mér ljúf og bundin trúnaði. í
huga mínum geymi ég mynd að
góðri stúlku með framtíðar-
drauma — störf hennar og
framkoma einkenndust af góðum
huga, dugnaði og smviskusemi, ég
tel það gæfu að eiga vináttu ungs
fólks, i þeim stormviðrum lifsins
em oft móta mikið bil kynslóða á
milli.
Hann er orðinn stór sá hópur
sem ég hefi kynnst í starfi og
alltaf á sama vinnustað, stór
hópur af ungu, frísku og
skemmtilegu fólki, það samstarf
hefir oft létt lund og dregið úr
þreytu í miklu annríki.
Eðlilegt er að þurfa að fylgjast
með ungmennum í starfi, vekja
hjá því áhuga fyrir störfum og
hvetja. Dagný mín var þannig að
hana þurfti ekki að hvetja, hún
var ávallt svo svo vakandi fyrir
öllu sem gera þurfti. Þar
einkenndist allt af dugnaði og
snyrtimennsku, hennar ljúfa
skapi og blíða viðmóti.
Nú sit ég hljóð er ég hugsa um
framtíðaráætlanir hennar og svo
margt annað er við töluðum
saman um.
I síðasta mánuði um sólstöður
rofaði til í veikindum Dagnýjar.
Þá rættist ósk hennar um að koma
til Isafjarðar og fara að vinna.
Hún kom og brosti til vina og
kunningja, ekki að visu sínu gamla
hressilega brosi, en einlægu samt.
En sá tími var skammur, því
veikindin sóttu aftur með þeim
endalokum sem við nú stöndum
frammi fyrir.
Morgun einn í janúar sagði hún
við mig, að andlitið ljómaði af
ljúfu brosi — ó, hvað ég vildi að
komið væri sumar — og ég svaraði
hálfhissa: ertu farin að hugsa um
sumar núna í janúar, en þá kom
það fram, að í sumar átti hún von
á frænku sinni með lítinn son úr
fjarlægu landi, það var mikii gleði,
sem fylgdi þessari tilhlökkun, að
hitta frændfólkið. Hún var ákaf-
lega mikið fyrir börn og lítlar
frænkur og frændur hafa sannar-
lega orðið aðnjótandi allrar
hennar blíðu og umhyggju, er hún
sýndi þeim og vildi láta þeim líða
sem bezt.
En nú er sumarið komið og hún
fékk að hitta þráða ástvini, en við
biðjum þess einnig að nú ríki eilíft
sumar hjá henni, í hennar nýju
heimkynnum.
Ég bið góðan guð að gefa
foreldrum, bræðrum, ömmum
hennar og öðrum ástvinum styrk í
þeirra miklu sorg. En huggun
harmi gegn eru þær fögru
minningar sem þau og við öll
eigum um elskulega stúlku.
Við starsfólk Bókhlöðunnar
þökkum góð kynni og samsstarf og
biðjum Guð að blessa minninguna
um góðan félaga og vin.
Já, sefist sorg og tregi
þér saknendur við gröf
því týnd er yðar eigi
hin yndislega gjöf.
(B.H.)
Geirþrúður Charlesdóttir.
Þann 17. júlí s.l. lést á Landa-
kotsspítala Dagný Guðbjörnsdótt-
ir eftir erfitt sjúkdómsstríð.
Við skiljum ekki tilgang þessa
lífs. Hvers vegna er þessi góða
unga stúlka tekin frá okkur, tekin
frá foreldrum og tveimur bræðr-
um, ömmum og öðrum ástvinum?
En það er víst sama hvað við
hugsum lengi um þetta, við fáum
ekkert svar. Það er sagt að þeir
sem guðirnir elska, deyi ungir,
þess vegna trúum við því að hún
hafi verið kölluð til æðri starfa á
nýju tilverustigi, þar sem hún er
laus við allar þjáningar.
Mig langar til að minnast Dagn-
ýjar frænku minnar með örfáum,
fátæklegum orðum. Hún fæddist á
ísafirði 9. janúar 1961, dóttir
hjónanna Elínborgar Sigurðar-
dóttur og Guðbjörns Ingasonar.
Hún ólst upp á elskulegu heimili
foreldra sinna og tveggja bræðra,
Sveins Inga og Veigars Þórs, sem
nú sakna mjög systur sinnar. Hún
ólst upp við leik og störf, varð
falleg og tápmikil stelpa og allt
virtist leika í lyndi.
