Morgunblaðið - 14.01.1982, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 1982 3 1
Minning:
Svanur Laurence
Herbertsson
Faeddur 27. febrúar 1950
Dáinn 7. janúar 1982.
Aldrei er svo bjart yfir öðlingsmanni,
að eigi geti syrt jafn sviplega og nú.
Og aldrei er svo svart yfir sorgarranni,
að ekki geti birt fyrir eilífa trú.
Dagur er að kvöldi kominn, við
starfsfólkið í mötuneyti varnar-
liðsins höfum lokið tveim löngum
vinnudögum. Framundan er frí-
helgi, við kveðjumst hress og kát
og hver og einn heldur heim til
sín. „Skemmtu þér vel um helgina,
sjáumst heil á mánudag."
En eigi má sköpum renna, það
hafa ekki allir náð heim til sín
þetta kvöld. Morguninn eftir frétt-
um við að enn eitt umferðaslysið
hafi orðið, og í þetta sinn eru það
„strákarnir okkar" sem eru fórn-
arlömbin. Einn þeirra er dáinn, en
tveir liggja slasaðir á sjúkrahúsi.
Hversu óviðbúin og vanmáttug
við erum ávallt til að taka slíkum
fréttum verður ekki með orðum
lýst. Við stöndum upp í þögulli
spurn, sem þó er heldur þýðingar-
lítil! Við verðum að trúa þessari
staðreynd, það er guð einn sem
ræður hvenær og hvern hann kall-
ar. Núna er það tími Svans, sem
útrunninn er, svo fá ár hefur hann
ætlað honum hér á jörðu, en kall-
ar hann nú til starfa í æðri heimi.
Ekki á þetta að vera neitt æfi-
ágrip, heldur einungis örfá kveðju
og þakklætisorð.
A stórum vinnustað, þar sem
fólk vinnur saman meira en hálf-
an sólarhring í einu, fer ekki hjá
því að óvenjumikil sameining
myndist, við verðum eins og ein
stór fjölskylda, sem stendur sam-
an jafnt i sorg sem gleði.
Það var líka hljóður samheldin
hópur sem mætti til vinnu mánu-
dagsmorguninn. Þrátt fyrir að
matsveinar af mótvaktinni hefðu
komið til hjálpar, var tómið svo
„í kirkjugarði köldum hér.
nú köklu fræi sáum vcr.
í aldingardi cilífdar,
nú andinn nýtur blómgunar.“
Undanfarna daga hefur mikið
verið rætt um kuldann sem hér
hefur verið. En þegar mér barst
helfregn vinar míns, þá fannst
mér kuldinn úti ekki skipta máli. í
gegnum huga minn runnu hlýjar
minningar frá okkar ánægjulegu
og skuggalausu samverustundum
um borð í gamla Fjallfossi og síð-
ar Brúarfossi. Þór Skaftason yfir-
vélstjóri, nú síðast á Stuðlafossi,
andaðist um borð í skipi sínu 4.
janúar, sem þá var statt í Boul-
ogne í Frakklandi.
Mér er ljúft að minnast hans,
þessa góða drengs, þar sem hann
hefur verið yfirmaður minn nær
allan þann tíma sem ég starfaði
sem vélstjóri hjá Eimskip en hjá
því félagi hefur hann verið nær
allan sinn starfsaldur sem vél-
stjóri.
Þór Skaftason var fæddur 2.
ágúst 1920 hér í Reykjavík. For-
eldrar hans voru Guðrún Er-
lendsdóttir og Skafti Jónsson, en
þau missti hann er hann var barn-
ungur. En Þór var ekki lánlaus
maður, því við uppeldi hans tóku
heiðurshjónin Kristín og Magnús
Þorláksson á Blikastöðum í Mos-
fellssveit.
