Morgunblaðið - 15.11.1984, Qupperneq 74

74
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. NÓVEMBER 1984
» 1M2 Unlv»rm Prw« íyiKIciH
» Hann saqfeist vi Ija. fó. rnaise&'Mnr)
O-ftur. 5\jo hann c^aeti hleg\<b betur.

Við reynum aftur og sleppum nú
einleiknum!
Ekkert frekar
sveitatónlist
Dísa skrifar:
Ég varð mjög undrandi þegar ég
sá Gluggann á sunnudag. Þáttur
þessi er til mestu fyrirmyndar og
ekkert út á stjóm hans að setja,
en undrun mín stafar af orðum
Friðriks Þórs, kvikmyndagerð-
armanns. Friðrik mun hafa gert
myndina Rokk í Reykjavík, auk
fleiri mynda, og síðasta afrek
hans á því sviði var myndin Kú-
rekar norðursins, sem nú er sýnd í
Regnboganum í Reykjavík. Frið-
rik ræddi mikið um gildi myndar-
innar sem skemmtiefnis og talaði
síðan um tónlist Hallbjarnar
Hjartarsonar, sem mun vera eins
konar „kántrýkóngur" fslands,
enda fáir sem bítast um þann titil.
Friðrik sagði eitthvað á þá leið, að
myndin yrði bráðlega sýnd á
landsbyggðinni og vonaðist hann
til að þar fengi hún góðar móttök-
ur, enda skyldi fólk úti á landi
tónlist Hallbjarnar betur en þeir
sem í Reykjavík búa. Eitthvað
fjallaði Friðrik meira um þessi
mál, en niðurstaðan var sem sagt
sú, að Hallbjarnartískan væri til-
valin fyrir „sveitavarginn", því
svona skemmti fólk sér í sveitinni.
Það er fjarri mér að vera með
hnútukast vegna Hallbjarnar
sjálfs, enda þekki ég manninn
ekkert og á ekkert sökótt við hann.
Hallbjörn Hjartarson er umdeildur
tónlistarmaður og fer það síst
minnkandi eftir að byrjað var að
sýna kvikmynd þar sem hann fer
með aðalhlutverkið. Dísu finnst
hreinn óþarfi að kenna tónlist Hall-
bjarnar við sveitafólk, enda sé það
ekki frábrugðið því fólki, sem í borg-
um og bæjum búa.
Hverjum sem er er frjálst að
flytja sína tónlist og sín skemmti-
atriði fyrir mér. Mér finnst það
einfaldlega fráleitt að halda því
fram að Hallbjarnar-tískan sé
dæmigerð fyrir þá tónlist og þann
skemmtanastíl sem landsbyggðar-
fólk velur sér. Ég tel þennan dóm
Friðriks Þórs vera dæmigerðan
fyrir hugsunarhátt borgarbúa,
sem halda að önnur þjóð byggi
landið utan þéttbýliskjarna. Af
hverju í ósköpunum ætti fólk úti á
landi að velja Hallbjarnarstílinn
fram yfir aðra skemmtan? Trúir
Friðrik því, að í afdölum landsins
leynist kúrekar, sem snara kálfa
með reiðhjóladekkjum og syngja
amerískættaða sveitasöngva? Ef
eitthvað er, þá væri mun líklegra,
að borgarbúarnir tækju kúreka-
menninguna upp á sína arma, því
útvarp hersins glymur þar allan
daginn og flytur m.a. kúrekatón-
list. Bíóhúsin eru fleiri í Reykja-
víkinni og möguleikar því mun
fleiri til að kynna sér háttu er-
lendra byssubófa, ef áhugi er á.
Ég er viss um, að Hallbjörn
Hjartarson, sem lengi hefur alið
manninn í sveit, léti sér ekki til
hugar koma að ætla sveitafólki
annan smekk en borgarbúum.
Slíkur hugsunarháttur kemur að-
eins fram hjá borgarbúum, sem
telja sig menningarlegri en
sauðsvartur almúginn inn til dala.
Að lokum vil ég hvetja Hallbjörn
til að halda áfram að lifa eftir
sannfæringu sinni, hvort sem sú
sannfæring hans telst list eða
geggjun. Slíkt mat fer e.t.v. eftir
landshlutum, Friðrik Þór?
Þessi börn virðast því miður ekki fara nógu gstilega í umferðinni, þó svo að þau gefi merki með hendinni þegar
þau taka beygju.
Hvar fást
klemmur?
Kona í Reykjavík hringdi:
Mig langar til að spyrjast
fyrir um það, hvar fáist klemm-
ur til að festa með buxnaskálm-
ar, svo ekki fari þær í keðjur
reiðhjólanna. Þegar ég var
yngri, þá notuðu margir slíkar
klemmur og mér finnst dálítið
skrítið að þær skuli ekki fást
núna, þegar miklu fleiri íslend-
ingar nota reiðhjól en áður var.
Barnabörn mín koma oft með
stórskemmdar buxur inn frá
leik, vegna þess að skálmarnar
hafa fest í keðjum og sem rífa og
tæta þær í sig. Þetta er líka
stórhættulegt, fyrir utan allan
Þessir hringdu . . .
kostnaðinn, sem af þessu hlýst,
því börnin geta hæglega steypst
fram yfir sig, þegar hjólið stöðv-
ast allt í einu.
Það er ekki sfður mikilvægt,
að börn gæti að öryggisþáttum í
umferðinni, en ég hef allt of oft
séð börn hjóla um á ljóslausum
hjólum. Þau stofna sjálfum sér í
bráða hættu með þessu athæfi,
því nú er mjög skuggsýnt og erf-
itt fyrir bílstjóra að átta sig á
ljóslausum farartækjum. Ljós-
leysið getur einnig skaðað aðra,
t.d. getur glannalegur akstur
barna á hjólum orðið til þess, að
fólk, sem ekki sér hjólin vegna
ljósleysis, verður hreinlega fyrir
þeim. Það kom fyrir vinkonu
mína fyrir skömmu og hlaut hún
mikið mar af. Ég er ekki með
þessu að segja, eins og svo marg-
ir aðrir, að börn og unglingar
séu verri en aðrir. Það er alls
ekki rétt, en hitt er staðreynd, að
ungt fólk er yfirleitt kærulaus-
ara en eldra fólk. Ef allir gæta
vel að sér í umferðinni, þá verða
færri íslendingar fyrir hræði-
legum slysum, sem oft á tíðum
kosta mannslíf. Við skulum hafa
það hugfast, yngri sem eldri, að
engar bætur koma í stað ást-
vinamissis.