Morgunblaðið - 12.12.1984, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 12. DESEMBER 1984
t Faðir minn, tengdafaöir afi og iangafi, BERGSTEINN HJÖRLEIFSSON, Flókagötu 4, Hafnarfiröi, andaöist aö Sólvangi. Hafnarfiröi, 11. desember. Hjörleifur Bergsfeinsson. Hafdls Magnúsdóttir, barnabðrn og barnabarnabörn.

t Bróöir okkar, ÞORSTEINN G. HJÁLMARSSON, fyrrverandi húsgagnasmíöameistari, andaöist i Landspitalanum aö kvöldi 10. desember. Egill Hjólmarsson, Ólöf Hjólmarsdóttir Ingibjörg Hjólmarsdóttir, Halldór Hjólmarsson Guörún Hjólmarsdóttir Waage, Höröur Hjólmarsson Krístin Helga Hjólmarsdóttir, Margrét Hjólmarsdóttir

t RAGNHILDUR JÓNSDÓTTIR, Njólsgötu 49 óóur Laugavegi 17, lést i Borgarspitalanum 8. desember. Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni þriöjudaginn 18. des kl. 1.30. Fyrir hönd aöstandenda. Óskar Jónsson, Gunnar Jónsson, Theodór Óskarsson, Arnheiöur Árnadóttir.

t Faöir okkar, GUDMUNDUR JÓN MARKÚSSON fró Súgandafiröi, er andaöist i Hrafnistu, Reykjavík 5. desember, veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju fimtudaginn 13. desember kl. 15.00. Börn hins lótna

t Útför eiginmanns míns, fööur, tengdafööur og afa, ÁRMANNS PÉTURSSONAR, aóalbókara, Eyvindarholti, Álftanesi, fer fram í Bessastaöakirkju fimmtudaginn 13. desember kl. 13.30. Jóhanna Stefónsdóttir, Gunnar Ármannsson, Úlfar Ármannsson, Bryndls Ásgeirsdóttir, Pótur H. Ármannsson, og barnabörn.

t Þökkum af alhug auösýnda samúö og vináttu viö fráfall og jaröarför eiginkonu minnar og dóttur, GRETU SVEINSSON, Noröurtúní 28, Bessastaöahreppi, Fyrir hönd aöstandenda. Jón Sveinsson. Else Christiansen.

t Innilegt þakklæti fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og útför, eiginmanns mins, fööur, tengdafööur, afa og langafa, OTTA VILBERGS JÓNSSONAR, reiöhjólasmiós, Dalselí 6, Rigmor H. Jónsson, Guöbjörg A. Ottadóttir, Gunnar Guðmundsson, Jón V. Ottason, Alma Magnúsdóttir, Edda Ottadóttir, Kristmundur Sigurösson, barnabörn og barnabarnabörn.

ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn- ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið- vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn- ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð- um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og með góðu línubili.
Kveðjuorð:
Helga Sigurrós
Friðjónsdóttir
Fædd 19. apríl 1915
Dáin 3. desember 1984
Þegar við nú kveðjum elskulega
mömmu, ömmu og tengdamömmu,
viljum við með örfáum orðum
votta henni virðingu okkar og
þakklæti, en okkur brestur orð til
að tjá það sem í hjartanu býr.
Rósa fæddist á Eyri við Reyð-
arfjörð 19. apríl 1915. Skömmu
síðar fluttist hún með foreldrum
sínum að Hólmum í sömu sveit og
ólst þar upp. Þar vann hún öll
hefðbundin sveitastörf eins og þau
gerðust á þeim tíma og höfðu
gerst öldum saman. Þar lærði hún
þann hugsunarhátt að spyrja ekki
hvað þú gætir gert fyrir hana,
heldur hvað hún gæti gert fyrir
þig. Þetta var sú regla, sem hún
lifði eftir æ síðan og var þetta
áberandi þáttur í fari hennar.
Þegar hún hafði náð fullorðins-
aldri hleypti hún heimdraganum,
fór vítt og og breitt um land og
vann hin ýmsu störf. Þetta gerði
hún meðai annars til að svala
löngun sinni til að kynnast land-
inu og hinum fjölmörgu atvinnu-
háttum en þó helst til að kynnast
fólkinu og viðhorfum þess til lífs-
ins. Ekki naut hún mikillar skóla-
göngu í æsku frekar en þá var títt.
Reyndi hún að bæta sér það upp
með þessu móti og með lestur
góðra bóka. Þetta tókst henni, því
hún var fróð kona. Eftirtektarvert
var, hve hún hafði ríkan áhuga á
landinu, náttúru þess og gerð enda
átti hún ógrynni sýnishorna af
bergtegundum og steingervingum.
Að loknum ferðum sínum um
landið settist hún að í Reykjavík.
Þar kynntist hún eftirlifandi
manni sínum Bjarna P. Jónssyni.
Þau gengu í hjónaband 1948, er
Rósa var 33 ára. Það þykir í dag
hár giftingaraldur, en hún vildi
ekki rasa um ráð fram í þessu
frekar en öðru, vanda skildi val
lífsförunautar. Svo var einnig um
Bjarna farið, því báðum tókst val-
ið frábærlega.
Alla tíð var sambúð þeirra til
mikillar fyrirmyndar, sem lýsti
sér í trúnaðartrausti, ást og um-
hyggju af beggja hálfu. Þau eign-
uðust þrjá syni, Friðjón fæddan
1950, Sigurð fæddan 1953 og Val-
geir fæddan 1957. Allir eru þeir
kvæntir og búa í Reykjavík nema
Sigurður, sem búsettur er í Nor-
egi.
Lengst af var hið ágæta heimili
Rósu og Bjarna að Kópavogsbraut
99, Kópavogi. En þegar synirnir
voru allir farnir að heiman, fengu
þau sér minni íbúð og bjuggu þá
að Engihjalla 9, Kópavogi.
Hún Rósa var indæl mamma og
amma, en hún hiýtur að hafa verið
einstök tengdamamma. Tengda-
mæður hafa kannski að ósekju
fengið misjafnt orð, en það var
öðru nær að það ætti við um hana.
Það hefur verið mér ómetanlegt
að eiga hana að og verður það
seint fullþakkað hvernig mér var
tekið strax og ég tengdist fjöl-
skyldunni og hefur aldrei hlaupið
snurða á þann þráð. Það er
mannbætandi hverjum manni að
umgangast konu sem Rósu Hvar
sem hún fór fylgdi henni friðsæid,
öryggi og ró, því auðlegð átti hún
nóga og hjartahlýju og ást og
glöggskyggn var hún með afbrigð-
um á mannlegar þarfir.
Ekki bar dauða hennar brátt að,
Hallgrímur Jónsson
Grenivík - Minning
Fæddur 30. september 1929
Dáinn 27. september 1984
Síðbúin minning.
Já, síðbúin minning segi ég,
vegna þess að þegar ég komst til
meðvitundar á Borgarspítalanum,
voru fyrstu fréttirnar sem ég fékk
þær að Halli svili minn og vinur
væri allur. Ég var reyndar búinn
að gera mér ljóst að maðurinn
með Ijáinn var búinn að boða
komu sína.
Halli var fluttur norðan af
Grenivík, þar sem hann var vél-
stjóri á togskpinu Verði ÞH, til
rannsóknar á sjúkrahús í Reykja-
vík. Þá var hann þegar orðinn fár-
veikur. Allar rannsóknir leiddu í
ljós að vonin var lítil. Þrátt fyrir
það var ákveðið að gera á honum
mikla aðgerð sem því miður dugði
ekki til.
Það var ekki ólíkt honum, að
þegar hann vissi hvað fram undan
var tjáði hann sínum nánustu að
þetta væri ekkert mál, aðeins smá
stíflur í ristli og hann yrði góður
eftir nokkra daga. Ég vissi þegar,
að í hans skýringum fólst það eitt
að láta ekki sína nánustu líða kvöl
fyrir það sem framundan var.
Hailgrímur var sonur hjónanna
Hjálmfríðar Eyjólfsdóttur frá
Svefneyjum á Breiðafirði, sem nú
lifir son sinn í hárri elli búsett í
Reykjavík, og Jóns Hákonarsonar
frá Reykhólum en hann lést 1953.
Þau hjón voru fyrstu hótelstjórar