Snemma beindist hugur hans að
vélum og öðrum tækninýjungum
sem þá voru að halda innreið sína
í landið og til að kynnast því nán-
ar dreif hann sig í smiðjunám, þá
átján ára, og lauk þar prófi í vél-
virkjun og síðan í Vélskóla íslands
og lauk námi þaðan árið 1944 og
frá rafmagnsdeild 1945.
Þór var tvígiftur og á tvær dæt-
yfirþyrmandi, og skarðið svo
stórt, sem við vissum að aldrei
yrði bætt, að okkur reyndist
ókleift að vera eðlileg.
Við minnumst Svans okkar
fyrst og fremst fyrir glaðlyndi
hans og góðs drengsskapar, það
voru hans aðalsmerki.
Félagi sem alltaf var tilbúinn
með gamanyrði og grínsögur á
vörum, alltaf gat hann séð spaugi-
legu hliðarnar á málunum, án þess
þó að skerða sína hjartans sann-
færingu. Réttlætiskennd hans var
slík, að aldrei mátti hann vita á
neinn hallað, án þess að koma til
hjálpar, hvort sem var fyrir hann
sjálfan eða aðra, það tókst honum
hressileik og hreinlyndi, fyrir það
var hann dáður og virtur af okkur
öllum. Við vissum að undir örlítið
kæruleysislegu yfirborði bjó mað-
ur vel greindur, duglegur, ósér-
hlífinn og fljótur til skjótra
ákvarðana, engir erfiðleikar virt-
ust vaxa honum í augum.
Svo fær var hann í sínu starfi,
að hann kom ávallt í stað yfir-
matsveins í hans forföllum, hon-
um var treyst jafnt af yfir sem
undirmönnum og hann brást ekki
því trausti.
í stuttu máli, hann var sá per-
sónuleiki, sem aldrei gleymist. Já,
það er sannarlega skarð fyrir
skildi og söknuður okkar mikill,
ekki hvað síst hjá félögum okkar
sem með honum voru síðustu ferð
hans, megi guð styrkja þá andlega
og líkamlega og gefa þeim heilsu
og kraft til starfa á ný.
Við dveljum í huganum af ein-
lægri samúð, hjá eiginkonu hans,
börnum og foreldrum, þeim sem
svo mikið hafa misst og sárast
sakna. Við vonum að algóður guð
gefi þeim hjálp og styrk, til þess
að standast þessa miklu raun.
Megi minningin um góðan dreng
ur frá fyrra hjónabandi, Hildi-
gunni, sem gift er Þorsteini Þor-
steinssyni, flugvélaverkfræðingi,
og Guðrúnu Kristínu, gifta Páli
Þorsteinssyni, borgarfógeta.
Árið 1963 giftist hann eftirlif-
andi konu sinni, Huldu Helgadótt-
ur Björnssonar og Hólmfríðar
Björnsdóttur frá Borgarfirði
Eystra, mikilli sómakonu og veit
ég, að það var Þór mikið lán að
eignast slíkan lífsförunaut sem
hún var honum.
Milli þeirra hjóna voru sterk
bönd og hugur hvors hjá öðru þó
breið höf skildu þau að. Minnist ég
þess er Hulda var í jólaboði hjá
Guðrúnu á aðfangadagskvöld, að
ókyrrð færðist yfir hana og kvaðst
hún vilja hraða sér heim. Þegar
hún var rétt komin inn í íbúð
þeirra hringdi síminn og var þar
rödd Þórs, sem þá var staddur í
Grimsby, og vildi óska konu sinni
gleðilegra jóla og láta hana vita
um sínar ferðir. — En:
„Líf manns hratt fram hlcypur,
hafandi cnga biö.
í daudans grimmar grcipar,
gröfin tckur þar vid.
Allrar vcraldar vcgur,
víkur ad sama punkt.
Kctar þann fús S4*m trcgur,
hvort fcllur lctt oda þungt."
(Sálmur)
Já, það er þungur harmur sem
ástvinir hans fá nú að bera. Þór
bar alltaf höfuðið hátt og var vin-
ur vina sinna, hrekklaus og trygg-
ur þeim er vináttu hans náðu.
