Morgunblaðið - 03.06.1980, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. JÚNÍ1980
37
bar fundum okkar að vísu sjaldnar
saman en áður. Þ6 kom það fyrir,
að við hittumst, og mér þótti alltaf
vænt um að skynja einlægan
áhuga hans á þeim störfum, er ég
hafði með höndum. Vorið 1979
eyddi ég með honum sólskinsstund
í garðlandi hans á Vatnsendahæð.
Frá þeim fundi er mér minnisstæð
sú kyrrð og rósemi, er settu mark
sitt á framkomu hans og orðræðu,
og mér varð á að hugsa, að þannig
mundi sá einn mæla, er sáttur
væri við Guð sinn og mennina
líka. Þetta verður síðust endur-
minning mín um hinn látna heið-
ursmann: sólin, moldin, ilmurinn
úr skauti jarðar — hið ljúfa
viðmót mannsins sjálfs. Nú þegar
hann er lagður til hinztu hvíldar,
sendum við hjónin innilegar sam-
úðarkveðjur til eftirlifandi konu
hans, frú Ásu Sigurðardóttur, og
til sona þeirra, Leifs, Atla og
Braga og fjölskyldna þeirra.
Sigurður Markússon.
Á hinu fornfræga höfuðbóli og
um skeið menntasetri — Möðru-
völlum í Hörgárdal — sá Steinarr
St. Stefánsson dagsins ljós í fyrsta
sinn. Á þeim stóra stað átti hann
frumrætur í frjóum jarðvegi, bæði
traustar og djúpgengar. Af þeim
óx sá sterki meiður manndóms og
menningar í fari hans, sem alla tíð
auðkenndi öðlinginn. Nú er hann
horfinn af sviði þessa heims átta-
tíu og fjögurra ára að aldri.
Þótt ég sé Norðlendingur úr
nágrannasveit uppruna hans
kynntist ég ekki Steinarri fyrr en
leiðir okkar lágu saman árið 1946
— ég þá nýkomin til íslands eftir
langa útivist erlendis. — Þá átti
hann að baki veglegan feril at-
hafna, lengst sem útibússtjóri
Kaupfélags Borgfirðinga í
Reykjavík, en áður á vettvangi
búskaparlegra hlutverka, á árun-
um 1920—1924 við landmælinga-
störf hjá Búnaðarfélagi íslands og
um skeið sem meðeigandi og
útgefandi búnaðarblaðsins Freys,
en Steinarr var búfræðingur að
menntun.
Leiðir okkar lágu inn á sömu
götu þegar við með fleirum stofn-
uðum fuglaræktarfélagið Hreiður.
Var hann þá enn útibússtjóri, en
hvarf skömmu síðar frá því hlut-
verki og gerðist starfsmaður bú-
vörudeildar SÍS og var þar fastur
starfsmaður til ársins 1968. Þar
fylgdist ég gjörla með starfshátt-
um hans, en nánust urðu okkar
kynni í félagslega framtakinu,
misfellulaus og ánægjuleg í alla
staði. Hliðstæð vottorð gefa hon-
um allir þeir samstarfsmenn
hans, sem ég þekki, einróma:
„Vandfundinn er og verður
stundvísari, hirðusamari og heil-
steyptari aðili í hverju starfi og í
hvívetna".
I viðhorfum til verkefna fram-
tíðarinnar var Steinarr enginn
bjartsýnismaður, en í allri athöfn
trúði hann á góðan árangur enda
þátttaka hans og aðild svo heil-
steypt og verkum af hans hendi
svo hagað, að þau hlutu að bera
starfsmanninum vegleg vottorð.
Gleggst merki gefur að líta í
bókum og skýrslum frá hans
hendi, er sýna og sanna nærfærni
og kostgæfni hirðumannsins.
Raunsæi var auðkenni öðlings-
ins en um réttsýni til framtíðar-
hlutverka gat farið á ýmsa vegu
nema grandskoðuð væru og af
gjörhygli vegin af hans hálfu.
Hann unni framförum og sérlega
er þær voru grundvallaðar og
unnar á traustum forsendum, það
var nákvæmlega í stíl við hans
lífsviðhorf öll.
Á æskuárum var Steinarr
áhorfandi og þátttakandi í rækt-
unarstörfum að þeirra tíðar hætti,
í þess orðs fyllstu merkingu. Eitt
af aðalsmerkjum hans var líka að
rækta vel garðinn sinn.
