Morgunblaðið - 26.10.1982, Blaðsíða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. OKTÓBER 1982
. Allar ..
rafmagnsvorur
Minning:
Rafkaup
Suðurlandsbraut 4 - Sími 81518
Sólstofa eða
blómaskáli
'Wíil
* if ! ’
-
■ *T'
Af þessum amerísku viðbyggingum eigum við
fyrirliggjandi á gömlu og góðu verðj fjögur hús.
Lengd ca. 315 sm x 400 sm breidd. Húsin eru úr
áli og tvöföldu þlast/gleri.
Gísli Jónsson og Co hf.,
Sundaborg 41. Sími 86644.
Magnea Osk
Halldórsdóttir
Fædd II. maí 1897
I)áin 16. október 1982
Þann 16. okt. sl. lést að heimili
sínu í Reykjavík, Magnea Ó. Hall-
dórsdóttir — ekkja Dagfinns
Sveinbjörnssonar, sem lengi starf-
aði við tæknideild Ríkisútvarps-
ins.
Það eru meira en 50 ár síðan
fundum okkar bar fyrst saman
austur á Eyrarbakka, en þar bjó
um það leyti Anton bróðir hennar,
sem var mikill tryggðarvinur for-
eldra minna og síðar mín og fjöl-
skyldu minnar. Magnea var ekki
aðeins fríð sýnum, svo eftir var
tekið, heldur mótaðist öll fram-
koma hennar af glaðlegu hispurs-
leysi, svo öllum leið vel í návist
hennar.
Magnea Ó. Halldórsdóttir var
fædd 11. maí 1897 að Helli í Ölfusi.
Foreldrar hennar voru hjónin
Halldór Jónsson frá Þorlákshöfn
og Þuríður Magnúsdóttir bónda
Arnasonar í Vatnsdal í Fljótshlíð.
Foreldrar Halldórs voru hjónin
Jón Árnason frá Stóra-Ármóti í
Flóa og Jórunn Sigurðardóttir
bónda Magnússonar að Skúms-
stöðum í Vestur-Landeyjum. Sig-
urður á Skúmsstöðum og Jón
Árnason í Þorlákshöfn — tengda-
sonur hans — voru kunnir stór-
bændur og miklir athafnamenn á
síðari helmingi 19. aidar og fram
yfir síðustu aldamót. Börnin í
Þorlákshöfn voru mörg og er mik-
ill ættbogi frá þeim kominn.
Þegar Magnea var 6 ára gömul
lést Þuríður móðir hennar — sem
var glæsileg og góð kona. Við and-
lát hennar urðu 4 börn móðurlaus.
Eftir það var heimilið, sem þá var
í Reykjavík, leyst upp. Börnin
dreifðust í fóstur til skyldmenna
sinna. Það er mikið áfall fyrir
börn á þessum aldri að missa móð-
urumhyggjuna. Sum bíða þess
aldrei bætur. Hjá öðrum myndast
sár, sem seint gróa. Magnea var
fljótlega tekin í fóstur af móður-
systur sinni, Helgu Magnúsdóttur,
og manni hennar Oddi Oddssyni
gullsmið og símstjóra á Eyrar-
bakka. Þar fór vel um hana í
myndarlegum systkinahópi. Taldi
Magnea það mikið lán að lenda
hjá því góða fólki eftir lát móður
sinnar.
Á Eyrarbakka hlaut hún barna-
fræðslu, eins og best var á þeim
tíma. Veturinn 1916—’17 var hún
við nám í mjólkurskólanum að
Hvítárvöllum í Borgarfirði, sem
var raunar vísir að kvennaskóla
með bóklegu og verklegu náms-
efni. Kennarar voru þau hjónin
Grönfeldt mjólkurfræðingur og
Þóra Þorleifsdóttir kona hans.
