Morgunblaðið - 14.01.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 1982
Einar Eyjólfsson
Minningarorð
Fæddur 7. júní 1923
Iláinn 6. janúar 1982
Hið dimma skammdegi myrkv-
aðist og dökkan skugga bar fyrir
jólaljósin á þrettándanum. Hvílíkt
reiðarslag. Gat þetta verið, minn
besti vinur farinn?
Einar dáinn svo hraustur, hress
og kátur að vanda þegar við fórum
saman til að leika badminton eins
og við höfðum gert síðustu ellefu
árin. Þessi leikur varð stuttur, en
áreiðanlega sá lengsti í mínu lífi,
því að nokkrum mínútum eftir að
við hófum leikinn hné Einar niður.
Straumur sársauka og kvíða fór
um mig allan, þessi stund verður
mér ógleymanleg.
Það er erfitt að sætta sig við
það, að maður eins og Einar, sem
búinn var að koma lífi sinu og
sinna í farsælt horf og tilbúinn til
að njóta árangurs erfiðisins hverfi
á braut frá ástvinum sínum.
Ég kynntist Einari, mági mín-
um, fyrir tæpum þremur áratug-
um er ég giftist Kristbjörgu Þórð-
ardóttur, hálfsystur hans.
Það myndaðist innileg vinátta
milli fjölskyldna okkar, þar sem
mörg áhugamál fóru saman. Voru
það ófáir dagar sem við áttum
saman á ferðalögum jafnt innan-
lands sem utan, eiga börn mín
margar fagrar minningar um Ein-
ar frænda, sem alltaf hafði tíma
til þess að vera með þeim í fót-
bolta og öðrum leikjum.
Það var áberandi í skapgerð
Einars, hvað hann var jafngeðja,
ætíð hýr á brá, brosmildur og vildi
leysa hvers manns vanda á sinn
lipra hátt, sem honum einum var
lagið. Einar var afkastamikill, var
með ólíkindum hverju hann kom í
verk, að því er virtist fyrirhafnar-
lítið og hann leysti öll sín verk af
hendi með fágætri snyrtimennsku.
Það sem mér er eftirminni-
legast í fari hans, er það hversu
annt hann lét sér um fjölskyldu
sína og það að geta staðið á eigin
fótum. Því undir glaðlyndinu bjó
hugur hins leitandi manns, sem
lætur sig skipta alvöru lífsins.
Einar fékk gott andlát. Skapari
hans, sem hafði verið örlátur við
hann á vöggugjafir, gleymdi hon-
um heldur ekki að lokum.
Það er ákaflega sárt að við sem
hér lifum getum ekki verið örugg
um að fá að lifa jafn lengi og við
sjálf óskum. Okkur er ekki ætlað
að lifa að eilífu hér á jörð. Dauð-
inn er staðreynd, sem bíður okkar
allra og getur komið hvenær sem
er. Meðan við erum ung leiðum við
hugann lítið að dauðanum sem
virðist fjarlægur og framtíðin
blasir við. Þegar kallið til hins ei-
lífa kemur er ekki spurt um hvort
við séum tilbúin eða hvort vel
standi á.
Trú Einars og reyndar mín líka,
ér staðföst vissa um að algóður
Guð, hæsti höfuðsmiður himins og
jarðar hafi ekki aðeins gefið okkur
líf til að lifa á þessari jörð, heldur
einnig eilíft líf.
Söknuður okkar allra er sár, en
hvað er hann samanborið við þann
þunga harm og sáru raun, sem nú
hefur dunið yfir móður hans, eig-
inkonu og börn.
Bugga mín. Fjölskylda mín
sendir þér, börnum, barnabörnum
og tengdabörnum innilegar sam-
úðarkveðjur. Megi góður Guð
milda sársaukann og gefa ykkur
styrk og huggun. Minningin um
góðan dreng geymist í hug okkar
allra.
