Morgunblaðið - 27.06.1982, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. JÚNÍ1982
Guðný Bergsdóttir
skrifar frá Kaup-
mannahöfn
Efnis-
lítil nær-
föt og
hlýir úti-
gallar
íþróttagallar eða Jogging" —
gallar eins og þeir eru kallaðir í
dag, verða æ vinsælli og þá ekki
aðeins hjá yngri kynslóðinni
heldur líka hjá eldra fólki.
Það er ekki heldur eingöngu
íþróttafólk sem notar þennan
klæðnað, heldur er þetta orðinn
vinsæll frístundaklæðnaður
enda bæði hlýr, léttur og þægi-
legur.
Gallarnir eru bæði úr frotté og
bómullarefnum og fást bæði ein-
litir, röndóttir eða með marglit-
um röndum. Fatahönnuðir, er
nýlega hafa sýnt framleiðslu
sína á þessum fatnaði fyrir
næsta haust og vetur, spá því að
röndóttu jogging-gallarnir eigi
eftir að verða vinsælir. Jakkarn-
ir eða blússurnar við jogging-
buxurnar, eru yfirleitt heilir eða
eins konar anorak-jakkar. Flest-
ir eru með áfastri hettu. Oft eru
buxurnar einlitar en peysan/ an-
orakkurinn, röndótt og eru í létt-
um og skemmtilegum litasam-
setningum.
Þegar fatahönnuðir hanna
nærföt, virðist sem þeir spari æ
meira í efni, þ.e.a.s. nærfötin og
þá sérstaklega fyrir karlmenn,
verða mun efnisminni. Nærbux-
urnar eru svo smáar, t.d. frá hin-
um þekkta nærfatafyrirtæki
JBS, að það getur ekki verið dýrt
að framleiða þær!
Nærfötin eru að mestu úr
bómull sem heldur lögun þrátt
fýrir mikla þvotta í vélum.
Nærskyrtur með eða án erma
eru alltaf jafn vinsælar, svo og
litlar T-shirts. Litirnir verða æ
frjálslegri, það er t.d. löngu orðið
gamaldags að ganga í hvítum
nærfötum, nei þau eiga að vera í
sterkum litum, oft mynstruð eða
röndótt.
ÞetU eru nærföt frá JBS og ekki er verið að noU alltof mikið efni hér. Nærfötin eru úr 97% bómull og 3% acryl. Einlit eða með röndum.
Eins nærföt (eða svo til) handa honum og henni er orðið algengt. ÞetU er
framleiðsia frá danska fyrirtækinu Ilammerthor í Herning og hefur
hlotið nafniö „Milkboy“, sennilegast röndunum að kenna!
Skemmtilegur röndóttur eða einlitur jogging-klæðnaður. Takið eftir að
jakkarnir eru með„ anorak“-sniði og stórum vasa framan á. Framleið-
andi er danska fyrirtækið Buksesnedkeren ApS, Gilleleje.
Riddarinn með raunasvipmn
Bókmenntír
Jóhann Hjálmarsson
Miguel de Cervantes Saavedra:
DON KÍKÓTI FRÁ MANCHA.
Guðbergur Bergsson íslenskaði.
Almenna bókafélagið, 1982.
I öðru bindi um riddarann Don
Kíkóta frá Mancha er haldið
áfram að segja frá því sem kom
fyrir hann og skjaldsvein hans,
Sansjó Pansa, í kránni. Einnig er
framhald af ævintýrum þeirra fé-
laga, m.a. skýrt frá viðureign ridd-
arans við fjárhóp sem hann telur
vera riddarasveitir, hvernig hann
eignaðist hjálminn góða sem
reyndar var ekki annað en rakara-
skál, árás hans á líkfylgd, hvernig
hann bjargaði galeiðuföngum
undan réttvísinni og ýmsum
furðulegum atburðum í Svörtu-
fjöllum. Síðast en ekki síst eru
skráðar margvíslegar samræður
riddara og skjaldsveins þar sem
erfitt reynist að gera upp á milli
þeirra félaga, skjaldsveinninn
reynist á köflum ekki síðri riddar-
anum að vitsmunum þótt hann
verði að sætta sig við að vera ým-
ist kallaður greindur eða heimsk-
ur.