Hann var með afbrigðum skap-
góður og notalegt að vinna með
honum og undir hans stjórn. Við
Þór áttum margar góðar stundir
saman i þau 10 ár sem við þekkt-
umst, og komst ég að ýmsum góð-
um kostum hans sem hann ekki
vera þeim smyrsl á sárin, og þau
megi í fyllingu tímans, „sjá í ljósi
hans ljómann dýrðar bak við hel“.
„Far þú í friði,
friður (.uðs þig blcssi,
hafðu þökk fyrir alll og allt."
Starfsfélagar
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum frænda mins,
Svans Laurence Herbertssonar,
fæddur Ward, Hraunbæ 10 Rvk.,
sem lést í bílslysi á leið frá vinnu
sinni fimmtudaginn 7. þ.m. Hann
starfaði sem matsveinn á Kefla-
víkurflugvelli og átti slys þetta sér
stað á Reykjanesbraut, sem sumir
kalla „besta“ veg landsins, en ég
og fleiri þekkja af reynslu hversu
sá vegur er varhugaverður orðinn.
Þar hafa nú látið lífið 3 ungir
menn með örskömmu millibili í
bílslysum og aðrir liggja slasaðir
eftir. Laurence, en undir því nafni
gekk hann alltaf hjá mér og mín-
um, var sonur hjónanna Jennýjar
Clausen og Herberts Albertssonar
(Patrick Ward), Hraunbæ 91 og
var hann einkabarn þeirra. Hann
var fæddur 27.11. ’50 og var því
aðeins 31 árs þegar hann lést. Þau
hjónin tóku mig undirritaðan að
sér nýfæddan og ólu mig upp til 2
ára aldurs, og reyndar átti ég allt-
af athvarf hjá þeim þegar þörf var
á. Þannig var Laurence mér sem
bróðir jafnt og frændi. Laurence
var kvæntur Margréti Sigurðar-
dóttur og áttu þau tvö börn, Sig-
ríði Jenný og Patrick Herbert, en
eina dóttur, Evu Lísu, átti hann
fyrir, og er hún hjá ömmu sinni og
afa í Hraunbænum. Laurence
lærði iðn sína í Glæsibæ og bjuggu
þau þá í Rvk., en siðan hóf hann
störf sem matsveinn hjá Varnar-
liðinu á Keflavíkurflugvelli og
keyptu þau sér þá einbýlishús í
Keflavík. Þar bjuggu þau um tima
en fluttu síðan aftur til Rvk. Laur-
ence sagði mér að hann vildi frek-
ar aka á milli en að búa suðurfrá,
og þó að slysin verði vissulega alls
staðar, læðist sú hugsun að manni,
að það hafi verið örlagarík
ákvörðun.
Minninguna um góðan dreng
eigum við þó eftir, og ég veit að
hann vill að fólkið hans horfi fram
flíkaði mikið. Til dæmis var
kímnigáfa hans oft stórkostleg og
honum einum lagin svo og hans
persónutaktar sem allir sjómenn
er með honum sigldu þekkja svo
vel. Hver man ekki hans daglegu
gönguferðir á bátadekkinu með
hendurnar fyrir aftan bak, tein-
réttur og virðulegur.
Þór var ákaflega dulur og hóg-
vær maður, sem ekki var alltaf að
láta bera á sér eða troða sínum
skoðunum upp á aðra. Hann var
maður samkomulags og friðar,
hvar sem hann starfaði. Tel ég það
mikla gæfu fyrir Eimskipafélag
íslands að hafa notið starfskrafta
hans og þess trúnaðar og um-
hyggju sem hann bar fyrir því fé-
lagi til hinsta dags. Fyrir tónlist
hafði Þór mjög næmt eyra og þá
sérstaklega óperum og klassískri
tónlist. Minnist ég þeirra stunda
er við vorum í Hamborg, að við
notuðum hvert tækifæri til að sjá
þær óperur og óperettur sem þar
voru fluttar meðan við stóðum þar
við og sá ég þá hvað hann naut
þessara stunda af mikilli innlifun
og talaði um löngu seinna.