Til hinstu stundar trúði hann á
mátt moldarinnar og í eiginlegri
merkingu skal sú fullyrðing stað-
fest með því að tjá, að þrátt fyrir
háan aldur ræktaði hann garð
sinn langt frá heimilinu, heima-
reiturinn við húsið á Hofteigi 14 í
Reykjavík var honum allt of lítill
athafnastaður. Þess vegna lagði
hann á sig langa göngu og mikla
fyrirhöfn til þess að koma fræi í
mold að vori og uppskera árangur
starfsins á haustnóttum. Slíkur
var hugur og athöfn til hinstu
stundar. Hann var enn ekki upp-
gefinn að yrkja gróðurmold og
móðurfold.
í hversdagsönn heimilisins stóð
eiginkonan, hin frábæra húsmóð-
ir, Ása Sigurðardóttir, við hlið
hans og í félagi hlutu þau að bera
þunga þess andbyris, sem flestum
mætir á langri leið, en hjúskapur
þeirra stóð í hálfa öld og vel það.
Og sólskinsstundir hafa þau átt
bæði bjartar og fagrar. Hinu er
ekki að leyna, að sviptivindar
örlaganna lögðu stundum leið sína
að garði fjölskyldunar, einkum á
vegum afkomendanna, en þá var
aðstoð öldnu hjónanna alltaf vís
til að létta andstreymið.
Þrír gjörvilegir synir þeirra
hjóna komust allir til mennta,
hver á sínu sviði, rækja hlutverk í
þjóðfélaginu með sóma og ávaxta
þannig gott uppeldi og alla önn í
hvívetna, Atli sem blaðamaður,
Leifur sem tæknimaður og Bragi í
starfi varasaksóknara. Merki önd-
vegismannsins er fallið. í dagfari
öllu var festa, trúmennska og
nákvæmni og hreinskilni meðal
auðkenna hans. Fjölskylda mín og
ég söknum vinar að leiðarlokum,
en eigi má sköpum renna. Far þú i
friði, Steinarr, vinur sæll og friður
Guðs þig blessi. Haf þú þökk fyrir
allt og allt.
Gísli Kristjánsson.
+
Maöurinn minn,
HJÖRLEIFUR PÁLSSON,
Hólmgarði 8,
sem lést í Borgarspítalanum 26. maí, veröur jarösunginn frá
Fossvogskirkju miövikudaginn 4. júní kl. 15.
Fyrlr hönd vandamanna,
Unnur Jónsdóttir.
----------------------\
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrir vara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið af marggefnu tilefni að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Minning:
Haukur Jóhann
Sigurðsson
Haukur J. Sigurðsson lést að
morgni 23. maí á Landakotsspít-
ala eftir erfið veikindi.
Hann var fæddur í Reykjavík
28. júlí 1919, sonur hjónanna
Sigurbjargar Jóhannsdóttur og
Sigurðar Jónssonar frá Laug.
Haukur var við nám í Bændaskól-
anum á Hólum er faðir hans lést
árið 1936, lífsstarf Hauks var þó
ekki við búskap, heldur fetaði
hann í fótspor föður síns og
gerðist bifreiðastjóri, enda mun
hann ekki hafa verið hár í loftinu
þegar hann settist fyrst undir
stýri, sem marga mun reka minni
til.
Haukur ók fyrst vörubíl föður
síns eftir fráfall hans, síðan áætl-
unarbílum hjá Steindóri, en sein-
ustu ár vann hann sem vagnstjóri
hjá Strætisvögnum Reykjavíkur.
Óhætt er að segja að farþegum
Hauks hafi liðið vel í bíl með
honum, enda var hann bílstjóri,
sem allir báru traust til, ferðirnar
urðu margar og margvíslegar.
Haukur var farsæll bílstjóri og iét
ekki ys og þys umferðarinnar
raska ró sinni. Það var ekki
ósjaldan þegar öðrum lá á að hann
í rólegheitum taldi upp að tíu, en
það var hans háttur að benda
okkur hinum á að vera ekki með
neinn æsing út af smámunum.
Haukur giftist Helgu Guð-
mundsdóttur frá ísafirði árið
1944, þau eignuðust fimm börn:
Sigurður giftur Ásu Kristjáns-
dóttur, Sigrún gift Steinþóri Júlí-
ussyni, María gift Leifi Isakssyni,
Guðrún gift Sigurbergi Sigsteins-
syni og Ásrún. Eina dóttur átti
Haukur fyrir, ídu.
Það var eitt í fari Hauks, sem
kemur upp í hugann við minning-
una, samband hans við börnin,
enda hændust þau að honum, það
var eins og hann skildi þau best,
sérstaklega þau minnstu, hann
átti líka því láni að fagna að
umgangast afabörnin meðan
heilsa leyfði, þær eru líka ófáar
tærnar, sem hann taldi á litlum
fótum.