í Bjarkarlundi. Það sakar ekki að
geta þess að Jón var seinna fyrsti
formaður Barðstrendingafélags-
ins í Reykjavík.
Elst barna þeirra hjóna er Sól-
borg búsett í Reykjavík, þá Eyjólf-
ur einnig búsettur í Reykjavík,
Hailgrímur, og yngstur Hákon
búsettur í Ameríku. Þau hjón
fluttu til Reykjavíkur 1931 og
Halli sleit barnsskónum hér. Upp
úr fermingu vann hann alla al-
menna vinnu framan af en réðst
fljótlega til náms í bílasmíði í
Bílasmiðjunni hf. og útskrifaðist
þaðan 1952.
Halli var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Rósa Jóhannsdóttir
og áttu þau einn kjörson, Aðal-
stein, nú búsettan í Ameríku, en
þau slitu samvistum eftir nokkur
ár.
Seinni kona Halla var Gréta
Jónsdóttir frá Akureyri, dóttir
hjónanna Elísabetar Bogadóttir
og Jóns Kristjánssonar. Halli og
Gréta eiga 3 syni, Jón Þór, fæddan
1963, Hjálmar, fæddan 1966 og Jó-
hann Þorgrím, fæddan 1971. Gréta
átti eina dóttur fyrir, Elísabetu
fædda 1958, en Halli gekk henni í
föðurstað og ól hana upp sem sína
eigin dóttur.
Það var eins og sjórinn ætti
alltaf taugar í Halla, því fljótlega
eftir að hann lýkur námi ræður
hann sig á togara nokkra túra og
síðan réðst hann á sambandsskip
og siglir með þeim um nokkurt
skeið. Árið 1962 ræðst Halli á
norskt skip og siglir nánast um
allan heim en kemur heim eftir ár.
Strax og hann kemur heim byrjar
hann að starfa með bróður sínum
Eyjólfi, sem rak bílaverkstæði á
Kópavogshálsi. Fljótlega tók Halli
við rekstri verkstæðisins og rak
það í nokkur ár. Síðan ræður hann
sig á Gullfoss og er þar um tíma,
kemur síðan í land og setur upp
verkstæði í Súðarvogi. Vorið 1977
flytjast Halli og Gréta til Krísu-
víkur og taka við umsjón svína-
búsins þar fyrir Halldór Júlíusson
veitingamann. Jafnframt því
stundaði Halli bílaviðgerðir þar
því ekki skorti „kúnnana" gömlu
þó langt væri til hans.
Eftir þriggja ára dvöl í Krísuvík
flytjast þau til Grindavíkur þar
sem Halli byrjar að starfa hjá Vísi
sf. sem alhliða viðgerðarmaður.
Haustið 1982 ákveður Halli að
það var síðla vetrar að hún veikt-
ist af þeim sjúkleika, sem dró
hana til dauða. Fljótlega varð
ljóst að hverju dró og sjálfa mun
hana hafa rennt í grun hvert
stefndi, en því sem öðru tók hún
með röggsemi og æðruleysi, enda
treysti hún því að almættið tæki
sér mildum höndum. í veikindum
hennar sást hve indælan og um-
hyggjusaman mann forsjónin
hafði gefið henni, því ekki leið sá
dagur að hann vitjaði hennar ekki
þar til yfir lauk þrátt fyrir það, að
um nokkurt skeið virtist hún ekki
þekkja þá, sem komu til hennar.
Rósa lést í Borgarspítalanum
þann þriðja þessa mánaðar. Það
var mikils virði litlu Rósu okkar
að fá að njóta samvista ömmu
sinnar þó samvistarárin yrðu allof
fá. Hún kveður ömmu sína með
söknuði og þakkar henni allt það,
sem hún var henni og gerði fyrir
hana. Valli kveður ástríka móður
með hjartans þakklæti fyrir allt
umburðarlyndið og móðurkærleik-
ann. Að síðustu eru hér hlýjar
kveðjur frá fólkinu okkar í Haga
með innilegri þökk fyrir allt sem
hún var því þau alltof fáu ár, sem
kynnin stóðu.
Far þú í friði, friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Magga, Valli og Rósa litla.
setjast á skólabekk í Vélskóla Is-
lands, þá 52 ára. Þar tók hann tvo
bekki saman og lauk þaðan prófi
með prýði. Síðan réðst hann sem
vélstjóri til Eimskips. Áform hans
voru að taka 3. og 4. bekk vélskól-
ans árið 1985 en því miður entist
honum ekki aldur til þess.
Ég hef nú stiklað á stóru um
lífshlaup Haila eins og mér er það
kunnugt, þó kemst ég ekki hjá því
að minnast þess að þegar ég og
mín fjölskylda heimsóttum Halla
og Grétu, sem var alloft, hvað það
var áberandi hversu mikill vinur
og félagi hann var drengjunum
sínum. Hann var aldrei svo upp-
tekinn að hann mætti ekki vera að
því að sinna þeim og þeirra áhuga-
málum. Einnig langar mig að geta
þess, að ég tel stórt skarð höggvið
í aðhlynningu tengdaforeldra
okkar i Grindavík, sem Halli vitj-
aði bókstaflega alla daga sem
hann var heima til að athuga
hvort hann gæti eitthvað orðið
þeim að liði.
Sár er söknuður Grétu mágkonu
minnar sem sýndi fádæma dugnað
og kjark allan tímarin. Var hún
honum meira en orð fá lýst síð-
ustu vikurnar, hún nánast vakti
yfir honum dag og nótt.
Ég vil að lokum Gréta mín,
votta þér og börnunum svo og
Hjálmfríði, systkinum Halla og
tengdaforeldrum, mína innileg-
ustu samúð. Ég bið góðan guð að
styrkja ykkur í sorg ykkar.
Bergþór Njáll Guðmundsson