á við með þeim dugnaði sem ein-
kenndi hann sjálfan.
Við vottum þér, Magga mín,
börnunum og ykkur Jenný og
Paddy okkar innilegustu samúð.
Kristján Hermannsson
og fjölskylda
Mig setti hljóðan, er ég kom
heim á fimmtudagskvöldið var og
konan mín sagði mér, að hann
Lolli frændi minn og vinur hefði
farist í bílslysi þá um kvöldið. Mér
fannst hver taug í líkama mínum
lamast, það gat ekki verið satt, að
hann Lolli væri dáinn. En dauðinn
gerir sjaldan boð á undan sér og
við eigum erfitt með að skilja
hversvegna fólk er hrifið á brott
úr þessum heimi í blóma lífsins,
en vegir drottins eru órannsakan-
legir og víst er um það, að allt á
sinn tilgang. Svanur Laurence, en
það hét Lolli fullu nafni, var fædd-
ur 27. nóvember 1950 og var einka-
sonur hjónanna Jennyjar Clausen
og Herberts Albertssonar og ólst
hann upp við mikið ástríki þeirra,
enda þeirra eina barn. Við Lolli
vorum systrasynir og hófst því
vinátta okkar þegar á unga aldri
og varð traustari eftir því sem ár-
in liðu. Lolli var að eðlisfari ör í
skapi og tilfinningaríkur en bón-
góður og mjög hjálpsamur öllum
„En marus cr cnn að minnast,
og margt cr |n*r að þakka."
Ekki get ég lokið svo við þessar
línur að minnast ekki á gimsteina
hans, sem 5 barnabörn Þórs voru
honum, og oft var afi búinn að
gleðja þá og ekki síður man ég
hvað hann var stoltur af þeim.
Læt ég nú staðar numið, því:
„kallið cr komið, komin cr nú stundin.
Vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinir kvcðja vininn sinn látna,
cr scfur hcr hinn síðasta blund."
Huldu votta ég innilegustu sam-
úð mína, svo og öðrum ættingjum
hans. Haf þökk fyrir allt, farmað-
ur. „Góða ferð.“
Hafsteinn Jóhannesson,
vélfræðingur.
Þór Skaftason, fósturbróðir
minn var fæddur 2. ágúst 1920 í
Reykjavík. Foreldrar hans voru:
Skafti Jónsson sjómaður á Akra-
nesi og Guðrún Erlendsdóttir.
Þegar drengurinn var fárra
mánaða gamall veiktist móðir
hans alvarlega og var honum þá
komið í fóstur til hjónanna Magn-
úsar og Kristínar á Blikastöðum í
Mosfellssveit.
Þessi litli drengur kom eins og
bjartur sólargeisli inn í líf þeirra
hjóna og ólst upp við mikið ást-
ríki.
I uppvextinum tók hann þátt í
flestum störfum þessa mann-
marga heimilis, en best lét honum
að fást við hesta og alls konar
vinnuvélar. Hann stundaði nám í
Iðnskóla Reykjavíkur og lauk þar
prófi í vélvirkjun 1942. Síðan lauk
hann einnig prófi við Vélskólann
og Rafmagnsdeildina 1945. Frá
þeim tíma var hann vélstjóri og
yfirvélstjóri á skipum Eimskipa-
félags íslands. Hann andaðist um
borð í skipi sínu Stuðlafossi fyrir
ströndum Frakklands aðfaranótt
mánudagsins 4. jan.
Þór var tvíkvæntur, fyrri kona
hans var Sigríður Þorsteinsdóttir
er til hans leituðu og fékk ég að
reyna það, er ég stóð í húsbygg-
ingu og flutningum nú nýverið.
Lolli var lærður matsveinn og
stundaði þá vinnu til hinsta dags.