Guð blessi minningu hans.
Sigurjón,
Auður Björg
við
gluggann
eftirsr. Árelius IMielsson
heimi, með sínum dunandi foss-
um, hvíslandi skógum, blikandi
ströndum og stundum, allri sinni
mannlegu fegurð, sinni auðugu
víðáttu.
Að samlaga mig umhverfinu
ljúflega,
að gleðjast yfir að vera með
frá vöggu til grafar,
að æfa hugann daglega við
auðug viðfangsefni,
að vera óttalaus, glaðvær og
raunsær, opinn fyrir töfrum
náttúrunnar, ljósi og varma, en
líka myrkrum og grimmd,
að sofa, vaka, eta og skemmta
mér,
VORIÐ
veldi lífsins
„LM er vaka, ximsteinn xreða.
Guði viirt en ekki mold.~
Lonxfellow.
íslenzkt vor, með öllu sínu
sigrandi geislaveldi, þar sem
sólarhringur hver verður eilífð
ljósi vígð, er sannarlega undir
yfirskriftinni: „Himneskt er að
lifa.“
Hvert vaknandi fræ á freðnum
sverði er sannarlega lifandi og
lifandi tákn, þar sem hvert
augnablik við geislablik og sign-
ingu frá sunnu himins verður:
MLífsnautnin frjóa, aleflinvc andans
«K athöfn þörf.“
Æðsta gjöf himins að lifa.
Lífskrafturinn er þá gullið til
vöxtunar úr greip leyndardóm-
anna, sem við nefnum Guð.
Og aldrei hefur okkar jörð
veizt sá kraftur á fegri og
fullkomnari hátt í mannlegu
holdi en í Kristi. Enda segir eitt
íslenzku skáldanna:
«l>ú Jesús ert lífió.**
Þannig getur samstarf og
samruni efnis og anda, aflið, sem
á heilans þráðum þýtur orðið hið
æðsta, ef mannssálin megnar að
samræma það á réttan hátt í
orðunum að lifa.
Þá verður dagur hver eitt
dýrðlegt ævintýr. En til þess
þarf sívakandi hug, heitar þrár
og hreint hjarta, sem undir valdi
þróttmikils vakandi og fórnandi
vilja mótar stund og stað til
fegurðar, friðar og gleði.
Þannig getur hversdagsleikinn
orðið helgidómur hins hæsta og
helgiþjónustan, helgisiðirnir,
helgiklæðin, allt táknað með
yfirskriftinni að lifa — lifa í
orðsins fegurstu merkingu.
Göfug mannslíf er æðsta lista-
verk jarðar. Af því mótast og
skapast öll listaverk huga og
handar.
Einn göfgasti andi norrænna
ætta og þjóða, sem lifði og lézt á
þessari öld hefur lýst sinni
lífsnautn, sínum lífsdegi á leið,
sem ég lít hér við gluggann í sól
vormorguns.
Mikið vildi ég að margir læsu
og lærðu þessa lífsspeki hans,
sem Heilög ritning væri full-
sæmd af. Hann segir:
Ég beiti lífskrafti mínum
daglega til þess:
Að halda fast við sannleikann,
að vera skilyrðislaust heiðar-
legur í öllu,
að ganga með bros á vör og
heiðríkju í huga,
að vera með opinn og jákvæð-
an skilning gagnvart gjörvallri
tilverunni, þessum dásamlega
að sætta mig við veðrið sér-
hvern dag, hvernig sem það er,
einn á minni göngu,
að hlusta á lífsspeki í Ijóðum,
orðum og tónum hinna miklu
meistara.
Að leita í spurn óttalaust en
efagjarn á heiðarlegan hátt,
tileinka mér enga hugsjón án
gagnrýni,
að eignast vini og vera heill og
tryggur,
að taka öllu, sem að höndum
ber án þess að mögla og aumka
sjálfan mig,
að sigra og tapa með sömu ró,
sama jafnvægi,
að lifa.
Ættum við ekki að reyna að
fylgja honum eftir fáeina daga,
hvernig sem honum tókst þetta.
Hann sem er sagður vegurinn.
sannleikurinn og lífið gat lifað
á þennan hátt.
Eitt er víst, hér er lýst kristi-
legum hugsunarhætti gagnvart
hinu æðsta í himni og heimi sem
heitir lif.
Og við sjálfan Alföður hefur
Islendingur sagt:
Allt lofsyngur lífið — og lífið
er - þú,
Lífið — lífið — að lifa í veldi
hins gróandi vors er gæfan æðst.
Árelius Níelsson.