En s.l. haust þá syrti að. Þá fór
að bera á sjúkdómi sem átti eftir
að leiða hana til dauða. Eftir
áramótin var hún flutt hingað
suður á gjörgæsludeild Landa-
kotsspítala, þar sem hún naut
frábærrar umönnunar starfsfólks.
Móðir hennar kom með henni
suður og var hjá henni í allan
vetur, og faðir hennar, sem hún
þráði að hafa líka hjá sér, kom
suður til hennar eins oft og hann
gat, þau gerðu allt sem þau gátu.
Þau ætluðu ekki að láta einkadótt-
urina af hendi átakalaust.
Hún Dagný sýndi óskaplegan
dugnað í sínum veikindum, hún
kvartaði ekki og reyndi að dylja
sjúkdóm sinn fyrir öðrum. Öðru
hvort virtist von um bata og fyrir
rúmum þremur vikum fékk hún að
fara vestur til ísafjarðar og vera á
heimili sínu og ég held að ég megi
segja að það hafi verið dásamleg-
ur tími fyrir þau öll. Ég hitti hana
á heimili hennar nokkrum dögum
áður en hún lést, þá sagði hún við
Kjörorð skata er „Vertu viðbú-
inn“. Þó er það svo, að það er erfitt
að sætta sig við, að Sveinbjörn
Þorbjörnsson sé dáinn — farinn
heim — eins og við skátar segjum
um látna vini okkar. Þó vissum
við, að hann hefur um árabil ekki
verið heill heilsu.
Sveinbjörn var óvenju heil-
steyptur maður og þroskandi að
alast upp með honum og kynnast
honum í starfi og leik. Þar kom
margt til. Hann ólst upp á góðu
heimili á Baldursgötunni, þar sem
hinar fornu dyggðir voru í háveg-
um hafðar: Hjálpsemi, reglusemi
og alúð við hvert verk, sem unnið
var. Þeir bræður voru samhentir
þó aldursmunur væri nokkur. Síð-
an gerðust þeir allir skátar og
voru á árunum fyrir stríð og fyrst
á eftir leiðandi foringjar í skáta-
starfinu í Reykjavík. Fyrst í Vær-
ingjafélaginu og síðan í Skátafé-
lagi Reykjavíkur. Þegar talað var
um „bræðraveldið" vissu allir
hverja var átt við og sýnir á
jákvæðan hátt eingöngu, hve mik-
ið þeir lögðu af mörkum. Bræð-
urnir fjórir, Björgvin, Þorsteinn,
mig, að það væri svo dásamlegt að
vera komin heim. Þá hélt ég ekki
að það yrði í síðasta skipti sem ég
sæi hana. En hún veiktist skyndi-
lega og fóru foreldrar hennar með
hana suður þar sem hún andaðist
tveimur dögum seinna.
Þó að okkur finnist veröldin
köld og drungaleg í kringum okkur
núna þá verðum við að hugsa um
það, að nú er hún laus við allar
þær þjáningar sem hún varð að
þola, og við vitum að vel hefur
verið tekið á móti henni Dagný af
þeim sem á undan eru farnir.
Að lokum sendum við hjónin.
dætur okkar og móðir mín innileg-
ar samuðarkveðjur til foreldra,
bræðra og allra aðstandenda.
Við Ellu, Búbba og bræður
hennar vil eg segja þetta: Þið eigið
um sárt að binda núna, en þið
eigið ekkert nema failegar minn-
ingar um góða dóttur og systur og
þær minningar verða ykkur alltaf
bjartar og fagrar. Að síðustu óska
ég Dagnýju frænku minni guðs-
blessunar í nýjum heimkynnum.
Sigríður Pétursdóttir.
Mikið finnst manni oft erfitt að
trúa staðreyndum lífsins og þá
sérstaklega þegar ung stúlka í
blóma lífsins er tekin í burt frá
okkur.
Elsku Dagný frænka okkar lést
í Landakotsspítala 17. júlí, ná-
kvæmlega 6 mánuðum eftir að
sjúkdómur sá er hún leið af kom í
ljós.
Átján ár finnst okkur ekki
langur tími þegar líta á til baka,
að þeim tíma er lítil stúlka
fæddist á ísafirði, fyrsta barn
foreldra sinna, Elínborgar Sigurð-
ardóttur og Guðbjörns Ingasonar.
Dagný var aðeins á fjórða ári
þegar hún kom með sól og gleði á
heimili okkar og var hjá okkur í
nokkra mánuði, þessi tími er
okkur öllum eftirminnanlegur, því
hvað þótti krökkum skemmtilegra
en að fá litla, káta hnátu að leika
sér að.
