Morgunblaðið - 08.05.1982, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. MAÍ1982
1»
Leitfc meb oujgab l þér. Sasiu
hvert Kulan -Pár
... að taka honum
opnum örmum, er
hann kemur heim í
kuldanum.
Krtu viss um art þetta muni duga?
Ég er hér í viðskiptaerindum og
ætla að rcvna að ná samböndum
við einhverja milla.
HÖGNI HREKKVÍSI
HE.lt a/v» I II
Frá getnaði til grafar
Sveinn Guðmundsson
(8743-3986) skrifar:
„Velvakandi.
Ég hef oft hugsað um það að
skrifa þér, Velvakandi góður, um
málefni Þjóðkirkjunnar, en jafn-
an vikið þeirri hugsun frá mér
vegna þess að þegar leikmenn
fara að skrifa um þau málefni
eru þeir álitnir eitthvað skrýtnir
í kollinum. Ef til vill er sú þögn
sem ríkir um málefni kirkjunnar
þessari meinloku fólks að kenna.
Oftar er léttara að gagnrýna
en að skrifa jákvætt og leikmenn
eiga ekki almennt aðgang að
málgagni kirkjunnar, en Morg-
unblaðið hefur eitt blaða látið í
té rúm fyrir þau skrif og það án
þess að fara í manngreinarálit.
Þessi formáli verður að duga.
Erindið með þessum línum er að
vekja athygli á þeirri skoðun
minni að Þjóðkirkjan virðist
ekki eiga nein sameiginleg bar-
áttumál. Ég hef ekki orðið þess
var að hún sé stefnumarkandi í
nokkru máli. Ég veit að þessi
dómur er þungur.
Ég veit að margir prestar
vinna ágætt starf, hver í sínu
prestakalli, en gangi hið verald-
lega vald í berhögg við boðaða
kristna trú, þá ber kirkjunni að
andmæla, því að hún er ekki
þjónn ríkisvaldsins, þó að hún
sæki „lifibrauð" sitt þangað.
Kirkjan má aldrei sofna á verð-
inum enda þótt ríkisvaldið láti
detta mola af borðum sínum til
hennar.
Hvernig er það með fóstureyð-
ingarnar? Ekki man ég til þess
að kirkjan hafi snúist á móti
þeim sem heild. Hins vegar hafa
margir prestar bent á þá ónátt-
úru ráðandi fólks að eyða lífi.
Læknastéttin hefur ekki látið í
sér heyra, en ef ég veit rétt þá er
iæknaheitið þannig, að varðveita
ber líf frá getnaði til grafar.
Tekur læknastéttin sem heild
ekki alvarlega heit sín og getur
hún látið það viðgangast að
stjórnmálamenn fótumtroði
réttindi fósturs til lífsins?
Ég ætla að ræða þetta mál frá
tveimur sjónarhornum. Kristn-
um mönnum, hvar í kirkjudeild
sem þeir standa, ber að halda
vörð um mannhelgi. Ef ríkis-
valdið gengur í berhögg við
þessa mannhelgi, þá ber kirkj-
unni skilyrðislaust að lýsa van-
þóknun sinni og taka á málinu
með fullri alvöru. Annað er
hræsni. Það er ekki nóg að setja
upp helgisvip og gaspra fagur-
lega á hátíðastundum.
Þá er það hitt sjónarhornið.
Samkvæmt Darwins-trú skulu
þeir hæfustu lifa og með fóstur-
eyðingum er beinlínis verið að
taka fram fyrir hendurnar á
náttúruúrvalinu og geta því
Darwinistar, þess vegna, stutt
við bakið á þeim sem vilja, að
mannhelgi sitji í fyrirrúmi við
allar lagasetningar.
Að mínum dómi eru fóstureyð-
ingar ekkert annað en endur-
holdgaður heiðindómur. Það var
talið til mannréttinda að bera út
börn vegna þess að þá voru ekki
til læknar sem kunnu að fram-
kvæma verkið. Fóstureyðingar
eru nú taldar til mannréttinda
og þær eru framkvæmdar af fag-
lærðum Guðlausum læknum.
í heiðnum sið var það líka tal-
ið til mannréttinda hinna yngri
að hrinda fólki fyrir ætternis-
stapa, þegar það gat ekki unnið
lengur fyrir mat sínum. Næsta
skrefið gæti því orðið, og það
með afskiptaleysi kirkjunnar, að
lögleiða líknarmorð. Það gæti
sparað mörg elliheimili og þjóð-
inni þó nokkurt fé.“
Þessir hringdu . . .
Hver er hlutur
borgarinnar?