Björn Ómar Jónsson
Öll teljum við okkur eiga hóp
vina, sem við þekkjum náið, og
annan hóp kunningja, sem við
þekkjum minna. Eflaust teljum
við þetta fólk varða okkur mestu,
þegar frá eru taldir nánustu ætt-
ingjar. Vel má þó vera að við hitt-
um þessa vini og kunningja ekki
ýkja oft, en þeir eru þó hluti af
veruleika okkar. Og víst er, að við
tökum þátt í gleði þeirra og sorg-
um og gerum sömu kröfur til
þeirra í okkar eigin gleði og sorg-
um.
En til daglegs veruleika okkar
heyra einnig aðrir, sem við eigum
enga kröfu til, höfum ekkert gefið
og getum ekki búist við neinu í
staðinn. Þetta fólk sjáum við
margfalt oftar en vinina og kunn-
ingjana. Ár eftir ár kinkum við
kolli til þessara sömu andlita,
sömu nágranna, blaðberanna,
bréfberanna, fólksins í verslunum
hverfisins, og allra þeirra ann-
arra, sem við erum samvistum við
án þess að við teljum þá til vina
eða kuningja. Þó skiptir okkur öll
miklu að þessi samvera sé góð og
elskuleg, einmitt vegna þess að í
slíkri elskusemi felst virðing og
velvild fyrir lífi samborgaranna,
hvað sem þeir annars verða að
kljást við. Slík góðvild léttir okkur
lífsstríðið meira en okkur er alltaf
ljóst.
Einar Eyjólfsson, kaupmaður í
Sunnukjöri, var einn þeirra
manna, sem átti þessa góðvild í
ríkum mæli og lýsti með henni
daglegt amstur okkar, sem mest
sóttum til hans. Skyndilegt fráfall
hans kom eins og reiðarslag yfir
okkur öll, sem svo nýlega höfðum
hitt hann glaðan og hressan í und-
irbúningi jólahátíðarinnar.
Margra ára viðkynning verður
áleitin á slíkri stundu. Myndirnar
raðast saman, þegar mola var
rennt í lítinn lófa um leið og hurð
var haldið opinni, þegar ljúft bros
var gefið þó að greiðsla á mánað-
arreikningi yrði að bíða, hlýjar
hamingjuóskir gefnar í velgengni
og samúð ef sorg bar að. Fyrir
þessar myndir eru honum nú
sendar hlýjar kveðjur og þakkir.
Til þeirra sem mest hafa misst,
elskulegrar fjölskyldu Einars Eyj-
ólfssonar, sendum við kveðjur.
Megi það hugarþel, sem einkenndi
líf hans, verða henni styrkur nú.
Guðrún Helgadóttir
Á síðasta degi jólahátíðarinnar,
þrettándanum, þegar sú stund
nálgaðist að fólk kveddi fæð-
ingarhátíð frelsarans og slökkti
ljósin, þau sem skærast höfðu
skinið, þá kvaddi góðvinur minn
og velgjörðarmaður Einar Eyj-
ólfsson þetta tilverusvið. Þessi
frísklegi atorku- og athafnamaður
á besta aldri.
Um árabil hafði vinátta okkar
staðið traustum fótum. Vinátta
sem mér var ávallt mikils virði,
raunar ómetanleg.
Kynni okkar hófust vegna
tengda. Við vorum kvæntir systr-
um.
Fyrstu hjúskaparár okkar hjón-
anna bjuggum við undir sama
þaki og Einar og fjölskylda hans.
Þaki, sem hann hafði reist til
skjóls fjölskyldu sinni, en gat þó
að dómi þeirra hjóna skýlt fleir-
um, enda hjartalagið og umhyggj-
an fyrir öðrum þeirra aðalsmerki.
þarna fæddust þrjú barna minna
og nutu þau í æsku náinna sam-
skipta við börn Einars á þessu
fjölskylduheimili.
Fjölskylduböndin voru traust.
Var það ekki hvað síst að þakka
mannskostum svila míns, sem í
einu og öllu lagði sig fram um að
samheldni fjölskyldunnar væri
sem mest og best.