Fljótlega komu í ljós þeir eigin-
leikar sem einkenndu Dagný allan
hennar tíma, rólyndi, trygglyndi
og góðvild sem hún var alltaf
tilbúin að veita af, þá ekki síst
gagnvart börnum og ömmunum
hennar tveim. Okkur eru minnis-
stæð sumurin sem hún var 12 og
13 ára, að við báðum haná að
passa strákana okkar, ekkert var
henni ljúfara og gleðisvipurinn á
andlitinu leyndi sér ekki. Ekki gat
hugsast betri barnfóstra, litlu
frændurnir hændust að henni,
hún var þeim svo góð og trygg. Já,
Dagný unni börnum eins og her-
bergi hennar bar vott um, þar áttu
myndir af börnum stóran sess.
Við fórum í Danmerkurferð með
Dagný og eigum ljúfar minningar
um, betri ferðafélagi gat ekki
hugsast, það var alltaf allt í lagi
Sveinbjörn og Sigurbjörn, voru
þekktir af störfum sínum, þar fór
saman dugnaður í skátastarfinu,
áreiðanleiki og reglusemi, sem
hverju ungmenni var þroski að
kynnast, hvort sem það var í
sKatastarfinu í borginni eða í
útilegum. Þau eru mörg skátamót-
og þótt orðin væru ekki alltaf
mörg þá lýsti svipurinn meiru, og
hláturinn hennar smitaði alla.
Fleiri utanlandsferðir fékk Dagný
að fara og það er manni gleðiefni
að á ekki lengri tíma hafi hún þó
náð að upplifa svo margt.
Síðustu sex mánuðirnir voru
erfiður tími fyrir Dagný en hún
stóð sig með prýði, kvartaði ekki
og ef spurt var hvernig liði, var
svarið ætíð „vel“, og hún reyndi að
leyna ef eitthvað var. Heitasta
óskin í þessari löngu legu var að fá
að komast heim, vestur atísafjörð
í bæinn sinn þar sem henni leið
svo vel, og var það mikil gleði-
stund þegar hún fékk að fara
vestur og vera síðustu vikurnar í
faðmi fjölskyldunnar og vinanna.
Þetta er erfið stund fyrir Ellu
Boggu og Búbba og bræður hennar
tvo sem í dag kveðja dóttur og
systur sem þau unnu svo heitt,
dóttur sem alla tíð bar þeirra hag
svo mjög fyrir brjósti. Við vonum
að minningin um elskulega dóttur
sem fékk að sofna vært án þess að
kveljast verði þeim huggun á
þessari stund.
Starfsfólki á gjörgæsludeild
Landakotsspítala sem Dagný tók
svo mikilli vináttu við, þökkum við
alla umhyggjuna og vináttuna,
sem það veitti henni síðasta hálfa
árið. 4
Við þökkum Dagnýju fyrir allar
samverustundirnar, minpingin
um hana mun lifa með okkur alla
tíð.
Góði guð veit þú foreldrum
Dagnýjar,* bræðrunum Sveini,
Inga og Veigari Þór styrk á
þessari sorgarstundu.
Fjölskyldan Hlíðarvegi 17.
Hversu vanbúinn er maður ekki
alltaf dauðanum? Síðastliðinn
þriðjudag, á leið um bæinn, veitti
ég athygli íslenska fánanum
blaktandi í hálfa stöng svo til við
hvert hús. Ég spurði unga stúlku,
in, sem þeir lögðu grunninn að
með starfi sínu.
Sveinbjörn varð snemma skáti
og gekk þá fyrst í Skátafélagið
Væringja. Honum voru fljótt falin
foringjastörf enda traustsins
verður. Hann var flokksforingi og
síðar sveitaforingi, en síðan í
stjórn Skátafélags Reykjavíkur,
þar sem hann vann manna mest
að uppbyggingu skátastarfsins í
Reykjavík. Það var ekki að ófyrir-
synju, að honum voru um langan
tíma falin gjaldkerastörf og um-
sjón fjármála. Þar nutu sín vel
miklir hæfileikar hans. Mér er
ennþá minnisstætt samstarf okk-
ar við fyrsta stóra sameiginlega
landsmót skáta hér á landi —
Þingvallamótið 1948. Þar sá hann
um fjármálin og lagði að miklu
þær línur, sem síðan hefur verið
stuðst við.
