Morgunblaðið - 08.05.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. MAÍ1982
Sigurður Þorgilsson
Hellu — Minningarorð
Fæddur 19. febrúar 1936
Dáinn 29. apríl 1982
„Dáinn, horfinn! — llarmafroi;n.
IIvílíkl orA mij» dynur yfir!
Kn t‘({ voil art lálinn lifir.
I'art t*r humjun harmi gejín."
Þessar Ijóðlínur Jónasar Hall-
Krímssonar koma upp í hugann
þegar náinn vinur í blóma lífsins
sem aldrei kenndi sér meins, er í
einu vetfangi horfinn sjónum.
Útför Sigurðar Þorgilssonar er
gerð frá Oddakirkju í dag, en hann
varð bráðkvaddur á heimili sínu
29. apríl sl.
Sigurður var fæddur á Ægissíðu
19. febrúar 1936. Sonur hjónanna
Kristínar Filippusdóttur og Þor-
gils Jónssonar bónda þar. Þar ólst
hann upp við almenn bústörf. Þeg-
ar hann hafði aldur til fór hann til
sjós og var sjómaður nokkrar
vetrarvertíðir. Einnig starfaði
hann við sauðfjárslátrun á haust-
in hjá SS á Hellu og var meðal
kappsömustu fláningsmanna þar.
Þess á milli vann hann á búi for-
eldra sinna.
Síðar varð hann sláturhússtjóri
hjá Kaupfélaginu Þór og gegndi
því starfi um margra ára skeið.
Jafnframt starfaði Sigurður við
rafgeymaverksmiðjuna Tækniver
í nokkur ár. Síðustu þrjú árin
vann Sigurður hjá Fóðurverk-
smiðjunni í Gunnarsholti.
Sigurður hafði mikinn áhuga á
verkalýðsmálum og var fyrsti
framkvæmdastjóri Verkalýðsfél.
Rangæings. Þegar slökkvilið var
stofnað á Hetlu, var hann ráðinn
slökkviliðsstjóri og gegndi því
starfi alla tíð.
Búskaparáhugi var Sigurði í
blóð borinn og sinnti hann alltaf
því áhugamáli sínu. Árum saman
annaðist hann ær föður síns um
sauðburð og átti sjálfur nokkurt
fjárbú sem fór stækkandi.
Á þessu má sjá, að hann var
ýmsum kostum búinn, önnum
hlaðinn og átti oft langan starfs-
dag. Samt gaf hann sér tíma til að
sinna ýmsum félagsmálum. Var
hann m.a. formaður UMF Hrafns
Hængssonar um skeið og form.
Taflfél. Rang. eitt ár.
Sigurður kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Ishildi Einarsdóttur
frá Keflavík, árið 1961. Dvöldust
þau fyrst á Ægissíðu, en fluttust
að Helluvaði 1962, en árið 1964
fluttu þau í nýbyggt hús sitt að
Útskálum 7, Hellu og hafa búið
þar síðan.
Þau eignuðust sex börn: íris
Björk, gifta Guðbirni Ingvarssyni
bónda, Markaskarði. Hin eru Sig-
urborg Hulda, Torfi, Guðný, Haf-
+
Maöurinn minn,
SVEINN GUDMUNDSSON,
Garðabraut 24, Akraneai,
lózt í Sjúkrahúsi Akraness, timmtudaginn 6. maí.
Ingibjörg Jónasdóttir.
t
Bróöir okkar,
AÐALSTEINN HJARTARSON
frá Grjóteyri,
Sandabraut 6, Akranesi,
sem andaöist 4. maí, veröur jarösunginn frá Akraneskirkju laug-
ardaginn 8. maí kl. 14.15.
Blóm vinsamlegast afþökkuö, en þeim sem vildu minnast hans er
bent á Sjúkrahús Akraness. Systkinin.
t
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
GUNNAR MARINÓ MARINÓSSON
fangavöróur,
Hjallavegi 5, Reykjavík,
sem lést þann 5. maí sl., veröur jarösunginn frá Hafnarfjaröar
kirkju þriöjudaginn 11. maí kl. 15.00.
Lilja Bjarnadóttir,
Einar Hreinn,
Guórún Béra,
Gunnar Örn,
Hafsteinn Sigurjón.
t
Útför eiginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóöur, ömmu, lang-
ömmu og systur,
JÓSEFÍNU G. BJÖRGVINSDÓTTUR,
Óóinsgötu 5, Reykjavík,
fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík, mánudaginn 10. maí kl. 13.30.
Siguróur Gíslason,
Rósa Sigurðardóttir, Gunnar Jóhannesson,
Erla Siguróardóttir, Jón Eiríksson,
Gísli Sigurósson, barnabörn, barnabarnabörn
og systkini hinnar látnu.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móður okkar og systur,
SIGRÍDAR JÓNSDÓTTUR
frá Mófellsstööum.
