Morgunblaðið - 03.06.1980, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. JÚNÍ 1980
17
... þeir fara í kaf
Sigmundur kominn á þurrt og or
furdu brattur, ab þvl ar áhorfand-
um fannat.
og fljóta niöur ána.
Ljósnt. Mbl. Kristján.
Nokkrir rallarana komnir undir þak. Frá vinstri: Hólmgeir Hermannsson,
Kjartan Stefánsson, Haraldur Þórarinsson og Stefán Kjartansson.

brotsmaður með meiru, en hann
varð fyrir þeirri „skemmtilegu"
reynslu að fljóta um hundrað
metra vegalengd niður eftir
Laxá í Aðaldal. „í fyrra var ég á
öllu öruggari farkosti, en það
var slanga úr gröfu og var hún
með botni í. Sá farkostur hefði
ekki sokkið meðan loftið hefði
haldist í,“ sagði Sigmundur.
„Það var allt í lagi að vökna
þarna áðan, enda er ég vanur að
vera við ár. Það var fyrst í fyrra
sem ég fór niður á sem var
eitthvað svipuð þessari, en það
var í Hörgá. Þá varð ég fyrir því
óhappi að reka árina í botninn,
en Hörgá er grynnri en Laxá, og
brotnaði árin. Ég stefndi þá á
hættulegar flúðir og reyndi að
róa í land með árarbrotninu. Þá
kom eitthvað fát á mig og
bátnum hvolfdi, höfuðið snéri
niður og ég fastur í bátnum.
Einhvern veginn tókst mér að
losna úr bátnum og reyndi síðan
að bjarga árinni. Þá missti ég
bátinn og endirinn var sá að
setan úr honum týndist. Eftir
þessar hrakfarir fékk ég fyrst
bakteríuna fyrir alvöru," sagði
Sigmundur.
„Ferðin sem við fórum áðan
var mjög skemmtileg. Ég þekki
ána nokkuð vel og reyndi að
segja félaga mínum til, en hann
þekkir ána minna. Þegar við
vorum komnir undir brúna, sem
er fyrir ofan Heiðarendann, þá
rerum við í flúðina sem þar er,
en aldan var það mikil að bátinn
fyllti strax og hann sökk. Við
létum það ekki á okkur fá og
óðum í land, helltum úr bátnum
og fórum af stað aftur. Þegar
komið var að brúnni tók bátinn
niðri öllum að óvörum því áin er
frekar djúp þarna. Sem betur
fer gerðist ekkert meira þar og
við héldum áfram. Strax og við
komum út í fyrstu flúðina sem
er fyrir neðan brúna þá sökk
báturinn aftur og fórum við þá í
bólakaf. Við flutum niður flúð-
ina meira og minna í kafi og
hafði ég mestar áhyggjur af
félaga mínum og fannst hann
vera nokkuð mikið í kafi. Ég
held að ég hefi flotið eina
hundrað metra niður ána, en
félagi minn nokkru lengra.
Þetta er í sjálfu sér ekkert
hættulegt, það er alltaf hægt að
stöðva sig á Heiðarendaflúðinni
þarna fyrir neðan. Þegar niður
var komið óð ég í land með
bátinn, en Friðrik komst í land
hinum megin árinnar. Ég hafði
mjög gaman af þessu, þetta er
ákaflega skemmtileg íþrótt, en
getur samt verið varasöm ef
menn eru óvanir og ósyndir. En
við vorum með hjálma og í
björgunarvestum þannig að
þetta var ekkert tvísýnt. Þegar
menn lenda í ánni þá er það
aðalatriðið að reyna að halda
sér við yfirborðið, maður getur
hvorki synt né stjórnað sér,“
sagði Sigmundur.
„Ef keppni sem þessi verður
næsta sunnudag þá ætla ég að
taka þátt, jafnvel á þessum báti,
þó að hann sökkvi undan manni.
Takmarkið er ekki að vinna,
heldur aðeins að vera með. Það
ættu sem flestir að reyna þetta,
því menn trúa ekki hve
skemmtilegt þetta er fyrr en
þeir reyna það sjálfir,“ sagði
Sigmundur Ofeigsson.
Spenning-
urinn vegur
fyllilega upp
á móti kuld-
anum
— segir Friðrik
Stefánsson
„Það er ekki langt síðan ég
byrjaði á þessu,“ sagði Friðrik
Stefánsson, vatnarallari í sam-
tali við Mbl., en Friðrik var
annar þeirra sem fór á kaf í
Laxá, þegar bátur sökk undan
honum og félaga hans.
„Þetta hófst allt með því að
ég og félagi minn byrjuðum á
að æfa fyrir keppni sem halda
átti á Laxá í fyrra, en af þeirri
keppni varð þó ekki. Við æfð-
um okkur á Glerá á plastbáti,
en áin er frekar grunn og
bátinn tók oft niðri,“ sagði
Friðrik. „Það var auðvitað
mjög gaman að fara niður
Glerá, en það var ekkert á við
að fara Laxá, það var leikur
einn miðað við þetta. Við
Sigurmundur, en hann er fé-
lagi minn, höfum einnig farið
niður Hörgá á eins manns
kajak. Maður varð reynslunni
ríkari og hafði auðvitað gaman
af,“ sagði Friðrik.
„Það er ekki hægt að gera
sér grein fyrir því hvernig það
er að vera á svona báti fyrr en
maður reynir það sjálfur, þeg-
ar út í ána er komið þá tekur
alvaran við, maður hugsar ekki
um annað en að reyna að
standa sig og fara ekki á kaf.“
„Þegar við fórum niður flúð-
ina fyrir ofan Heiðarendann
þá fyllti bátinn og við fórum í
kaf, báturinn beinlínis sökk
undan okkur. Þá var ekki
annað að gera en að láta
strauminn bera sig niður á
lygnuna og ná þannig í land.
Ég var meira og minna í kafi,
en reyndi bara að halda höfð-
inu upp úr vatninu. Mig rak
niður flúðina, en áin skiptir
sér þarna um hólma og stefndi
báturinn niður eystri kvíslina.
Þá varð ég var við það 'U) band
sem önnur árin var bundin í
var flækt um löppina á mér, en
ég stefndi hins vegar á fleygi-
ferð á hólmahornið. Ég var
búinn að missa af mér hjálm-
inn og var hætt að lítast á
blikuna, en þá tókst mér að
losna úr flækjunni. í þann
mund lenti ég á hólmahorninu,
en meiddi mig þó ekkert. Þá sá
ég hjálminn fljóta fram hjá
mér og ákvað þá að reyna að
bjarga honum. Ég kastaði mér
á eftir honum út í vestri
kvíslina, en þá greip mig sterk-
ur straumur og fór ég á
bólakaf. Það þýddi ekkert að
reyna að synda, ég reyndi
aðeins að halda höfðinu upp úr
og þannig flaut ég niður flúð-
ina, líklega um 150 metra
vegalengd. Ég var ekkert
dasaður eftir volkið, nema
síður væri, og tókst að bjarga
hjálminum. Mér var heldur
ekki kalt, a.m.k. ekki á meðan
ég var í ánni, spenningurinn
vegur fyllilega upp á móti
kuldanum, en hins vegar fór
mér að kólna þegar upp úr var
komið.
Auðvitað ætla ég að halda
áfram í þessu, en ætla þó að
reyna að útvega mér annan bát
fyrir næstu ferð,“ sagði Frið-
rik Stefánsson vatnarallari.