Morgunblaðið - 27.03.1982, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. MARZ 1982
25
Þessi mynd var tekin úr brezku björgunarþyrlunni af Hvítabirninum á
slysstað Suðurlands, en lengst til vinstri sést gúmmíbjörgunarbáturinn á
reki. Ljósmynd AP.
„Hvort skipið héngi mínút-
unni lengur eða skemur“
— rætt við Pétur Sverrisson yfirvélstjóra
„STAfíAN var mjög tvísýn, þegar við
vorum að koma álbátnum út, en lengi
barðist báturinn í davíðunum utan í
skipshliðinni og menn í honum,“ sagði
Pétur Sverri.sson yfirvélstjóri í samtali
við Mbl.
„Hins vegar var þetta ekki svo
slæmt, þegar við vorum komnir frá
skipinu, því björgunarbáturinn fór
vel með okkur miðað við þann stór-
sjó sem var. Það var einnig erfitt að
vera um borð í Suðurlandinu þegar
staðan var þannig, að við vissum
ekki hvort skipið héngi mínútunni
lengur eða skemur ofan sjávar og við
ekki með neinn björgunarbát kláran.
Þá var það í rauninni fáránlegt
þegar við vorum loksins komnir um
borð í gúmmíbjörgunarbátinn, að við
skyldum þurfa að standa í því allir
að halda bátnum saman. Það er
eitthvað bogið við báta sem fara
svona og reyndar eru komnar nýrri
og betri gerðir, svokallaðir ermabát-
ar. Það gaf miskunnarlaust inn í
bátinn yfir mannskapinn og slíkt
þola menn ekki lengi, en það eina
slæma sem situr eftir, er mannskað-
inn, það er alltaf slæmt að missa
góðan vin. Að öðru leyti gekk þetta
vel í heild. Vinnubrögð björgunar-
manna voru frábær og það skipti
miklu hjá okkur, hve menn voru
sallarólegir í stöðunni, hver gerði
það sem gera þurfti," sagði Pétur,
„aldrei neinn æsingur og móttökurn-
ar í Færeyjum voru frábærar."
Pétur SverrÍNHon fagnar konu sinni.
„Gengum á veggjum yfir
byggingar skipsins“
- Rætt við Gunnar Rúnar Hafsteinsson bryta
„ÞAÐ HENTIST allt út úr ísskápn-
um þegar hallinn kom á skipið og ég
ætlaði mér að fara að þrífa þegar
skipun kom frá skipstjóra um að
menn færu þegar á þilfar með
bjargbelti,“ sagði Gunnar Rúnar
Hafsteinsson, bryti, í samtali við
Mbl. „Ég náði í buxur, vesti og úlpu
áður, en þá var mikill halli kominn á
skipið og við hjálpuðumst síðan að
við að sjósetja bátana. Á meðan við
vorum að því gengu sjóirnir yfir
skipið og slagsiðan var orðin slík að
við gengum á veggjum yfirbygg-
ingarinnar en ekki þilfari.
Nei, ég varð aldrei hræddur,
hugsaði aðeins fyrir hverja mín-
útu og það var stanzlaust nóg að
gera við að halda sér ofan sjávar.
Eg gætti þess að vera rólegur. Ég
hef aldrei lent í slíkum raunum og
finnst þetta vera nóg. Það versta,
fyrir utan það að missa mann,
fannst mér vera þegar við vorum
að berjast við að komast í skips-
bátinn sem slóst stanzlaust utan í
skipið og ég var miklu öruggari
þegar ég var kominn um borð í
gúmmíbjörgunarbátinn, enda
Gunnar Rúnar Hafsteinsson
maraði álbáturinn þá orðið í kafi,
var hreinlega að fyllast af sjó, en
það gekk þó furðu vel að róa hon-
um að gúmmíbjörgunarbátnum.
Þegar við komum að honum grillti
í Suðurlandið á hliðinni langt í
burtu. Það var haugasjór þarna og
braut alltaf á okkur en við hjálp-
uðumst við að halda gúmmíbjörg-
unarbátnum saman, en þó lak
mikið inn um rifurnar á yfirbygg-
ingunni. Önnur höndin hjá öllum
var notuð til þess að halda bátnum
saman, hin til þess að ausa. Dóri
skipstjóri var stöðugt á útkikkinu
og lét okkur vita þegar brotin voru
að ríða yfir bátinn þannig að við
gætum verið betur viðbúnir.
Jú, vonin jókst þegar ég sá fyrri
þyrluna, en hann var lengi að líða
tíminn þar til seinni þyrlan kom.
Ætli ég fari ekki á sjóinn aftur.
Maður þarf alla vega að reyna sig.
Við urðum að vinna stanzlaust
saman til þess að reyna að halda
okkur ofan sjávar og menn unnu
vel saman undir öruggri og góðri
stjórn Halldórs skipstjóra. Skugg-
inn í þessu öllu er hins vegar það
að við misstum mann.“
„Fram að því var
engin björgunarvon“
— segir Hafsteinn Valgarðsson III vélstjóri
„MÉR LEIÐ iila þegar gúmmíbát-
arnir höfðu báðir slitnað frá skip-
inu og ég tel að það hafi verið
kraftaverk að takast skyldi að
koma álbátnum í sjóinn. Fram að
því var engin björgunarvon fyrir
okkur, því skipið var komið á hlið-
ina,“ sagði Hafsteinn Valgarðsson
III. vélstjóri í samtali við Mbl.
„Mesta hættan var að komast
frá borði og við sáum hve félaga
okkar bar hrikalega hratt frá
skipinu, þegar hann féll í sjóinn,
ekkert hægt að gera. Eg tel því
að það hafi verið mikil mildi að
við skyldum komast frá skipinu
í þessum haugasjó.“
Hafsteinn Valgarðsson til
hægri með Ingimar Krist-
inssyni I. stýrimanni sem
kveðst ekkert hafa að bæta
við ítarlega frásögn Hall-
dórs Almarssonar skip-
stjóra í Morgunblaðinu í
gær.