Nemendur þennan vetur voru 10
og taldi Magnea sig hafa haft mik-
il not af kennslunni þar. Næstu
sumur er hún rjómabústýra á
ýmsum stöðum t.d. að Beigalda í
Borgarfirði og Dalvík, en lengst í
Þykkvabænum 1921—1924. Að
19
vetrinum var hún við ýmis störf í
Reykjavik.
I Þykkvabænum kynntist hún
eiginmanni sínum — Dagfinni
Sveinbjörnssyni frá Dísukoti. Þau
voru gefin saman í hjónaband 6.
mars 1925 og áttu ætíð heimili sitt
í Reykjavík. Dagfinnur var þjóð-
kunnur hæfileikamaður. Hann var
rafvirki og loftskeytamaður að
menntun. Varð yfirmaður tækni-
deildar útvarpsins við stofnun
þess 1930. Samdi all mörg leikrit
og óperettuna I álögum í félagi við
Sigurð Þórðarson tónskáld. Dag-
finnur andaðist 1974. Þeim hjón-
um varð þriggja barna auðið.
Elsta barnið, Jórunni, misstu þau
í frumbernsku, hin eru Sveinbjörn
ráðuneytisstjóri í landbúnaðar-
ráðuneytinu og Anna, sem verið
hefur sjúklingur frá barnæsku.
Sveinbjörn er kvæntur Pálínu,
dóttur hinna þjóðkunnu merkis-
hjóna Vigdísar Steingrímsdóttur
og Hermanns Jónassonar fyrrv.
forsætisráðherra. Eru börn þeirra
fjögur. Magnea hafði miklar mæt-
ur á tengdadóttur sinni, enda
reyndist hún henni sérlega vel.
Ég gat þess í upphafi að ég hefði
fyrst séð Magneu á unglingsárum
mínum austur á Eyrarbakka.
Mörgum árum síðar átti ég eftir
að kynnast henni betur, þar sem
hún bjó í áratugi í næsta nágrenni
við tengdaforeldra mína í Reykja-
vík og milli þeirra og Magneu ríkti
gagnkvæm vinátta.
Magnea naut hvarvetna mikill-
ar mannhylli. Hún eignaðist á
langri ævi marga góða vini, sem
hún hélt tryggð við ævina út.
Jafnvel „stúlkurnar" úr Hvítár-
valtaskólanum veturinn 1916—’17
héldu enn vináttusambandi við
hana og jafnvel börn þeirra. Ein-
staklingum sem leigðu herbergi í
íbúð hennar var hún sem um-
hyggjusöm móðir, enda dvaldist
mörgum í húsi hennar. Þannig var
hún með afbrigðum vinföst og
trygglynd og sýndi oft í verki, að
þessar fornu dyggðir vildi hún
rækta með öðrum. Matth. Joch.
lýsti eitt sinn merkri konu á þessa
leið:
„Ástrík «g elskuA
atgerfi.skona,
rógur sýnum
fróA <»u minnuu,
sterk í stríði
fjrir sterka trú“
Mér finnst umsögn þessi vel
geta átt við, þegar Magneu Hall-
dórsdóttur er minnst. Atgerfi
hennar og dugnaður var mikill.
Fríð sýnum og vel að sér um menn
og málefni. Glaðværð og hlýja
fylgdi henni jafnan. Hún vildi ein-
att láta gott af sér leiða og syndi
oft að hún var rausnarkona —
mikillar ættar. Gestrisni var
henni í blóð borin, enda mikilhæf
húsmóðir, sem átti fallegt heimili
og veitti vinum sínum af þeirri
rausn og hjartahlýju, sem ekki
gleymist.
Magnea var mikil móðir barna
sinna og lét sér annt um hag
þeirra og velferð. Alveg sérstak-
lega mun öllum minnisstætt,
hversu vel hún annaðist Önnu
dóttur sína. Snar þáttur í lífi
Magneu var umhyggjan fyrir
henni. í áratugi dvaldi hún á
sumrin hjá vinafólki sínu að Mel í
Þykkvabæ, svo Anna gæti notið
ánægjulegri daga og betra um-
hverfis, en kostur var á í Reykja-
vík. Er þetta mikil saga um frá-
bært móðurhlutverk, og ást og
umhyggju fyrir þeim, sem minna
mega sín. I Þykkvabænum átti
hún marga vini og var þar jafnan
aufúsugestur.