Eftir stríðið við líkfylgdarmenn
er það Sansjó sem gefur húsbónda
sínum nafnið Riddarinn með
raunasvipinn og fylgir því úr hlaði
á eftirfarandi hátt: „Ég hef verið
að virða yður fyrir mér í bjarman-
um frá kyndli illræðismannsins,
og í einlægni sagt hefur yðar náð
það raunalegasta yfirbragð sem ég
hef næstum nokkurn tíma séð.
Svipurinn hlýtur að stafa annað
hvort af erfiði bardagans eða
jaxla- og tannamissi."
Þetta líst Don Kíkóta vel á því
að slíkum riddara hæfir minnis-
stætt auknefni eins og öðrum
frægum riddurum. Hann er helst
á því að vitringurinn sem skráir
afrekssögu hans hafi „lætt viður-
nefninu í hug þér og á tungu, svo
þú kallaðir mig Riddarann með
raunasvipinn, og hef ég ákveðið að
halda nafninu og ætla til frekari
áherslu að láta mála á skjöld
minn, þegar tækifæri gefst, rosa-
lega raunamætt andlit.“
Þetta segir Don Kíkóti við
Sansjó sem svarar: „Það er óþarfi
að sóa fé og tíma í þannig and-
litsmynd, sagði Sansjó Pansa. Nóg
yrði að yðar náð lyfti frá ásjón-
unni og leyfði fólki að sjá. Andlitið
nægði án málaðrar myndar og
skjaldar til að allir segðu að þér
væruð raunasvipurinn uppmálað-
ur.“
Cervantes leggur að vísu rækt
við frásagnir af fáránlegum uppá-
tækjum Don Kíkóta og hvernig
Sansjó Pansa fylgir honum í
blindni vegna ágirndar sinnar, en
honum er líka í mun að sýna hve
riddarinn er meðvitaður um geð-
veilu sína og skjaldsveinninn um
fánýti allra hans gerða. í Svörtu-
fjöllum býðst Don Kíkóti til að
leika listir sem eiga að sanna fyrir
Sansjó algjöra vitfirringu. Sansjó
reynir eins og oft áður að stilla
húsbónda sinn, en tekst ekki að
halda aftur af honum. Áður en
Sansjó fer til byggða með skilaboð
til hinnar fögru Dúlsíneu bregður
Don Kíkóti sér úr buxunum og
Guðbergur Bergsson
stendur berrassaður á skyrtunni:
„Síðan sletti hann skönkunum
tvisvar í hendings kasti upp í loft-
ið, og slengdi sér jafn oft á bakið
og bretti tærnar móti himni." Æði
Don Kíkóta í Svörtufjöllum teng-
ist sögu ungs manns sem frávita
af ástarsorg eigrar um fjöllin.
Hann segir harmsögu sína og er
hún veigamikill þáttur annars
bindis skáldsögunnar. Sögur í sög-
unni er Cervantes ekki spar á. Þær
geta stundum virst útúrdúrar, en
eru það ekki. Auk þess sem þær
eru skemmtilegar, í senn dapur-
legar og leiftrandi af háði, er þeim
ætlað að hvíla lesandann um
stund frá þeim félögum og síend-
urteknum hrakföllum þeirra við
að þjóna réttlætinu í heiminum.
Skop og alvara vega þannig salt
með ákjósanlegum hætti.
Fyrsta bindi Don Kíkóta var
eins konar inngangur að skáldsög-
unni. I öðru bindinu eru ógleym-
anleg ævintýri á hverri síðu.
Um þýðingu Guðbergs Bergs-
sonar er það að segja að mér virð-
ist honum takast enn betur í öðru
bindi og vafamál að hann hafi áð-
ur náð lengra í því að koma snilld-
arverki til skila í íslenskri þýð-
ingu. Ljóðaþýðingarnar eru eins
og fyrr hálfgert torf, en lesandinn
hlýtur að skilja að þannig má
hugsa sér skáldskapartilraunir
þeirra voluðu persóna sem sagan
greinir frá.
Jóhann Hjálmarsson.