Lolli var kvæntur Margréti Sig-
urðardóttur og áttu þau tvö börn,
Sigríði Jenny 7 ára og Patrik
Herbert 4 ára. Eina dóttur átti
hann fyrir hjónaband, Evu Lísu 12
ára, og hefur hún alist upp hjá
foreldrum hans, og er hún þeim
mikill styrkur nú á erfiðri stund.
Við Bebba sendum öllum ástvin-
um hans okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og vitum að minningin
um góðan dreng mun veita þeim
styrk.
Fari í friði frændi og vinur.
Vöggur Magnússon
Að kvöldi 7. janúar barst okkur
sú sorgarfrétt, að mágur minn,
Svanur Laurence, hefði látist af
slysförum þá fyrr um kvöldið.
Svanur var matreiðslumaður og
starfaði á Keflavíkurflugvelli hjá
Varnarliðinu og var á leið heim til
sín frá vinnu ásamt tveimur
vinnufélögum sínum, þegar hið
hörmulega slys varð.
Svanur Laurence var einkabarn
foreldra sinna, Jennýjar Clausen
og Herberts Albertssonar, hann
var kvæntur Margréti Sigurðar-
dóttur og átti þrjú börn, Evu Lísu,
Sigríði Jenný og Patrik Herbert.
Á þessari sorgar og saknaðar-
stund er höndin þung og orðin
treg. Við eigum erfitt með að trúa
og sætta okkur við, þegar dauðinn
kallar svo ungan mann í blóma
lífs síns á svo sviplegan hátt.
Við hugsum um lífið, gleði þess
og sorgir og trúum að okkar jarðn-
eska líf sé aðeins áfangi á langri
leið.
I dag, 14. janúar, kveðjum við
Svan Laurence og fylgjum honum
áleiðis til nýrra heima. Við kveðj-
um góðan dreng, sem alltaf var
reiðubúinn, hvenær sem hjálpar
hans var þörf.
Við þökkum Svani liðnar sam-
verustundir og megi trúin veita
foreldrum hans, eiginkonu og
börnum styrk í þeirra miklu sorg.
Þórunn Sigurðardóttir og fjsk.
sjómanns í Reykjavík Þorsteins-
sonar. Þau eignuðust eina dóttur
Guðrúnu Kristínu sem er gift Páli
Þorsteinssyni borgarfógeta. Þá
gekk hann einnig í föðurstað eldri
dóttur Sigríðar, Hildigunni, en
hún er gift Þorsteini bróður Páls.
Þau Þór og Sigríður slitu samvist-
um.
Þremur árum síðar kvæntist
Þór ágætri konu Huldu Helgadótt-
ur, útvegsmanns í Bakkagerði
Borgarfirði eystra. Þau hjónin
voru mjög samrýnd, áttu fallegt
heimili í Blönduhlíð 11, þar sem
systurnar tvær og börn þeirra
voru ávallt velkomin.
Þór var hlédrægur maður og
með afbrigðum orðvar, góður
heimilisfaðir, hjálpsamur og
traustur vinur vina sinna, hann
bar ríka ábyrgðartilfinningu
gagnvart öllum sínum störfum.
Nú að leiðarlokum þakka ég
honum þá ástúð og hlýju sem
hann veitti fósturforeldrum sínum
meðan þau lifðu og vináttu hans
og tryggð í garð okkar fóstur-
systkinanna. Ég sendi Huldu,
systrunum og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur og bið
fósturbróður mínum allrar bless-
unar á ferð sinni til ókunnra
stranda í fullri vissu um „að þar
standa vinir í varpa sem von er á
gesti“.
Helga Magnúsdóttir
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á minudag og hliðst
ætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendi-
bréfsformi. Þess skal einnig get-
ið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort Ijóð um hinn látna eru ekki
birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa
að vera vélrituð og með góðu
llnubili.
Þór Skaftason yfir-
vélstjóri - Minning