Síðan var oft leitað til Svein-
bjarnar, þegar mikið þótti þurfa
við og var alltaf jafngott að leita
ráða hjá honum.
Síðustu árin hindraði heilsa
hans, að hann gæti tekið meiri
þátt í félagsstarfi, en hugurinn
var alltaf jafn opinn og því gott að
hitta Sveinbjörn og ræða við hann
um framgang skátastarfsins. Þar
hafði ekkert breyst.
Nú er Sveinbjörn farinn heim
og skátahreyfingin misst einn
sinn besta liðsmann, skáta, sem
sem var að flagga í garði foreldra
sinna, hver væri dáinn. Hún
Dagný hans Búbba bakara, hún dó
í gærkvöldi. Helfregnin kramdi
hjartað og doði fyllti sálina. Þó
vissi ég að þessi unga stúlka hafði
barist við lífshættulegan sjúkdóm
í rúmt hálft ár. En einhvern
veginn vildi ég ekki trúa öðru en
læknavísindin og æskan mundu
sigra í þessu mikla stríði. Ef til
vill fannst mér líka að Drottinn
mundi láta sér nægja eitt líf, úr
þessum aldursárgangi ísfirskra
ungmenna að sinni. En vegir Guðs
eru órannsakanlegir sem fyrr og
við máttlitlir menn megum oss
þar einskis.
Dagný var dóttir hjónanna
Elínborgar Sigurðardóttur, Páls-
sonar frá Nauteyri og Guðbjörns
Ingasonar bakarameistara,
Eyjólfssonar skósmiðs á Isafirði.
Hún var fædd á ísafirði 9. janúar
1961 ejst þriggja barna foreldra
sinna. Bræður hennar eru Sveinn
Ingi 14 ára og Veigar Þór 11 ára.
Eg þekkti Dagnýju ekki vel og
e.t.v. voru þeir fáir sem það gerðu.
Hún var frekar dul að eðlisfari og
bar ekki tilfinningar sínar á torg,
eða æðraðist svo aðrir heyrðu. Þó
leyndist engum, sem til hennar
þekkti, miklir og sérstæðir mann-
kostir sem löngu voru komnir í
ljós þótt aldurinn væri ekki hár.
Hún starfaði hjá mér um tíma um
fermingaraldur. öll störf voru
leyst af hendi af dugnaði og
sérstakri umhyggjusemi og oftast
hafði hún innt af hendi störf, sem
flestir leiða hjá sér, áður en hún
var beðin um það. Hávaðalaust
voru verkin unnin, hratt og lipur-
lega svo unun var á að horfa.
En nú er hún horfin og við
sjáum hana ekki eða verkin henn-
ar oftar hérna megin. Fátækleg
orð mega sín lítils í sorginni. Þetta
eru erfiðir dagar hjá Ellu og
Búbba og bræðrum hennar og fátt
sem huggar. Þó er gott að vita að
minningin um stúlkuna þeirra er
flekklaus og heiðrík. Okkur ínu er
erfitt um mál þessa döpru daga,
en við trúum því að börnin okkar,
frumburðir mæðra sinna og sterk-
ustu stoðirnar í framtíðardraum-
um ungra hjóna, sitji brosandi og
hamingjusöm í fegurð himinsins
og gróðursetji þar fegurstu blómin
við heimreiðina, sem við öll eigum
eftir að ganga. En þangað til við
hittum þau aftur þar sem ham-
ingjan og gleðin eru eilíf, erum við
bundin lífinu hérna megin.
Drengirnir þurfa ástúð og um-
hyggju og hjól tímans sefar sár-
ustu sorgina. Góður Guð líknar ef
aðeins er til hans leitað. Ég bið
hann að blessa minninguna um
þessa ungu efnisstúlku og að hann
gefi foreldrum hennar og bræðr-
um svo og öðrum ástvinum styrk í
sorg þeirra og trega.
Úlfar Ágústsson.
vildi í engu vamm sitt vita og
ávallt var viðbúinn.
Við eldri skátar söknum nú góðs
vinar, sem ánægjulegt var að
kynnast, sem unglings og fulltíða
manns. Við og skátahreyfingin á
íslandi þökkum hin miklu störf,
sem unnin voru, og hin ánægju-
legu og þroskandi kynni um ára-
tuga skeið.
Aðstandendum færum við þakk-
ir og sendum samúðarkveðjur
okkar.
Páll Gfslason.
Afmælis og
minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast f
sfðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þær
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu línubili.
Sveinbjörn Þorbjörns-
son—Minningarorð