Nú er þessi sterki hlekkur
brostinn, keðjan mun þó ekki
rofna. Með samstilltu átaki mun
hún knýtt, helguð minningunni
um mætan mann, eiginmann, föð-
ur, son og sannan vin.
Að leiðarlokum flyt ég Einari
innilegar þakkir mínar og barna
minna fyrir það sem hann var
okkur.
Eiginkonu hans, börnum og
aldraðri móður votta ég dýpstu
samúð og bið þeim allrar blessun-
ar í því skammdegi sem nú grúfir
yfir.
Minningin um góðan dreng
verði sá sólargeisli, sem vermir
sorgbitin hjörtu. Sú líkn sem linar
þjáningu og harm.
Gunnar Einarssor.
Hinn 6. janúar sl. lést Einar
Eyjólfsson, kaupmaður i Sunnu-
kjöri við Skaftahlíð hér í borg,
langt um aldur fram eða aðeins 58
ára að aldri, sem ekki getur talist
hár aldur nú til dags. Hann fædd-
ist í Hafnarfirði 7. júní 1923, son-
ur hjónanna Eyjólfs Eyjólfssonar
sjómanns og Sigríðar Einarsdótt-
ur. Tíu ára að aldri missti Einar
föður sinn og fluttist með móður
sinni og systkinum um það leyti til
Reykjavíkur, þar sem hann eins og
aðrir ungir piltar á þeim árum
varð fljótt að taka til hendinni við
að sjá fjölskyldunni farborða. Upp
úr fermingaraldri hefur hann
störf hjá Kaupfélagi Reykjavíkur
og nágrennis, þar sem hann aflar
sér undirstöðuþekkingar og þjálf-
unar í því starfi, sem hann gerði
að ævistarfi sínu. Hjá Kron vinn-
ur hann síðan til ársins 1951,
lengst af sem verslunarstjóri, en á
því ári hefur hann starfsferil sinn
sem sjálfstæður kaupmaður, er
hann kaupir Stjörnubúðirnar í fé-
lagi við Oskar Jóhannsson kaup-
mann, sem þeir svo reka saman
um langt árabil undir Sunnubúð-
arnafninu, við vaxandi vinsældir
og batnandi hag eftir því sem árin
liðu. Þegar þeir höfðu mest um-
leikis ráku þeir fjórar nýlendu-
vöruverslanir og eina kjötvinnslu.
Einar naut sín vel í því starfi, er
hann hafði kosið sér og reyndist
traustur, ráðvandur og skilvís
gagnvart þeim, sem hann átti
viðskipti við, og lipur, samvinnu-
þýður og góðviljaður í samstarfi
við starfsfólk og í störfum að fé-
lagsmálum. Einar var svo dag-
farsprúður að eftir var tekið, en
meðfædd hæverska og hlédrægni
kom ekki í veg fyrir að hann væri
kosinn í trúnaðarstöður fyrir félög
og samtök kaupmanna. Það var
ekki ætlun þess sem þetta ritar, að
rekja ítarlega æviferil Einars, það
munu aðrir gera, sem kunnugri
eru — heldur aðeins þakka fyrir
ánægjuleg og ljúf kynni sem aldr-
ei bar skugga á, á sameiginlegri
göngu okkar um þetta tilverusvið.
Sannur drengskaparmaður, dug-
mikill og vammlaus, hefur lokið
vegferð sinni með sæmd. Að leið-
arlokum skal honum vottuð virð-
ing og þökk fyrir störf hans í þágu
félaganna Matkaups hf. og Búr-
fells hf., en í báðum þeim félögum
hefur hann gegnt störfum af sinni
alkunnu góðvild, hlýju og sam-
viskusemi, og gegndi störfum
formanns í því fyrrnefnda, er
hann lést.