Ellilífeyrisþegi hringdi og hafði
eftirfarandi að segja: — Ég er
einn af fjölmörgum öldnum borg-
urum sem eru á biðlista Dalbraut-
arheimilisins. En ég hef víst enga
von um að komast þangað, er víst
of aftarlega á merinni. Samt fór
ég að skoða húsakynnin þegar það
bauðst um daginn í „opnu húsi“
hjá stofnuninni. Mér fannst lúxus-
inn þar óhóflega mikill, eiginlega
hvar sem litið var, og varð hugsað
til allra þeirra sem hvergi fá pláss
og eru þó jafnvel í neyð. Glæstir
gangar og salir, en hjúkrunar-
heimilin bókuð út öldina. Og
okkur sem erum á biðlistunum og
verðum að bjarga okkur sjálf er
synjað um niðurfellingu fast-
eignagjalda, e.t.v. af því að við
fáum einhverja hungurlús í um-
slagi. Þó eigum við að sjá um að
borga síma, rafmagn, fasteigna-
gjöld, viðhald á íbúðum okkar
o.s.frv. Ég hef heyrt það utan að
mér að fólk borgi u.þ.b. 3000 kr. í
dvalargjöd á mánuði á Dalbraut
og sambærilegum stofnunum.
Ekki þori ég að fullyrða að þar sé
rétt með farið, en kunnugt er mér
um að fólk í nágrannalöndum
okkar verði að borga upp í sem
svarar 10.000 krónum á mánuði
fyrir sama. Þess vegna spyr ég:
Hver er hlutur borgarinnar í dval-
arkostnaði vistmanna? Mér fynd-
ist nefnilega fróðlegt að fá það
upplýst, hvað borgin sparar sér
mánaðarlega á hverju okkar sem
erum á biðlistunum góðu.
Má ekki umbuna
duglegum nem-
endum?
GJ. hringdi og hafði eftirfar-
andi að segja: — Við vorum að
ræða það okkar á milli, nokkrar
vinkonur, af því að skólarnir eru
nú sem óðast að Ijúka vetrarstarfi,
hvort bann hefði verið sett við því
af hálfu skólayfirvalda að gefa
upplýsingar um einkunnir nem-
enda. Eru einhver ákvæði um það
í grunnskólalögunum að bannað sé
að gefa þessar upplýsingar eða
umbuna duglegum nemendum
fyrir vel unnið starf? Eða er hér
aðeins um að ræða þægð við með-
almennskuna? Þetta virðist alla-
vega undarleg stefna á sama tíma
og það virðist almennt viðurkennt,
t.d. í íþróttum, að umbun fyrir veí
unnin störf verki ekki aðeins
hvetjandi á þá sem hljóta verð-
launin, heldur einnig hina, sem
stefna að sama marki. En svo má
hvorki æmta né skræmta, hvað þá
lofa eða launa, þegar námsafrek
eru unnin eftir eljusamt starf og
þjálfun hugans. Hvert eiga dug-
legir nemendur að sækja nauðsyn-
lega hvatningu? Ekki eru þeir all-
ir svo góðir í íþróttum, að þeir geti
leitað á þau mið. Og verða þá að
láta sér nægja hvíslingar innan
bekkjarins eða kunningjahópsins.
Þetta virðist því ekki aðeins und-
arleg stefna, heldur líka óréttlát.
Við ættum að breyta þessu og
varpa fyrir róða öllum hindurvitn-
um sem hafna svo sjálfsögðum
mannréttindum sem þeim að
hljóta viðurkenningu og umbun
sína erfiðis.
Óþörf framkvæmd
M.B. hringdi og hafði eftirfar-
andi að segja: — Mig langar til að
leggja orð í belg út af þrenging-
unni í Breiðagerði sem hefur verið
til umræðu í dálkunum hjá þér. Ég
hef búið í Steinagerðinu frá árinn
ul961 og ég veit ekki til þess að
eitt einasta slys hafi orðið í
Breiðagerðinu frá þeim tíma. Mér
er kunnugt um að fram fór undir-
skriftasöfnun hér í kring til að
mótmæla því að þrengingin yrði
sett þarna, en undrast það hins
vegar að okkur hér í Steinagerð-
inu skyldi ekki vera gefinn kostur
á að skrifa undir, því að málið er
okkur skylt, ekki síður en Breið-
gerðingum. Ég fer oft þarna um,
en man sárasjaldan eftir að hafa
séð börn fara yfir götuna við
þrenginguna. Ég held að foreldra-
félögin séu að leiðast út í einhvers
konar ofverndarstarf gagnvart
börnum. Slíkt getur líka haft illt í
för með sér. Börn þurfa vaxtar-
rými, nú ekki síður en áður.