Barnabörnin og börn þeirra
voru henni miklir sólargeislar,
sem hún fylgdist vel með og unni
heitt. Það var henni því mikil
gleði, rétt fyrir andlátið, að ákveð-
ið var, að Hermann, elsta sonar-
barnið hennar, kæmi heim til
starfa á næstunni eftir langt og
farsælt nám í Bandaríkjunum.
Að leiðarlokum þökkum við
hjónin Magneu Halldórsdóttur
fyrir vináttu og tryggð í áratugi
við okkur og fjölskyldu okkar, og
sendum vandamönnum hennar
innilegar samúðarkveðjur. Við er-
um þess fullviss, að:
„ViA winnar l«k ber og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda,
«g IjÓN þeirra skín í hjartans hryggó
svo hátt yfir myrkrió kalda.“
Minningin lifir um mæta konu.
Dan. Ágústínusson
Mig langar í fáum orðum að
minnast mágkonu móður minnar
og kærrar vinkonu minnar,
Magneu Halldórsdóttur. Hún var
fædd 11. maí 1897, dóttir hjón-
anna Þuríðar Magnúsdóttur frá
Vatnsdal í Fljótshlíð og Halldórs
Jónssonar, Árnasonar frá Þor-
lákshöfn. Jón í Þorlákshöfn var
mikill umsvifamaður í verslun og
útgerð. Hann átti fjölda jarða víða
um Suðurland.
Að Magneu stóðu styrkir stofn-
ar af Suðurlandi, enda konan mik-
illar gerðar, stór í skapi, forkur
dugleg, greiðvikin og gjafmild,
trygglynd og með afbrigðum vina-
föst. Hún var glæsileg útlits, í
meðallagi há, með mikið dökkt
hár, sem fór vel, ljósa húð og björt
augu.
Barn að aldri missti Magnea
móður sína og fór þá í fóstur, fyrst
til föðurfólks síns en síðar til móð-
ursystur sinnar, Helgu Magnús-
dóttur, og manns hennar, Odds
Oddssonar, silfursmiðs í Regin á
Eyrarbakka. Þar ólst Magnea upp
og naut á allan hátt sama atlætis
og börn þeirra hjóna og héldust
alltaf kærleikar milli þessa fólks,
eins og Magnea hefði verið ein
systirin í hópnum.
Á unglingsárum sínum var
Magnea um tíma hjá eldri systur
sinni, Jórunni, og manni hennar,
Jóni Gunnlaugssyni, síðar stjórn-
arráðsfulltrúa, en á þeim árum
bjó hún að Skálholti í Biskups-
tungum.
Magnea fór til náms í mjólk-
urskólann í Hvítarvöllum í Borg-
arfirði, og eftir nám þar tók hún
að starfa á rjómabúum, lengst af
sem rjómabústýra. Þannig starfaði
hún á Dalvík við Eyjafjörð um tíma,
en flutti sig síðar til starfa sem
rjómabústýra á rjómabúinu í
Þykkvabæ í Rangárvallasýslu,
þúsund ára sveitaþorpinu. Þar
bast hún órofa vináttuböndum
mörgu fólki, og fór hún nær árlega
í vinaheimsóknir þangað. Siðast
var hún þar í sumar í vinafagnaði.
í Þykkvabænum kynntist
Magnea mannsefni sínu, Dagfinni
Sveinbjörnssyni frá Dísukoti í
Þykkvabæ, móðurbróður mínum.
Þau giftu sig árið 1925.
Líf ungu hjónanna var ekki
tómur dans á rósum, því Dagfinn-
ur var ekki heilsuhraustur, en
hann stundaði þó ætíð vinnu sína,