Fyrir hönd vandamanna,
Oddný Eyjólfsdóttir,
Margrét Eyjólfsdóttir.
dís og Ævar Svan. Áður átti ís-
hildur dóttur, Birnu Borg, sem gift
er Guðbrandi Einarssyni, rafverk-
taka í Þorlákshöfn.
Þegar við bræðurnir munum
fyrst eftir Sigga frænda, eins og
við kölluðum hann, var hann
heima á Ægissíðu. Eftirminni-
legast er keppnisskapið, enda var
hann áhugasamur um íþróttir alla
tíð. Það var gaman að sjá þá bræð-
urna, Sigga og Ægi, láta hey í
hlöðu, en þá notuðu þeir jafnframt
timann til að glíma í heyinu. Það
verður ógleymanlegt þeim er sáu.
Sigurður var ágætur söngmaður
og hafði gaman af að taka lagið
með félögum sínum ef svo bar
undir. í góðra vina hópi var hann
hrókur alls fagnaðar og einkar
laginn að sjá það broslega í lífinu,
enda ófeiminn að skopast að sjáif-
um sér og sá gjarnan skemmtilegu
hliðarnar á öðrum. Einnig hafði
hann gaman af að ræða málefni
dagsins og lét þá ógjarnan sinn
hlut, enda kappsfullur að hverju
sem hann gekk.
Bridge var eitt af áhugamálum
Sigurðar. Dró hann hvergi af sér
við spilin, en svo er um frændur
hans fleiri, ef því er að skipta.
Kom þá vel fram hið mikla keppn-
isskap sem hann hafði. Hann var
aldrei með „tapaða skák“ eins og
hann sagði í gríni um sjálfan sig.
Eru þær stundir ógleymanlegar
þegar við sátum yfir spilum fram
eftir kvöldum.
Við munum ávallt minnast Sig-
urðar með hlýhug og þakklæti
fyrir þær stundir sem við áttum
saman í leik og í starfi.
Við vottum íshildi, börnunum,
barnabörnunum og háöldruðum
föður innilegustu samúð okkar.
Sævar og Torfi
Minning:
Kormákur Erlendsson
Egilsstöðum
Fæddur 16. nóvember 1916
Dáinn 26. apríl 1982
Kormákur Erlendsson andaðist
í Heilsugæslustöðinni á Egilsstöð-
um 26. apríl sl., 65 ára gamall.
Hann var fæddur á Ormsstöðum í
Skógum í Vallahreppi 16. nóvem-
ber 1916. Foreldrar hans voru Er-
lendur Þorsteinsson búnaðarráðu-
nautur og Þóra Sigríður Stefáns-
dóttir. Þau fluttust í Eiða 1925 og
tók Erlendur við starfi sem ráðu-
nautur í Gróðrarstöðinni þar.
Systkini Kormáks eru Steinþór
og Soffía, sem bæði eru búsett í
Egilsstaðakauptúni. Kormákur
var við nám í Eiðaskóla, í Sam-
vinnuskólanum 1936—37 og í
dönskum lýðháskóla. Kormákur
var góðum gáfum gæddur, vel að
sér í enskri og þýskri tungu og
norðurlandamálunum, víðlesinn
og miðlaði öðrum af þekkingu
sinni. Hann var góður smiður og
listrænn í sér, teiknaði og málaði
myndir, og var vel hagmæltur.
Hann hafði því mikið atgervi til
að bera.
Foreldrar Kormáks og systkini
fluttust frá Eiðum árið 1945 í Eg-
ilsstaðakauptún sem þá var í upp-
byggingu. Þar byggði Kormákur
íbúðarhús, sem er minnisvarði
hans og mikil meistarasmíð. Bjó
öll fjölskyldan þar í nokkur ár, þar
til bróðir hans, systir og mágur
fluttust í eigið húsnæði sem
Kormákur vann við að byggja.
Kormákur stundaði byggingar-
vinnu í Egilsstaðakauptúni og
nágrenni, og fjölmörg önnur störf.
Enda eru þau mörg húsin sem
hann vann að og geyma frábært
handbragð hans. Kormákur ferð-
aðist víða um lönd og aflaði sér
víðtækrar þekkingar sem kom
honum að góðu gagni og yljaði
öðrum sem hann hitti á lífsleið-
inni. Hann hafði því mótandi
áhrif á umhverfið og kom mörgu
góðu til leiðar.
Síðustu ár ævinnar vann Kor-
mákur við verslunarstörf hjá
Kaupfélagi Héraðsbúa, Egilsstöð-
um.
Umhyggja Kormáks við for-
eldra sína, systkini og börn þeirra
var einstök. Hann var þeim
traustur á lífsleiðinni og sýndi það
í verki, að hann stóð við hlið
þeirra alla ævi og vildi hvergi
annars staðar vera en hjá þeim.