Eftirlifandi kona Einars er
Guðbjörg Jónsdóttir, sem nú lifir
mann sinn ásamt fimm börnum
þeirra hjóna, en þau eru Jón, Sig-
ríður, Ingólfur, Edda og Einar.
Var hjónaband þeirra farsælt frá
fyrstu tíð og þau mjög samrýnd og
samtaka að búa sér og sínum
traustan grunn að byggja á. Mat
Einar konu sína mikils og að verð-
leikum og var það gagnkvæmt.
Eiginkonu, móður og öðrum að-
standendum vottum við djúpa
samúð við fráfall vinar okkar og
félaga og biðjum góðan Guð að
styrkja þau og leiða í þeirra miklu
sorg, minnug þeirra orða skálds-
ins að:
Aldrei er hyo Hvarl yfir sorgarranni
að eigi geli birt fyrir eilífa trú.
Blessuð sé minning Einars Eyj-
ólfssonar, megi honum vel farnast
á þeim leiðum, sem hann hefur nú
lagt út á og láti Guð honum nú
raun öllu lofi betri.
Í.S.
+
Móöir mín og tengdamóöir,
INGIBJÓRG ODDSDÓTTIR,
Litlageröi 2,
lést í Landakotsspítala 12. janúar.
Þórir Þórðarson, Stella Magnúsdóttir.
+
Móöir okkar,
GUÐRÍÐUR FINNBOGADÓTTIR
frá Bíldsfelli,
lést í Borgarspítalanum aö morgni 13. janúar 1982.
Börnin.
f
>g lanc
Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
INGIMAR JÓNSSON,
fyrrum skólastjóri,
veröur jarösunginn frá Hallgrímskirkju, föstudaginn 15. janúar kl.
15.00.
Lárus Ingimarsson,
Jón Ingimarsson,
börn og barnabörn.
Elín Guömannsdóttir,
t
Hjartkær eiginkona mín, móöir og systir okkar,
GUDNY SVERRISDÓTTIR,
Nýbýlavegi 36, Kópavogi,
er lést 5. janúar sl. veröur jarösungln frá Fossvogskirkju föstudag-
inn 15. janúar kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuö, en þeim, sem vildu mlnnast hennar, er
bent á Hjúkrunarheimili aldraöra í Kópavogi.
Eilífur Ólafsson,
Oddný Elísa Eilífsdóttir,
Siguróur Sverrisson,
Þórey Sverrisdóttir.
t
Útför mannsins míns, fööur okkar og sonar,
SVANS LAURENCE HERBERTSSONAR,
Hraunbæ 10,
fer fram frá Kristskirkju, Landakoti í dag, fimmtudag 14. janúar kl.
15.
Margrét Siguröardóttir,
Patrick Svansson,
Sígriöur Jenný Svansdóttir,
Eva Lísa Svansdóttir,
Jenný Clausen, Herbert Albertsson.
+
Konan mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
RAGNHEIÐUR LAUFEY VILMUNDARDÓTTIR,
áöur til heimills aö Hraunbæ 44, Reykjavík, er andaöist 6. janúar,
veröur jarösungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík, föstudaginn 15.
janúar kl. 13.30.
Sveinn Jóhannsson,
Árni Salómonsson,
Anna Lísa Salómonsdóttir,
Rósa María Salómonsdóttir,
Guömundur Birgir Salómonsson,
Örn Axelsson,
tengdabörn, barnabörn og systkini.
+
Hjartkær elginmaöur minn, sonur, faöir, tengdafaöir, afi og bróöir,
EINAR EYJÓLFSSON,
kaupmaöur,
Mávanesi 18
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni i dag, fimmtudaginn 14. janú-
ar kl. 13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuö, en þeim, sem vildu minnast hans, er
bent á Hjartavernd.
Guðbjörg Jónsdóttir, Sigríöur Einarsdóttír,
Jón Þ. Einarsson,
Sígrióur Einarsdóttir,
Ingólfur V. Eínarsson,
Edda Einarsdóttir,
Einar Einarsson,
systur, tengdabörn og barnabörn.