Nú er hann farinn á annað
lífssvið, þar sem hans bíða for-
eldrar hans, systursonur, frændur
og vinir. Blessuð sé minningin um
Kormák Erlendsson. Innilegar
samúðarkveðjur til systkina hans,
barna þeirra og venslafólks.
Við undirrituð minnumst sam-
verustundanna á Eiðum með
Kormáki þar sem við vorum við
nám. Hann miðlaði okkur óspart
af þekkingu sinni og kunnáttu, þó
ungur væri. Hann var hrókur alls
fagnaðar, hafði mikla kímnigáfu,
var skemmtilegur í viðræðum og
traustur vinum sínum. Við geym-
um öll minninguna um hann og
þökkum honum samfylgdina.
Hann var góður sonur Austur-
lands.
Jarðarför Kormáks Erlendsson-
ar fór fram frá Egilsstaðakirkju
mánudaginn 3. maí sl.
Ethel Arnórsson,
Þorvaldur Guðjónsson,
Einar Örn Björnsson,
Mýnesi.
Eyvör Eyjólfsdóttir
Akranesi — Minning
Fædd 22. febrúar 1904
Dáin 29. april 1982
Kveðja frá bróðursyni
Þegar vorið fór á vængjum yfir
flóann, fór ég með mjólkurbílnum
frá Akranesi inn með Hvalfirði að
Brekku og þaðan með frænda á
hestum upp Litla Sandsdal, yfir
heiðina og heim að Efstabæ í
Skorradai. Oftast var þannig í 11
vor. Sumrin urðu 11, sem ég dvald-
ist hjá frænku og frænda í Efsta-
bæ og einn vetur var ég hjá þeim
og líklega hálfum betur vegna
veikinda móður minnar. Þessara
sumra minnist ég með þökk og
gleði.
F'öðursystir mín, Eyvör Eyj-
ólfsdóttir frá Akranesi, og Þor-
steinn Vilhjálmsson frá Tungu-
felli í Lundarreykjadal ganga í
hjónaband 14. desember 1928. Þau
hefja búskap í Efstabæ í Skorra-
dal í sambýli við Hannes, bróður
Þorsteins, og konu hans, Ingi-
björgu Lárusdóttur, árið 1929.
Þeirra sambýli stóð til 1938, þegar
þau Hannes og Ingibjörg flytjast
að Sarpi sem er næsti bær við
Efstabæ. Ég kom að Efstabæ tii
frænku og frænda í fyrsta sinn
1930, þá fjögurra ára. Þau áttu þá
ekki barn og voru og hafa alla tíð
verið mér fjarska góð. Þau verða
fyrir þeirri sorg að missa dreng
við fæðingu og frænka fékk
barnsfarasótt og var mjög hætt
komin og átti við langvarandi
veikindi að stríða. Síðan fæddist
þeim sonur, Vilhjálmur, fæddur
1934, og fannst mér víst hann taka
sæti mitt fullmikið, en samt pass-
aði ég hann án mikilla áfalla. En
þegar frænka varð barnshafandi
aftur og eignaðist annan son, Jó-
hann Eystein, árið 1936, var mér
sagt að ég hefði tilkynnt frænku,
að ekki þýddi fyrir hana að eign-
ast fleiri börn, ég mundi ekki
passa fleiri, og það varð, hún eign-
aðist ekki fleiri. Ég gæti skrifað
endalaust um frænku og frænda
og dvöl mina í Efstabæ og allt það
skemmtilega og eftirminnilega
sem skeði þar. Ég sem fullorðinn
maður hef sagt börnum mínum og
barnabörnum frá lífinu í sveitinni
í þá tíð. Það var enginn sími, ekk-
ert rafmagn, stysta leið að bílvegi
var klukkutíma reið. Þó var tekið
á móti gestum er að garði komu
með slíkum höfðingsskap. að mér
varð á orði þegar einn slíkur hafði
notið gestrisni frænku í ríkum
mæli: „Heyrðu, Dóri, hann át all-
an rauðgrautinn." Mig hefur
sennilega sjálfan langað í graut-
inn. En ég þurfti ekki að kvarta,
það var alltaf nóg að borða í
Efstabæ. Frænka var snillingur í
matargerð, hveitibrauðið, smjörið
og skyrið og allt hitt, það var
eitthvað öðruvísi, já reyndar lang-
best hjá henni.
Eftir að mæðiveikin hafði herj-
að var ekki lífvænlegt lengur að
búa í Efstabæ. Þau flytjast að
Hvammi í Skorradal 1947, þar var
rafmagn, akvegur og hægt að hafa
betri búskap. Þar eru þau til árs-
ins 1951, en taka sig þá upp og
flytjast út á Akranes. Þangað stóð
hugur frænku alltaf. Þau fara
þaðan 1965 og eru um þriggja ára
skeið við byggingu Kollafjarðar-
stöðvar. Síðan reisa þau sér lítið
hús á Kambshóli í Svínadal, hjá